Wat nu weer?

Tja, hoe gaat het met mijn gezondheid?

Eerst het goede nieuws: Voor mijn gevoel word ik steeds sterker. Paniekaanvallen komen minder vaak voor. Wim en ik zijn weer een avondje naar de film geweest, gezellig. Ik wil graag een leesclubje oprichten, daar ben ik al mee bezig en verheug ik me op. En ik had deze week - nadat het gelukkig afgekoeld was - meer energie en zin om dingen aan te pakken. Klusjes op de naaimachine, gordijnen wassen en andere 'van-je-huis-houden-karweitjes'. En bijvoorbeeld donderdag ben ik mijn dochter gaan helpen met de laatste loodjes van een klus in haar badkamer. Ze heeft onder een afbladderende verflaag een prachtige blauwe tegellaag weten te toveren met behulp van een nogal ongezond afbijtmiddel. Een mega klus, maar het is werkelijk prachtig geworden. En ik was na een middag mee klussen heus moe en had spierpijn, maar het ging best.   

Het ging de laatste weken zo goed met me dat ik de supplementen tegen de blaasontsteking langzaam kon gaan afbouwen. Helaas kreeg ik vrijdag weer last van pijnlijke blaaskramp en voelde ik me warm en trillerig. Na een doorwaakte nacht en het opvoeren van de cranberry/d-mannose pillen en veel water en thee drinken lijkt dat nu weer af te zakken. Maar nu voelde ik me gisteren toch nog niet echt fit. Ik heb hier nog een suikermeter liggen van mijn moeder en heb voor de zekerheid mijn bloedsuiker een paar keer gemeten. En verdorie: alle keren te hoog. Niet heel veel te hoog, maar toch categorie van: 'voorfase van diabetes'. Dat is flink balen: Wat nu weer? Hoezo dit? Ik deed toch al zo mijn best!! Nu mag het onderhand wel eens afgelopen zijn met dat gedonder in de glazen. 

Ik heb er eens op internet naar gezocht en het zou ook kunnen dat ik stress - diabetes heb. Bij de verschijnselen stond: trillerig, moe, nerveus, dorstig en vaker last van ontstekingen zoals blaasontsteking. Dat laatste kan ik dan nu wel beter plaatsen. Ik lees hier ook dat je door stress diabetes kunt ontwikkelen, maar ook dat mensen met diabetes vaker stress ervaren of zelfs een depressie krijgen. Het beïnvloedt elkaar en zou zelfs een vicieuze cirkel kunnen gaan worden...  

Ik ga nu een curve bijhouden, maar het zou best kunnen dat mijn bloedsuiker al maanden af en aan te hoog is geweest door de stress en het meer aanmaken van adrenaline en cortisol. Die wetenschap maakt me onrustig. Maar het goede nieuws is dat ik hier iets aan kan doen. Meer bewegen, minder snelle koolhydraten eten en meer ontspannen. 

Verder merk ik soms aan mijn lichaam dat ik blijkbaar stress heb of me zorgen over iets maak. Zoals die keer dat we gingen eten met mensen uit onze voormalige woongroep om nog eens na te praten over hoe het nu allemaal gelopen is. Vlak voor we weggingen voelde ik me niet lekker, misselijk en moest ik een paar keer flink naar de wc. Ik begreep eerst niet wat er aan de hand was, maar bedacht me op de fiets dat ik 'blijkbaar' tegen dat gesprek opzag. Dat is wel heel raar hoor, dat je zelf nog geen spanning of stress ervaart, maar dat het lijf dat al wel 'weet' en ook aangeeft. Ik leer dus van mijn lichaam wanneer de spanning oploopt. In dit geval was het heel duidelijk. Maar waarschijnlijk reageert mijn lijf ook op kleinere verstoringen met reacties, die ik nu langzaam leer herkennen. Het is echt een ontdekkingstocht. Het etentje en het gesprek was naast gezellig ook wel weer confronterend. Ik heb nog een paar dagen mijn verdriet over het niet gaan wonen in 'ons' woonproject en de teleurstelling over de manier waarop dat is misgegaan lopen herkauwen. Hopelijk dat het helpt in de verwerking daarvan. Want het is ook tijd om dat achter me te laten en vooruit te kijken.

Maar nu moet en wil ik dus weer verder met het lichamelijk sterker worden. Ik hoop dat het lukt om de bloedsuiker op een gezond niveau te krijgen want diabetes hebben is geen kleinigheid; dat heb ik wel gezien bij mijn moeder en schoonmoeder. Ik wist al langer dat ik er wel gevoelig voor ben. En alle stress en overspanning zal er beslist geen goed aan hebben gedaan. Maar ik moet ook nu weer oppassen dat ik me niet laat meeslepen en hier te ongerust en angstig van word. Het is nog niet duidelijk. Ik moet het gewoon even afwachten.  
     

En nu dus eerst maar eens een uurtje wandelen.