Vijf maanden na de operatie....

Vanmorgen moest ik me in Deventer melden bij de radioloog voor controle. Wim was vrij en ging mee. Dat vond ik fijn, want ook al is het alleen maar een gesprekje en een klein onderzoek, en geen belastende bestraling of zo, toch voel ik me dan meteen weer patient. En alle onzekerheid omtrent het hebben van kanker komt dan in alle vrijheid naar boven geborreld.

Hier zit ik vrolijk te lachen in de wachtruimte, maar echt ontspannen voelde ik me niet. 

Voornaamste klacht die ik nog heb is hevige vermoeidheid en gebrek aan energie. Je zou denken als je moe bent, ga dan slapen, maar het slapen is niet zo eenvoudig meer. Ik doe mijn best: vroeg naar bed, geen koffie meer s'avonds en alcohol heb ik geminderd tot: 'bij een gelegenheid'. 

Het zou beter zijn als ik meer ging bewegen. Ik heb nu een verwijzing voor oncologische fysiotherapie. Daar ga ik nu dan ook maar weer eens achteraan. Weer iets wat moet. Leuk is anders. Mopper mopper....

Verder ben ik sneller overprikkeld dan voorheen. Ook na het doen van leuke dingen. En als er dingen zijn waar ik me zorgen over maak, de (klein)kinderen bijvoorbeeld, dan kan ik dat niet zo makkelijk meer relativeren. Het lijkt of mooie dingen, maar ook zorgen me dieper raken. Dat voelt kwetsbaarder. Ook dingen die mijzelf betreffen. Zo heb ik al een tijdje pijn in mijn oor. En wat lichte verhoging. Waarschijnlijk een virusje dat ik heb opgepikt van de kleinkindjes. Dat stoort me en ik moet dan mijn best doen om niet te denken dat het wel helemaal mis kan lopen met dat oor.... Stom he?


Helaas ben ik weer wat kilootjes aangekomen. Ik denk ook door de hormoonpillen. Daar wil ik me niet al te druk om maken. Ik eet gezond en omdat het me irriteerde dat sommige kleren niet meer pasten heb ik laatst gewoon twee leuke jurkjes en een prachtige jas gekocht. En vrijdag ga ik naar de kapper. Ook leuk! 

Ik ben onder behandeling bij de oedeemtherapeut, die me om de tien dagen venijnig in mijn borst knijpt. Dat gaat langzaam de goede kant op, maar er zijn leukere dingen om te doen dan steeds weer naar het ziekenhuis karren voor die pijnlijke afspraken.

Ook zie ik nog steeds de psycholoog. Ze spoort me aan om niet teveel van mezelf te verwachten en genoeg rust te nemen. Dus het is een beetje leven met de handrem er op... Het is wat het is.  


PS Ik hoop niet dat ik al te klagerig overkom. Ik ben blij dat ik zo'n goede behandeling heb gehad. De vooruitzichten zijn best goed. En ik ben niet somber.