Sammie

Afgelopen week hadden wij onze tweejaarlijkse familie midweek met de familie van Wim gepland. Met zijn ouders, (schoon)zussen, neef, nichtjes en aanhang. Onze Elsje zou waarschijnlijk niet kunnen komen omdat ze op alledag liep en ons vakantiehuis op drie uur rijden van Den Haag lag, maar misschien kwam de baby ook wel pas over twee weken...

Wij stonden op maandagmorgen rond een uur of tien bijna klaar om de boodschappen te gaan doen - zodat wij die avond daarmee voor de hele meute konden koken - en daarmee naar Noord Drenthe te rijden waarbij we onderweg nog wat familie zouden oppikken, toen de telefoon ging. 

Ik riep naar Wim die ging opnemen: 'Elsje heeft haar kindje gekregen!' 

En jawel, ik hoorde Wim zeggen: 'Ze is er? Echt waar? Oh wat fijn! Alles is goed?' en ik zag de tranen in zijn ogen. Even later kreeg ik Elsje aan de telefoon die nog vol van adrenaline vertelde hoe het was gegaan en dat haar vriendin en verloskundige Milou de bevalling had mogen 'doen'. 

Milou vertelde dat Elsje het super had gedaan; het was een vlotte bevalling geweest; het kindje was heel mooi roze en deed het heel goed. Ze had zelfs ook al de eerste borstvoeding gehad, wat ook zomaar was gelukt. 

Milou vertelde: 'Het is een kindje met donkere haartjes en een lief en eigenwijs snoetje!' 

En de eerste foto's en een filmpje kwamen meteen al via de telefoon. Wat een zegen is dat. We konden niet stoppen met kijken. 

We vroegen of we gelijk op bezoek mochten komen. Vandaag zouden ze nog met zijn drietjes in het ziekenhuis blijven en dan is bezoek minder belastend dan thuis. We waren van harte welkom. Natuurlijk wilde ze haar dochtertje aan ons laten zien. We konden met de andere opa en oma meerijden naar Den Haag. Onderweg kon ik mijn tantes en al mijn vriendinnen het heugelijke nieuws berichten via de whats'app. Met gelijk een schattig fotootje erbij. Zo feestelijk!  

Wat is dat bijzonder om je dochter te zien in een ziekenhuisbed met een kindje naast haar op de arm. Zo lief en direct ook zo bekend!  Eerlijk gezegd lijkt het kleintje heel erg op mij toen ik net geboren was. Dat was echt het allerlaatste waar ik rekening mee had gehouden...

Elsje was heel moe na een bevalling die de hele nacht had geduurd en zonder een momentje slaap. Ze had veel last van naweeën en ze kreeg ook nog wat koorts. Ze moest bijkomen en zelf ook nog aan alles wennen. We zijn maar een uurtje gebleven. Maar wat een prachtig uur! 

We hebben onze mand met de tien kraamcadeautjes achtergelaten en zijn weer met auto en trein naar huis getogen, waar we rond een uur of zes aankwamen. Na een korte stop thuis waren we om negen uur bij de familie in Drenthe. Daar hebben we alles in geuren en kleuren verteld, foto's laten zien en dit superleuke lieve ontroerende filmpje met daarin de lieve blik van onze Elsje die haar vader ziet met haar kleine meisje dat hij gelijk al op handen draagt.  

Ik schoot de hele verdere dag elke keer vol als ik naar dat geluk keek of er aan terug dacht. 

Het is echt met helemaal niets in de wereld te vergelijken. 

Wim zijn vader en moeder waren in een klap overgrootouders geworden, maar wisten nog niet direct hoe hun achterkleindochter zou gaan heten. Want de kersverse ouders wilden nog een nachtje slapen over de naam die ze hun meisje wilden geven. Ze wilden eerst goed voelen welke naam bij haar zou passen. 

Die namen hoorden we de volgende dag: Sammie Evalin Milou. 

En ze noemen haar Sammie!