Naar buiten!

Gisterenmorgen stond een vriendin voor onze deur. 

Koffie, dat wilde ze wel. En horen hoe het met mij ging.

We spraken over het sterven van mijn moeder vorig jaar.

En even later was ik dikke tranen aan het huilen.

Er zat me blijkbaar nog van alles in de weg: nierstenen en verdriet.

Mijn vriendin kent me door en door. 

Ze weet dat ik meestal graag de touwtjes in handen wil hebben. 

En dat ik het moeilijk vind om dingen zomaar los te laten

omdat ik er niet op durf te vertrouwen dat die dingen dan vanzelf goed gaan.

Afwachten of die niersteentjes zelf weggaan vind ik onverdraaglijk.

Alles in mij wil het liefste dat knappe dokters gelijk actie ondernemen. 

Die nare pijn en het misselijk zijn maakt dat ik me kwetsbaar voel. 

Daarnaast zie ik veel verdriet en narigheid bij mensen dicht om ons heen. 

En dan die hele wereld erbij die me zo onveilig voorkomt....

Ontnuchterend advies van mijn vriendin:

Het is hoog tijd om me op gezonde dingen te gaan richten!

Niet het nieuws volgen. Niet steeds op schermen kijken. 

In beweging komen, de tuin omspitten, de stoep vegen.

En daarom nam ze mij nu mee naar buiten. Punt.

Daar ging mijn ochtend in bed met een mooi boek,,,,.

Ik had net een zware pijnstiller gehad. Daarom het leek me te doen.

We fietsten een stukje en wandelden toen een rondje in een klein bos.

Het was heerlijk buiten. Dat lichte lentegroen en de rust vlakbij huis.

We gingen gezellig op een bankje zitten om een banaantje te eten.

En na een dik uur was ik weer thuis. Daarna heb ik een paar uur geslapen.

De pijn werd niet minder maar werd wel beter te verdragen.

En warempel: de misselijkheid was bijna verdwenen.
Ik gun iedereen zo'n lieve vriendin.

Vanmorgen leek het wat beter te gaan. straks wil ik de ramen lappen.

En vanmiddag halen we de buitenstoelen naar beneden.

Dan nog wat touwtje springen. 

Ik ben benieuwd....