Bijna allemaal fijne dingen...


In onze algemene entree beneden stonden al wat planten toen we hier kwamen wonen, maar daarna hebben wij de meeste die er nu staan gekocht, gestekt of gratis opgehaald. Wim verzorgt ze. 

Met veel liefde en aandacht. Ze groeien de pan uit. We hebben er een aantal al eens verpot en hij heeft er pas ook eens wat plantenmest bijgedaan.

De plant met de grote bladeren (gewoon gekocht bij de AH) bracht steeds nieuwe joekels van bladeren voort, maar is nu ook gaan bloeien. Ik had het nooit eerder gezien. 




In de vensterbank staan ook wat planten,
en daarvoor staat er eentje die we 
van een stekje hebben opgekweekt
en die bloeit ook, heel mooi zelfs!!


Wim heeft deze week nog vakantie en vond het tijd 
om onze marmoleumvloer in onze toko
eens te poetsen en in de was te zetten.
Daarvoor moest zoveel mogelijk van de vloer.
Kijk eens hoe netjes en goed hij dat deed. 



Ondertussen was ik bij de kaakfysiotherapeut.
Het was pas mijn tweede behandeling en 
het gaat echt wonderbaarlijk veel beter.
Ik had een oefenprogramma gekregen,
wat ik braaf elke dag deed, 
maar vooral onze ontspannen 
fietsdagen hebben mij goed gedaan.
Toch heeft hij nog wat spierknopen weg 
gemasseerd en wat dry-needling naaldjes gezet.
Ik kan zelf aangeven of ik nog een afspraak wil maken.

Zo fijn om geen - of in ieder geval 
veel minder - pijn te hebben.
En te genieten van alle 
leuke dingen die we doen.

Al houd ik ook mijn hart vast als ik naar het nieuws 
kijk of zoals gisteren een stukje zag van 
het debat over de regeringsverklaring waar 
het eigenlijk niet echt tot een gesprek kwam.
Hoe fijn zou het zijn als we in ons parlement 
meer verbinding zouden kunnen voelen 
in plaats van verharding en polarisatie.
Ik werd gewoon misselijk van Wilders.

Nee, dan had ik dinsdag een fijnere avond
met mijn vriendinnen van de 'vrouwentuin'.
We komen al meer dan twintig jaar samen om 
te eten en te praten en te lachen en  te huilen.
Helaas waren we deze keer niet compleet, 
maar wat was het weer een fijne samenkomst.

  

We aten als altijd heerlijk, 
met een 'vis-trio' vooraf en
lasagna met salade 
als hoofdgerecht .

Woensdagmiddag haalden we onze kleindochter 
op om haar eens gruwelijk te verwennen. 
Dat mocht omdat ze laatst vanaf de camping 
met een heftige pseudo-kroep-aanval zelfs 
met de ambulance naar het ziekenhuis moest.
Schrikken natuurlijk, gelukkig gaat het nu goed 
en kreeg ze bij opa en oma ijs en pannenkoeken.
Ook hielp ze mee met het doppen van de tuinbonen
die Wim die ochtend van de moestuin had meegenomen. 
 



Ze is al weer bijna zes. 
Ze vroeg of ik in haar vriendenboekje wilde schrijven, 
en daarvoor zocht ik een foto op van toen ze net geboren was.
Wat een poppie he?

Gisterenavond zijn Wim en ik naar de film geweest. 
In het kleine zaaltje van ons filmhuis, met onze neus bijna op het doek, maar dat mocht de pret niet drukken. 
Prachtige film!  Daar kun je gerust eens heen, al is hij dan al 25 jaar geleden gemaakt.


Vanmorgen gaan we naar de markt 
en ergens samen koffie drinken. 
De zon schijnt.

Fijne dag allemaal!

PS Oh ja, we zijn gisteren ook nog even 
lid geworden van 'Vrienden op de fiets'.
Daar gaan we vast plezier van beleven!!
 

Wat heb ik toch een geluk!

 

Ik dacht tijdens onze fietsvakantie 
het laatste boek van Jane Fallon 
uit de bieb bij me te hebben.
Zo jammer dat ik het uit had!

