Dankjewel

 

Dit bericht is eerder geplaatst op dit blog op 14 maart 2019 

een paar maanden voor onze verhuizing.

Tja, er is al veel gezegd over de opruimboeken van Marie Kondo en haar serie op Netflix. 

En wat vind ik er nu zelf van?

Ten eerste: ik vind het heel fijn dat veel mensen haar ideeën aanstekelijk vinden en blij zijn met hun opgeruimde kleding en alle kunstig opgevouwen items die mooi overzichtelijk in de kast liggen.
Daarbij denk ik dat bijna iedereen teveel spullen heeft. Van die spullen hebben we meer last dan plezier en ik vind het heel goed dat Marie, iets heeft losgemaakt bij veel mensen waarbij het hebben van minder spullen juist een verworvenheid is in plaats van iets om op neer te kijken. Als men dan ook nog minder spullen koopt en aan het consuminderen slaat dan vangen we meerdere vliegen in een klap.
Ook vind ik het bedanken van spullen als je ze weg doet een mooie manier om respectvol afscheid te nemen. Het zit ook al in de taal: Afdanken: weg doen en tegelijk dank zeggen. 

Wat ik ook mooi vind in de Netflix serie is dat je soms ziet dat een koppel de weg naar elkaar toe weer kan vinden via het opruimen. En dat het lukt om samen opnieuw het leven vorm te geven in bijvoorbeeld een nieuwe leeftijdsfase. En dan weer opnieuw kiezen voor wat je samen wel wilt kunnen doen of laten.

Maar er zijn ook dingen die ik minder goed vind: Opruimen per soort spullen vind ik heel slim en handig, zoals bijvoorbeeld de kleding of de boeken.
Maar Marie onderscheidt maar vijf categorieën, die soms heel groot zijn. Zo vallen de keuken en de garage in een categorie. Dat is voor veel mensen al helemaal niet te overzien. En ze kunnen er compleet van in paniek raken.
In de opruimcursus die ik heb geschreven begin ik met les 1 met het opruimen van de koelkast en de vriezer. In les 2 komen de levensmiddelen aan bod en in les 3 de toiletartikelen. Dat is om te beginnen al lastig genoeg. Ook al zijn in dit geval de uiterste houdbaarheidsdata een handvat om mee te werken. En een half leeg potje sambal uit 2002 is best makkelijk weg te doen. Maar de spullen met emotionele waarde komen bij mij pas veel later aan bod. Als we al een heleboel eerste beslisrondes zonder al teveel twijfel hebben gehad en al wat meer geoefend zijn in het loslaten van spullen.

Dat is het volgende kritiekpunt: ik vind het fijn als mensen aandacht besteden aan het zinvol her bestemmen van de dingen die ze weg doen. Ik begreep dat in Australië waar de Netflix serie van Marie ook wordt bekeken, de kringloopwinkels zodanig worden bedolven onder de massaal afgestane kledingstukken die geen 'joy meer sparken' dat ze de stroom absoluut niet meer kunnen verwerken. 

Zelf ben ik ook aan het opruimen maar ik besteed tijd en de aandacht om alles op een goede plek te krijgen als we het hier in huis niet meer willen huisvesten. En anders toch nog een manier te vinden om het zo duurzaam mogelijk te recyclen. Het zomaar in de kliko gooien vind ik in deze tijd niet meer kunnen. En daarbij, zo kan ik het tempo ook emotioneel nog bijhouden. Er is een gestage stroom van spullen die het huis verlaten, ik doe het stap voor stap en wen daarbij rustig ook aan een legere zolder en kelder. 

Bovendien vind ik het vooral belangrijk om van te voren te bedenken wat je met de vrijgekomen kamer of kast zou willen doen. Welke wens heb je voor die ruimte? Het bereiken van een lege kamer door alles weg te doen is op zich niet een na te streven doel, behalve als je wilt gaan verhuizen. Een doel kan wel zijn om een kamer vrij te maken voor iets wat je graag zou willen doen, een ruimte om te schrijven of te pottenbakken, of een rustige slaapkamer of een lege ruimte om te mediteren. Maar niet zomaar een ontruimde lege kamer...

En als laatste: ik vind het fijn om creatief om te gaan met die spullen die een emotionele lading in zich dragen. En daar wil ik ook tijd en aandacht aan besteden. Dat gaat van het maken van een lappendeken van kinderkleren die niet meer passen tot het maken van fotoboeken van dozen vol foto's waarin betekenisvolle foto's en onbelangrijke foto's door elkaar in liggen. En het inrichten van een kleine 'herdenk'vitrine met de spulletjes van opa tot het 'gewoon' in gebruik nemen van de schoenpoetsdoos van een tante. Of het inlijsten van een heel lief klein briefje van een dierbare of het inwisselen van gouden sieraden van je moeder en met het geld iets kopen wat zij mooi zou hebben gevonden voor jou. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

En dat is veel waardevoller dan het domweg weg doen van iets dat je niet veel meer doet. Ook al zeg je dan nog eerst even dankjewel.