Even diep ademhalen bij een open raam

 

Pascal Campion

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,

waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,

een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.

En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Een gure nacht in het najaar,

bijna kale bomen en het regent ook nog.

Dit lijken woonhuizen boven een zaak,

gezien de banen teksten onderaan de prent,

behorend bij een winkel, een restaurant of cafe.

Etagewoningen met mooie hoge kamers,

in een levendige straat in het centrum.

Bijna overal is het donker,

een paar luiken zijn gesloten.

We zien bovenin een grote strook licht

waarschijnlijk afkomstig van straatlantaarns.

Alle aandacht gaat hier naar

de vrouw die uit het raam hangt.

Er staat een kop thee naast

haar in de vensterbank.

Mijn fantasie gaat aan de haal:

Is deze vrouw ongerust en zoeken haar ogen

naar haar dochter die nog steeds niet thuis is?

Is het een vrouw met liefdesverdriet die

even moet bijkomen van een dikke huilbui?

Of, en dat is wat ik zelf denk:

Is het een vrouw in de overgang die niet kan slapen

en eerst moet afkoelen na een nachtelijke zweetbui.

Lekker even diep ademhalen bij het open raam.

Ik zie mezelf een beetje terug:

in de zoveelste slapeloze nacht uit bed

en beneden zitten puzzelen tot ik

helemaal koud was geworden,

voor ik weer naar bed kon.

En Wim die elk raam dicht deed

want hij zat te klappertanden van de kou,

terwijl ik het in dezelfde ruimte aflegde van de hitte.

Toestanden....