Huilen helpt!

Na een weekend vol zorg,

had ik gisteren een dag

vol geruststelling.

Eerst s morgens een gesprek met mijn psycholoog. We zouden een tweede intake gesprek hebben. Maar omdat ik de nachten in het weekend met zo veel vragen leefde en niet goed had geslapen besloot mijn psychologe om met mij een mindfullness compassie oefening te doen.

In deze oefening voerde ze mij naar wat voor mij een veilige plek zou zijn, waar ik zonder zorgen en met alle vertrouwen me thuis zou voelen. Bij het woord veilig begonnen mijn ogen te tranen. Zoveel behoefte had ik daar aan.

Na de oefening hadden we het nog even over wat me zorgen baarde: Vorige week had ik ineens wat verhoging en was gelijk heel bang dat de ontsteking in mijn borst weer de kop zou opsteken. Gelukkig was mijn temperatuur de volgende dag weer normaal. Maar de angst wilde ik niet voelen. De psycholoog zei dat het misschien beter was om de angst juist even toe te laten. Ik mag me ook kwetsbaar voelen. En alleen al door deze woorden begon ik steeds harder te huilen en gek genoeg hielp het juist meer dan het alsmaar inhouden van mijn verdriet en tranen.

Thuis nam ik lekker een kop koffie en s middags gingen we naar Apeldoorn om de chirurg die me geopereerd heeft te spreken. Ik had een hele lijst met vragen voor haar. 

Ze begon met me excuses aan te bieden voor de onbedoelde brandplekjes die ik tijdens de operatie had gekregen en vooral ook dat ze verzuimd had om dat tegen me zeggen. Zo wist ik niet hoe ik dit had kunnen behandelen en had ik ook de angst dat de inmiddels ontstoken plekjes de verdere ontsteking in mijn borst hadden veroorzaakt. Ze heeft uitgelegd dat dat helemaal niet waarschijnlijk is. 

De wond is ontstoken en dat is een complicatie die wel vaker voorkomt, en die er voor zorgt dat de wond heel lelijk geneest omdat die naar binnen trekt. De grote rode plek op mijn borst en mijn tepel die maar heel gevoelig bleef is een steriele ontsteking van de huid, vergelijkbaar met oedeem. Daarvoor verwijst ze me na de bestraling (die de situatie zeker niet zal verbeteren, eerder verslechteren) naar een litteken- en oedeemtherapeut. 

Dan gaan we een jaar afwachten en nadat alles zoveel mogelijk tot rust is gekomen gaat een plastisch chirurg ervoor zorgen dat het weer netjes wordt. Nu zie ik er echt gehavend uit en het is ook nog heel gevoelig.

Ze verzekerde me ook nog dat ik voor de kanker zelf echt goed behandeld ben. Dat de nabehandeling ook prima is. En dat de complicaties niets te maken hebben met een slechtere kans op genezing van de kanker.  

In antwoord op mijn vraag 4: 'Komt dit nog goed?' heeft ze me verzekerd van wel.

Dat was een hele geruststelling. En weer kwamen de tranen. Ook van opluchting. Ik heb steeds van allerlei dokters steeds weer net even wat anders gehoord, wat toch wel tot verwarring heeft geleid. En vooral dat er nu duidelijkheid is over oorzaak en gevolg in een voor mij begrijpelijk verhaal maakt dat ik weer eens rustig kan uitademen. 

Daarna direct door naar Deventer voor mijn vijfde bestraling. Thuis gekomen was ik zo moe!  Ik lag al voor tien uur in bed en sliep tot vanmorgen half zes. Pure luxe! En ik voelde me gelijk ook zoveel beter en uitgeruster.

Moraal van dit verhaal: Huilen helpt. En al die beren uit de weg ook!