Vrije week!

Vanmorgen gingen Wim en ik maar weer eens naar het ziekenhuis. De afgelopen weken kwamen we daar drie tot vier keer per week. Nu hadden we een gesprek met de internist oncoloog over de beoogde anti-hormoontherapie. De bestralingsarts had voorgesteld om behalve mijn borst ook een deel van mijn oksel te bestralen. Dat zou een goede nabehandeling zijn vanwege de micro metastase die in mijn poortwachtersklier is gevonden. Elke verdachte cel die zich in het okselgebied zou bevinden zou er door deze bestraling aan gaan. En volgens hem hoefde de vijf jaar anti-hormoon therapie dan wellicht niet meer. Vijf jaar!

De kans dat er via de oksel lymfeklieren ergens anders in het lichaam uitzaaiingen zouden optreden is klein, maar die kans zou vervolgens door de anti-hormoonpillen nog verder kunnen worden verkleind. We hebben het dan over een kans van drie procent. Maar ook deze anti-hormoontherapie geeft geen 100% garantie op het voorkomen van uitzaaiingen. Er zijn zelfs plekken in het lichaam waar die therapie juist weer een grotere kans op bepaalde soorten kanker oplevert. De oncoloog begreep mijn weerzin tegen de hormonen toen ik hem vertelde van mijn geschiedenis met allerhande ziektes en ongemakken die mede hun oorzaak vonden in gevoeligheid voor hormonen. Zoals eierstokcystes, goedaardige borstknobbeltjes, elke maand een paar dagen een super overgevoelige stemming gevolgd door een heel hevige menstruatie - zeg maar bloedbad - en een menopauze die me nogal heeft aangegrepen: Heel slecht slapen, zulke heftige opvliegers dat mijn bril er van besloeg, gewichtstoename en meer van die ellende. 

Persoonlijk geloof ik nooit dat ik fluitend en zonder bijwerkingen vijf jaar anti-hormoonpillen kan nemen. De hormoondokter weet ook niet van tevoren hoeveel last ik er van zal hebben, maar hij zou het waarderen als ik naast de uitbreiding van het bestralingsgebied toch een poging zou willen wagen om in ieder geval een begin te maken met de anti-hormoonpillen puur om te kijken hoe ik er op reageer. En dan met de zekerheid dat mocht het me erg tegenvallen en ik zou willen stoppen met deze pillen ik in ieder geval lokaal al een goede nabehandeling had gehad. Ik heb nu eerder schrik van de bijwerkingen dan van de kans dat ik ergens anders kanker zou krijgen. We hebben het dan ook over een kleine kans. Maar angst is raadselachtig.  Ik weet natuurlijk niet hoe dat over een tijd voelt. 

Wat mij betreft krijg ik nu de combinatie van het beste uit de twee opties. En is dat even een luxe oplossing!!! Ik huppelde bijna het ziekenhuis uit. Nou ja, huppelen, bij wijze van spreken dan. Ik moet juist mijn pijnlijk borst stevig vasthouden na die operatie en de borstontsteking. 

En nog meer luxe: ik hoef pas maandag weer naar een ziekenhuis. 
Naar Deventer voor de scan als begin van de bestralingstherapie.
Dus heb ik nu de voor de rest van de week vrij. Dat wil zeggen, ik heb nog een zware kuur antibiotica af te maken en een borstontsteking die nog niet over is. Dus moe, steeds een beetje misselijk, een rommelende buik, en een weerstand die rap afneemt, maar ik verder nemen Wim en ik gewoon een kankervrije week!

Ik heb het eerste deel van de 'Zeven zussen' serie kunnen lenen. 
Prachtig vind ik het! 
En nu biedt iemand me via Facebook de rest van de serie te leen aan. 
Ik heb een week om me daar in onder te dompelen. 
Daar ben ik zo blij mee!

Weliswaar ook een beetje met een stilte-voor-de-storm-gevoel. 
Maar ik leer ook steeds beter om met de dag te leven en niet teveel over de toekomst te tobben. 

Gisteren kwamen er twee naober vriendinnen met bloemen en een mee gebrachte maaltijd langs. We zaten heel erg lekker te eten, en hoefden niets anders te doen dan tafel dekken. 
Wat heerlijk als er zo voor ons gezorgd wordt!!

Deze vriendinnen waren helemaal verbaasd dat ik zo weinig ondersteboven ben van de borstkanker zelf. Normaal gesproken kennen ze mij als een nogal een druk en emotioneel type. 
Maar eerlijk gezegd verbaast me dat zelf ook nogal. 
Behalve die paniek bij die borstontsteking gaat het eigenlijk best goed.



Ik kan me voorstellen dat als Wim ziek zou zijn geworden ik me veel zenuwachtiger zou hebben gevoeld. 

En dat is dan tegelijk ook nog iets om heel dankbaar voor te zijn.
Wim is van het heel rustige rots-in-de-branding-type. 
Maar de laatste tijd is hij ook wel vaak heel moe.
En dan gaat hij zich druk maken om allerlei kleine dingen en merk ik dat hij toch wat overbelast is. 

Het valt ook niet mee om ineens mantelzorger te zijn.   
Gelukkig zijn er ook mensen die zich ook vooral om hem bekommeren. Al met al ook weer iets om dankbaar voor te zijn. 
Naast alle lieve kaarten, berichten, steun en attenties die we volop mogen ontvangen.

Ik ga heel erg van deze vrije week genieten.