Ik sta weer op eigen benen!

Vandaag, 25 augustus is het een jaar en elf dagen geleden dat ik viel en botten in mijn beide voeten brak. Ik viel in de tuin van onze dochter nadat we terug waren gekomen van het uitzoeken van haar trouwjurk in een bruidsmodezaak in Rotterdam. Het was op 14 augustus en op de precieze verjaardag van deze nare gebeurtenis heb ik er eigenlijk niet aan gedacht. Dat lijkt me een goed teken. 

Maar dan nu eens even tijd nemen om eens terug te kijken. 

Op zondag 15 augustus vorig jaar, een dag na mijn val, toen ik toch maar eens de HAP had gebeld, werd ik vanuit de Eerste Hulp met twee benen in het gips, waar ik niet op mocht staan, naar huis gestuurd. Ik zou nog horen of er een operatie nodig was. Er kwam een ziekenhuisbed en elke dag thuishulp om me te helpen met wassen en aankleden. 

Ik kon praktisch niks zonder hulp. 

Wat was dat lastig om zo afhankelijk te zijn. 

Ik kon het licht niet zelf aandoen, de deur opendoen 

of iets pakken dat buiten mijn bereik lag.  

Gelukkig kon ik wel bellen en tv en series kijken, lezen en breien.  

Soms konden we even met de rolstoel naar de IJssel rollen

voor een kopje koffie in het zonnetje.

Wim en ik hebben heel veel hulp gehad, 

zo is er bijna drie maanden lang voor ons gekookt.

Wat een heerlijkheid was dat! 

Na vier horizontale weken zonder op mijn voeten te mogen staan 

is op 10 september mijn linker voet geopereerd. 

Er zijn twee schroeven in gezet die alle botjes bij elkaar moeten houden. 

Toen heb ik wel veel pijn en pijnmedicatie gehad. 

Daarna nog zeven!! (lange) weken onbelast bewegen, lees 

in bed / rolstoel / toiletstoel / douchestoel zitten met het been omhoog.

Na wat uitzoeken en uitvinden hoe, kon ik elke dag met mijn benen omhoog en een extra tafeltje voor het toetsenbord en de muis een half uurtje achter mijn pc zitten om te bloggen en mijn mailtjes te beantwoorden. Dat was echt weer iets om te vieren. 

Trouwens, per mail ontving ik veel berichtjes van mensen die me beterschap wensten en me aanmoedigden om vol te houden. Ook de postbode bracht me veel kaarten met lieve woorden en troost. Ook van mensen die ik helemaal niet kende, maar die mijn blog volgen. Zo verschrikkelijk lief!   

Ik zou 25 oktober voor controle naar de traumachirurg, maar omdat ik toen corona kreeg (en een oorontsteking) is dat uitgesteld naar 4 november. 

De kleinkinderen konden bij oma op schoot op de rolstoel om ze voor te lezen.

Inmiddels kon ik met de rolstoel zelf naar de wc rollen en er voorzichtig op 'overwippen', wat een mijlpaal was dat! 

Ik mocht van de chirurg heel voorzichtig beginnen met weer lopen met de airwalker om. Achter een looprek en later met krukken. 

En ik kreeg zwembadtherapie. Met rolstoel en al het bad in en daar voorzichtig bewegen in het water.

Ik had bij het weer leren lopen ook veel last van mijn knieen, maar dat is na een maand of twee wel weer minder naar geworden. 21 december was mijn laatste controle bij de traumachirurg. 

In plaats van dat de fysiotherapeut bij mij aan huis kwam ging ik in het nieuwe jaar voor revalidatie naar de oefenzaal van de fysio. Ik kon inmiddels weer wat autorijden, dus dat gaf meer zelfstandigheid. Ik probeerde ook weer te fietsen, dat was in het begin doodeng, maar dat ging ook allengs beter.

Van alle medicatie en antibiotica kreeg ik last van mijn maag, maar dat is gelukkig ook weer over gegaan. Nu voel ik sporadisch mijn maag nog, meestal als ik spanning voel, maar dat ik nog maar af en toe en ik weet dat het weer over gaat. Ook de pijn in mijn oor is nog maar zeldzaam. 