Vanmorgen googlede ik nog maar eens en
zag ze nog drie!!! boeken heeft geschreven.

Eentje kon ik nog bij de bieb reserveren. 
De andere was als omnibus van twee te koop 
voor 5,42 euro inclusief verzendkosten.
Morgen heb ik ze in huis.
Wat heb ik toch een geluk! 


Omdat je nooit zonder een mooi boek moet zitten en
ik de bui van het 'Jane Fallon - zwarte gat' al voorzag
had ik nog een boek mee op fietsvakantie.

Ik kwam het tegen bij de HAND
tweedehandswinkel voor 1,50 euro.

Het was het boek 'Verboden vruchten' van Jojo Moyes
schrijfster van mijn all-times-favorites boek: 
'Portret van een vrouw'.


Zo genieten he, fijn lezen!


Het kan niet op!





En jawel hoor, 
weer een gezellige lunch;
deze keer met vriendin Astrid 
bij Hotel Bakker in Vorden. 


Onze - per ongeluk - echte 'van Teeffelen' stoeltjes!


Deze foto van deze stoel zag ik een tijdje geleden op het wereldwijde web langskomen. Met als Nederlandse ontwerper Louis van Teeffelen. Ik kende de naam niet en vond informatie op https://www.louisvanteeffelen.nl

Deze meubelontwerper ontwierp tafels, stoelen, bedden en kasten. Vooral zijn kasten vind ik heel mooi. Echte luchtige meubeltjes, die op verschillende plekken in huis goed bruikbaar en mooi zijn om toe te passen. 


Op de site lees ik:
Stichting Goed Wonen en de smaakopvoeding

Begin jaren 50 zijn nog veel woningen ingericht met de traditionele zware eikenhouten meubelen. Stichting Goed Wonen vindt dat dit type meubelen niet past in de nieuwe kleine lichte woningen. De stichting bindt de strijd aan met deze vermeende wansmaak en denkt daarmee een bijdrage te leveren aan de opvoeding van het volk, in lijn met het reeds vanaf de jaren 20 bestaande idee dat vormgeving een middel is om het volk te verheffen en te emanciperen.

Dus een goed ingericht huis met verantwoorde meubelen brengt het goede in de mens naar boven en daarmee harmonie voor hemzelf, zijn medemens en de samenleving. 


Meubelen moeten functioneel zijn, eenvoudig, logisch geconstrueerd, licht van gewicht en transparant, De inrichting moet helder en duidelijk zijn. 

In het tijdschrift ‘Goed Wonen’ worden krijgen lezers te zien wat een goede inrichting en smaakvol is én wat absoluut fout is. 


Nou vind ik zo'n kastje zoals hier boven ook echt heel erg mooi, bescheiden en tijdloos.
Maar deze strenge smaakpolitie stelt het wat mijn betreft wel heel erg scherp. 

Wat des te leuker was, was dat ik ons eigen stoeltje herkende als een echte 'van Teeffelen'. We hadden er eerst twee. Twee dezelfde, maar eentje is vertrokken naar een dochter. Die stoeltjes hebben we ooit op een dorpse rommelmarkt gekocht, samen voor maar liefst vijf gulden. Ik vond ze leuk, al waren ze met bordeauxrood en groen leer bekleed, maar dat zou ik wel fixen.
Wim zag het helemaal niet zitten; we waren op de fiets en hoe moesten we die dingen meenemen? Onze dochters waren nog klein. Een zat in het voorzitje bij mij, en eentje op zo’n zadel-op-de-stang-zitje bij Wim. Ik wilde ze toch meenemen. En zo vertrokken we met de stoelen op hun kop achterop onder de snelbinders, met de poten vrolijk in de lucht. De bovenkant van rugleuning raakte net niet de grond. Ik zie ons nog zo naar huis fietsen.

Later heeft de vader van een collega (ik werkte toen elk weekend in de beddenwinkel van de vader van Filemon Wesselink, maar dat terzijde) de twee stoeltjes met blauw skai bekleed. Ik meen samen voor 100 gulden. 

