Het lichaam waar ik in huis

Na mijn goede mammografie-uitslag was ik een paar dagen heel moe. Ook heel superblij en juichend natuurlijk, maar ook moe. Een beetje als een ballon die hard opgeblazen was en nu ineens lek geprikt. Maar oke, dat gaf niets natuurlijk. Eind goed al goed! 

Er volgden leuke etentjes, een avond met de leesclub, een paar gezellige uitjes, een middag met de kleinkinderen. Allemaal fijn. Wat heerlijk om plannen te kunnen maken zonder voorbehoud. En me weer vrolijk en ontspannen kunnen voelen.

En toen kreeg ik vorige week last van mijn maag. Een gammel gevoel en ook een nare pijn, een opgeblazen gevoel, beetje misselijk. Een paar nachten slecht slapen erbij en dan word ik toch onzeker. Ik wil dat niet, maar het gebeurt toch. 

Wat is er met die maag? Is het spanning? Is het een niet goed sluitende maagklep? Of is er iets anders aan de hand? Had ik niet een opa die aan maagkanker is overleden? Ik kan dan liggen malen en vind het lastig om mijn gedachten te stoppen. Ze gaan allemaal door elkaar en het gaat met me aan de haal.

Maandagmorgen belde ik de huisarts voor een afspraak. Ze bleek net een week vakantie te hebben. Het lijkt me geen spoed. Ik had een paar maanden geleden ook al wat maagklachten. Daar kreeg ik toen maagzuurremmers voor, die ik nu ook maar weer ben gaan gebruiken. Soms helpen ze aardig goed, maar er zijn ook momenten op de dag dat ik toch niet echt lekker ben in mijn maag. En ik ben ook moe. 

Gelukkig hoef ik niet veel. Maar ik baal er wel van. Sinds mijn borstkankerdiagnose in 2019 is elke lichamelijke klacht in mijn gedachten en gevoelens in no time een nieuwe vorm van kanker. 

Mijn tactiek is dan om ontspanning en afleiding te zoeken. En mezelf toe te spreken: Ik heb al eerder buikpijnklachten gehad die gevolg waren van spanning, pas een hele tijd nadat een nare periode allang voorbij was. Een soort reactie achteraf. Zoals ik met twee gebroken voeten vier maanden niet mocht lopen en pas een maand of drie later met veel buikpijn naar het ziekenhuis werd verwezen door de huisarts, alwaar na allerlei onderzoeken niets gevonden werd. Tenminste geen organen die het niet goed deden, maar wel een compleet gestrest buikvlies. En de opmerking van de specialist dat mijn zenuwstelsel bijzonder gevoelig was geworden voor spanning. 

Een telefoontje met een verdrietige vriendin valt me nu rauw op mijn dak. Ik huil om een medeblogster die niet meer beter wordt en daar dapper verslag van doet. Het lezen van het nieuws doet me gewoon fysiek pijn, met de ellendige toestand op al die plekken in de wereld. Wat heb ik nu te klagen als je het vergelijkt met al die landen waar bommen vallen? Daar geef ik me dan ook weer voor op de kop. 

Ondertussen weet ik ook dat slecht slapen nu eenmaal meer regel dan uitzondering is en mijn energie daarmee ook beperkt is. Natuurlijk wil ik graag ontspannen zijn en vrolijk en dat ben ik van nature ook meestal wel. Maar nu is het weer wachten tot de huisarts er weer is, en mogelijk een maagonderzoek. En dat houdt me dan erg bezig, zeker als mijn maag steeds pijnlijk aanvoelt. Ik heb steeds het gevoel dat ik iets in mijn maag moet hebben als ik me zo gammel voel, maar tegelijk wil ook niet teveel eten want ik ben al veel te zwaar. Ik heb nu echt geen puf om te sporten en mijn conditie wordt er zo ook niet beter op. Terwijl ik juist zo lekker bezig was met meer bewegen. Bah. Ik vind het lastig om geen hekel aan mijn lijf te hebben. 

Want mijn lijf en ik gaan al 65 jaar mee en ik wil liefdevol en dankbaar zijn voor het lichaam waar ik in huis. 

Maar het valt me allemaal niet mee. Ben ik nu een zeurpiet?