Eind januari kreeg ik een blaasontsteking en aansluitend heftige pijn in mijn buik. Na allerlei onderzoeken naar nierstenen, galstenen, een darmafsluiting of een gedraaide eierstok moesten we concluderen dat het puur een reactie was op alle narigheid die ik had gehad. Het was tenslotte nog maar twee jaar geleden dat ik borstkanker had gekregen en nu die voeten. Ik kon eerst niet geloven dat er geen lichamelijke oorzaak was, want de pijn was zo alles overheersend. Maar blijkbaar kan dat toch. Spanning en angst die een uitweg zoekt. Mijn hele zenuwstelsel was overprikkeld en ontregeld. In overleg met de huisarts heb ik medicatie tegen de angst, stress en paniek gekregen. Om de lichamelijke reacties ook wat te dempen. Ik was zo gevoelig geworden voor adrenaline en cortisol. En inderdaad de pijnen en de verhoogde hartslag en bloeddruk verminderde. De huisarts noemde het een middel om met minder stress in mijn lijf eens even goed bij te tanken.  

Op 26 maart trouwde onze dochter, wat een vreugdevolle dag. Ik heb toen aan alles mee kunnen doen en zelfs een klein beetje gedanst, al kon ik de volgende dagen amper lopen...

En nu gaat het nog steeds vooruit. Ik zit op een kneuzen - oefengroep bij de fysio. Ik doe regelmatig mee met Nederland in beweging. Al is alles wat met balans en evenwicht te maken heeft lastig. Op een been staan lukt maar heel kort, maar de fysio ziet nog steeds verbetering. 

In huis kan ik me goed redden. Ik draag steeds verschillende schoenen, loop ook op blote voeten en doe ook thuis oefeningen. Waar ik nu aan werk is door mijn knieen gaan en weer opstaan. Het lijkt me fijn als ik weer op mijn hurken kan zitten (en opstaan, al is dat waarschijnlijk nooit meer mogelijk zonder steuntje of hulp).

Ik heb kennis gemaakt met roeien. Wat was dat leuk! Een sport waarbij ik niet hoef te staan of lopen. Ik heb me opgegeven voor een introductiecursus. Daarvoor is zelf uit de boot opstaan en erin gaan zitten wel een uitdaging. Dat zal ik zeker niet zonder hulp kunnen. Maar als ik eenmaal zit, vind ik het heerlijk!!!

Lopen gaat goed, al gaat het langzaam, echt niet langer dan een minuut of 20 en ben ik nog niet heel stabiel en struikel ik makkelijk.

Een teleurstelling of narigheid in mijn leven (of in de wereld) komt harder binnen, maar ik weet ook dat ik weer kan herstellen als ik tijd voor mezelf neem en rust pak.

Met mijn gewicht is het huilen met de pet op. Ik ga richting 100 kilo. En de angstmedicatie helpt hierbij ook niet. Zo jammer, maar tegelijk wil ik geen hekel aan mijn lijf hebben. Voor veel vrouwen is het lastig om je niets van het gewenste schoonheidsideaal aan te trekken. We worden er toch op getraind om te denken dat er van alles aan ons mankeert. Dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn. Ik verzet me daartegen. Al zou het voor mijn gezondheid natuurlijk beter zijn als ik wat af kon vallen, maar ik wil me er niet ongelukkig mee voelen. Stress is nog ongezonder dan dik. Ik let op mijn voeding, eet gezond en beweeg steeds wat meer. Het is wat het is. Ik wil graag vrienden zijn met mijn lijf; ik hoop dat we samen nog een tijdje meegaan.  

Met mijn energie zit ik ook nog niet op mijn oude niveau, maar ik ben ook geen 18 meer, dus dat hoort er misschien ook wel gewoon bij. Ik werk weer, al is dat op een laag pitje met veel ingebouwde hersteltijd. Maar daar krijg ik ook weer energie van. En ik word er vrolijk van, voel me weer een beetje meer mezelf.

Dus, ik loop weer, ik sta weer op mijn eigen benen. 

En al zou het zo blijven, ik doe weer een beetje mee, en ik heb meer vertrouwen in mijn lijf en in mijn eigen kracht. 

Punt!