We doen er al zo'n 30 jaar mee.
En ze blijven leuk, vind ik.

Hier zie je het stoeltje naast een aardige bijzettafel: Onze oude houten slee, die beneden was blijven staan nadat we de kerstboom er op hadden gehad...

In ons nieuwe huis hebben we ons blauwe skai stoeltje opnieuw laten bekleden. De skai was na zoveel jaren intensief gebruik beschadigd geraakt en had geen schuld. Voor een nieuwe look zijn we voor een rode wollen stof gegaan. Ook leuk! De blauwe knopen zijn wel gebleven. 

Nu zag ik laatst deze set van van Teeffelen te koop bij Whoppah voor 1250 euro. 







Ik vind die van ons (twee voor slechts 105 gulden!!) mooier met het blonde hout.

Maar toch leuk om te weten dat deze Goed Wonen stoeltjes na meer dan 60 jaar nog steeds tijdloos mooi worden gevonden. En blijkbaar ook nog steeds geld waard zijn.

Veertig briefjes van 50!!



Toen ik een jaar of 16 was heb ik ooit 
een briefje van 25 gulden in een blikje 
gestopt om het ergens voor opzij te leggen. 
Om het vervolgens compleet te vergeten. 

Toen ik maanden later dat blikje opende was
ik zelf compleet verrast met diezelfde 25 gulden; 
Een typisch gevalletje van sigaar uit eigen doos, 
maar dan in een hele puur positieve betekenis.
Ik kan me nu nog herinneren hoe blij ik er mee was.  

Vandaag vroeg ik Wim om wat op te ruimen.
 Hij is namelijk iemand die spullen die hij 
nog uit wil zoeken in een doos stopt 
en die ergens op de kast neerzet, 
waar die mij heel irritant aankijkt.

Zogezegd zo gedaan.
Er kwamen verpakkingen van apparatuur 
tevoorschijn en allerlei kabeltjes van de pc en zo.
En een enveloppe, waar hij dacht diverse 
aanschafbonnen in te hebben bewaard.

Ik zat net achter de naaimachine om 
de witte uniformbroeken voor Wim zijn
werk van een keurige zoom te voorzien, 
want de rafels hingen er bijkans bij. 

En ik zag Wim de enveloppe open maken:
'He? Hier zit allemaal geld in!'
Hij gaf het aan mij!
En jawel hoor: 
Veertig briefjes van 50!!

Ik sta niet vaak met mijn mond vol tanden, 
maar nu was ik echt stomverbaasd.
Hoe konden we dat nu zijn vergeten?
Zo'n boel geld!!!

Achteraf hebben we het kunnen reconstrueren:
We hebben het geld cadeau gekregen.
Al minstens een jaar of twee, drie geleden.
En wij wilden het gebruiken voor extraatjes 
zoals uit eten, naar de film en theater, 
koffie met taart op een terrasje.
Iets wat we heus wel eens doen, 
maar waar we toch een budget voor
hebben dat ook wel eens op kan raken.

Ik ben altijd zo precies en zuinig met geld, 
en ik houd alles altijd keurig bij in mijn schema.
We hebben het expres - denk ik - buiten onze 
'normale' boekhouding gehouden, waardoor
ik er niet meer aan herinnerd werd.
Het geld hebben we in een van Wim 
zijn dozen gestopt toen we zelf
op vakantie gingen en het niet 
mee wilden nemen of kwijtraken.
Maar dan nog, eigenlijk snap ik echt 
niet hoe ik dat bedrag kan zijn vergeten.

Maar ja, wie wat bewaart die heeft wat: 
Nu hebben we ineens een ruime pot 
voor overnachtingen en uit-etentjes
voor onze fiets-vakantie-tjes die 
we van plan zijn gaan maken.

Wat een feest!!!

Good for you Megan!


Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.


Als meisje van 11 jaar wist Megan Markle 
impact te maken op de positie van vrouwen.

Dit was de reportage toentertijd.
Zo leuk om terug te zien.

' You can always write a letter;
send it to the right people!'