Mijn zegeningen tellen

Tja, wat zal ik eens schrijven? Het liefst zou ik zeggen dat ik helemaal klaar ben met die borstkanker. Maar dat helpt al niet erg, want die borstkanker is helemaal nog niet klaar met mij.

Gisteren zijn Wim en ik naar Deventer geweest voor patiëntenvoorlichting over de bestralingen en is er een scan gemaakt. Ik krijg 15 bestralingen in drie weken verdeeld over vijf werkdagen. Ik kan op alle momenten van de dag worden ingepland.

Ik kreeg plaatjes te zien over de apparatuur en de heel precieze mogelijkheden om zoveel mogelijk borst en okselweefsel te bestralen zonder de achterliggende organen als hart en longen te veel te schaden. Er zijn allemaal verschillende richtingen waar van uit ze mijn lijf benaderen.

Ik heb een aantal vragen kunnen stellen, zoals:

'Wat betekent de ontsteking in mijn borst voor de bestraling?' Antwoord: 'Niets, we gaan gewoon door. Het komt ook voor dat mensen juist door de bestraling een ontsteking oplopen. Dan gaan we ook gewoon door. Al krijgt de patiënt dan wel een antibiotica kuur.'

'Als mijn borst van vorm verandert bijvoorbeeld door het verloop van de ontsteking, wordt dat nog gemonitord?' Antwoord:'Er wordt op verschillende momenten een nieuwe scan gemaakt omdat te kunnen ondervangen. Dat komt allemaal heel nauw.'

'Hoe weet ik nu dat het apparaat niet per ongeluk de komma verkeerd heeft staan en me een te hoge dosis straling geeft waarbij er gewoon een gat in mijn borst wordt gebrand?' Antwoord: 'Dat gebeurt niet. Het apparaat is heel nauwkeurig in de berekeningen en er zijn altijd twee mensen zij die alles checken en dubbelchecken.'

'Moet ik mijn oksel nu wel of juist niet ontharen?' Antwoord: 'Tijdens de bestraling niet doen, ook geen deo gebruiken.' Twee keer per dag de borst insmeren om de huid goed te verzorgen. Ik heb nu gekozen voor aloë vera, dat is verkoelend, hydraterend en smeert makkelijk uit.

Daarna werd er een scan gemaakt. Op deze foto's (ik ben dit niet zelf) kun je zien hoe dat gaat. 

Eerst kreeg in adem instructie. Je moet heel stil blijven liggen en je rug goed tegen de bank waar je op ligt blijven drukken. Maar tegelijk ook je adem in houden waarbij je borst zoveel mogelijk opzet. Zo houdt je ruimte tussen je borst en je hart. En je mag dus niet inzakken. En zo lang mogelijk zo doodstil blijven liggen. Met je armen boven je hoofd. En je schouders laag en ontspannen. Nou ja, ontspannen.... 

Na enige oefeningen hield ik het 40 seconden vol en dat was goed.
O ja, je moet het natuurlijk wel alle keren precies hetzelfde doen.

Toen werd de scan gemaakt. Ik moest op een bank gaan liggen onder een groot scanapparaat. Er waren drie jonge meisjes die aan mij plukten en dingen vast maakten op mijn lijf. Ze zagen eruit alsof ze hun havo diploma nog moesten halen. Zo jong en blond. Ik noemde ze de drie kleine kleutertjes. Ze waren heel lief en kundig hoor, maar ik voelde me heel oud. Er werden lijnen getekend en daarna acht puntjes getatoeëerd die gebruikt worden als ijkpunt voor de apparatuur. Om die puntjes kwamen met stift weer rondjes en daar werden dan weer foto's van gemaakt. 

Toen verdwenen ze uit de ruimte en kreeg ik via de intercom de ademinstructies. Toen voelde ik me wel heel weerloos, helemaal alleen in die ruimte met al die imponerende apparatuur om me heen. Maar het ging goed volgens hen en ik mocht gaan.

In de auto terug was is zoooo moe. Niet te geloven. Van de inspanning en alle nieuwe informatie. En een beetje huilerig. Ik voelde me wel zielig. En dan te bedenken dat bijna een op de zeven vrouwen nu borstkanker krijgt. Wat een narigheid voor zo veel vrouwen. En een enkele man.

We hadden van alles in huis om lekker gezond te gaan koken, maar ik ben op de bank gaan liggen met een glaasje wijn en Wim heeft frietjes gehaald.

Na een nachtje er over geslapen te hebben heb ik besloten om me niet meer te verzetten en de bestraling niet meer te willen zien als iets wat bedreigend is, maar juist als iets wat me gaat genezen. Dat voelt toch net even anders. 

Vanmiddag wel eerst weer naar de chirurg, want mijn borst lijkt toch wel weer iets meer rood dan gisteren en de wond wordt heel lelijk. Hij trekt helemaal naar binnen. Eens even horen of dat wel normaal is en wel weer goed komt....

Gelukkig zit het litteken van de operatie aan de onderkant, dus een beetje decolleté ziet er nog steeds hetzelfde uit. Ook weer iets om blij mee te zijn. Ik blijf mijn zegeningen tellen.