Pyjamadagen

Even tussendoor een kleine update over mijn gezondheid.

De afgelopen dagen was ik heel moe, misselijk en naar van de zoveelste antibiotica kuur, maar erger was dat ik urenlang wakker lag met de angst dat de uitslag van de punctie zou kunnen uitwijzen dat ik een resistente of ziekenhuisbacterie zou hebben.

Normaal slaap ik al niet meer dan een uur of vijf. Maar nu kwam ik daar helemaal niet aan. Heel moe zijn en tegelijk wakker liggen is niet goed voor mij en mijn humeur. Vooral ook omdat ik elke morgen als ik heel vroeg wakker was opnieuw van mezelf verwachtte dat ik die dag wel wat zou kunnen uitrichten. Zoals de Loesje tekst links.

Maar de teleurstelling was er aan het eind van iedere dag toch weer als ik bijvoorbeeld nog steeds niet de lege schilderijtjes en de verf had gekocht die ik elke bestralingsdag van plan was / ben om te gaan versieren / tekenen / stempelen / beschilderen.

Gelukkig hoorde ik vrijdagmiddag het goede nieuws dat er geen extra nare bacteriegroei gevonden is. Wat een opluchting. Nu kon ik gewoon rustig ademhalen, de kuur afmaken en hopen dat het daarmee dan nu over zal zijn. Volgende week verwacht ik dan ook een oproep te krijgen voor de eerste bestraling.

Naast alle spanning en narigheid was er ook veel leuks waar ik blij en dankbaar voor ben.

Ten eerste heeft onze dochter gisteren onze kleindochter een halve dag bij ons gebracht. Zo kon ik haar weer uitgebreid knuffelen, lekker een hapje geven, met haar spelen en hebben we ook een uurtje samen in ons grote bed gelegen waar ik geen genoeg kon krijgen om haar lieve slapende koppie naast me te zien.

Woensdagmorgen kwamen twee lieve vriendinnen koffiedrinken. Ze hadden speculaas en een herfststukje mee gebracht en vroegen me na een uurtje of ik liever had dat ze weer zouden gaan. Dat was pure liefde! En inderdaad, na hun bezoekje zocht ik fijn mijn bedje weer op. Zoals mijn tante Joke altijd zegt: 'Al slaap je niet, dan rust je toch'.

Donderdag middag kwam een vriendin naast mijn bed zitten met fijne verhalen en een heel mooi boek. Eerst leek het me wat confronterend. Want het gaat over borstkanker. Maar waar ik het boek ook opensla komt elke woord direct binnen. Niet iets om in een adem uit te lezen, maar of af en toe in te kijken. Dit staat op de achterkant:

Ontgoocheld. Beschadigd. Verminkt. Overvraagd.

De omvang van borstkanker is dikwijls te groot om in een keer te bevatten en te doorvoelen. Je ziel kan niet anders dan haar pijn ondergronds laten gaan.

Vrouwen die te maken hebben met borstkanker zoeken naar houvast. Vaak eenzaam en alleen. En dat terwijl je een veilige haven nodig hebt om thuis te komen in jezelf en je lichaam opnieuw te leren bewonen.

In dit boek neemt Hentje Metz je mee op reis door de gelaagdheid van de vrouw. Ze inspireert je om vanuit zachtheid je pijn op te diepen en de betekenisvolle ervaring van borstkanker te vervlechten met je levensverhaal. Niet alleen, maar samen met haar. 


Donderdagavond kwam een vriendin op de thee met een lief bosje chrysantjes. Ik liet haar mijn borst zien. Me gewoon een beetje schamend voor het litteken dat lelijk naar binnen trekt. En de deuk er naast. En de blauwe plekken. Gelukkig zit het aan de onderkant en is het met een stevige bh aan niet te zien. Maar ik zou me zoals het nu is niet fijn meer voelen in een sauna of in de gezamenlijke kleedkamer bij het zwembad. Ik durf het ook niet goed aan te raken. Het is nog zo stug en hard. Daar moet ik eerst zelf nog aan wennen. De bestralingen schijnen hier trouwens ook geen goed aan te doen. Hopelijk is er na dien nog wat aan te herstellen.

Vrijdagavond hebben lieve vrienden zo maar een hele uitgebreide Hollandse maaltijd bij ons thuis gebracht. Heerlijk met soep, een aangeklede stamppot, een salade en een custard toetje.

S middags was mijn eerste vriendje al met een fles wijn en een prachtig boeket op bezoek gekomen om bij te praten en te proosten op onze gezondheid.

Verder heb ik fijne telefoontjes gevoerd, lieve kaarten en mailtjes gekregen waar ik veel aan had. Maar de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat er verder deze week niet veel uit mijn handen is gekomen. Ik heb wat blogjes gemaakt. Ik heb heerlijk gelezen in de 'Zeven zussen', het nieuws een beetje gevolgd, wat gepuzzeld, behoorlijk veel tv gekeken en wat huis gehouden.

En ik heb een paar pyjamadagen ingelast. Dat is wel fijn, een pyjamadag. Na het douchen een verse pyjama aan en daarmee jezelf toestemming geven om lekker de deur niet uit te hoeven. Helemaal fijn als het zo somber, grijs en regenachtig weer is. Ik kan het iedereen aanraden.