'Fijne dingen doen'

Ik ben niet de enige die ontdaan is door alle oorlogsgeweld zo dichtbij.

In de schok van de eerste dagen volgde ik voortdurend het nieuws.

Ik werd er bang van, zeker met die aanval op een kerncentrale.

En ik heb zo te doen met alle mensen die zien hoe alles 

om hen heen vernietigd wordt en ze kunnen niet weg. 

Natuurlijk, Corona was ook bedreigend. 

Toen ik borstkanker kreeg was ik uit het veld geslagen.

Toen ik mijn beide voeten brak had ik het ook moeilijk.

Maar dat niet de schuld van iemand. Het is pech. 

Het grote verschil met deze oorlog is dat het zo moedwillig is.

Dat een iemand kan besluiten zoveel dood en verderf te zaaien

en dat niemand het voorlopig nog kan stoppen.

 

Na de eerste oorlogsweek heb ik besloten niet de hele dag 

door alsmaar alle ellende te bekijken die op het nieuws is.

Ik probeer te begrijpen wat er gebeurt in achtergrondnieuws.

En verder probeer ik me toch een beetje af te sluiten en 

mijn energie te halen uit het doen van 'fijne' dingen.

Dingen maken, zoals de trui die ik voor Wim maakte,

nieuwe planten op het balkon zetten en verzorgen,

fijne boeken lezen, series of een film bekijken.

Leuke opdrachten doen en daarna hersteltijd inlassen.

Plezier hebben en spelletjes doen met de kleinkindjes. 

Een avond eten en bijpraten met vriendinnen.

Met hen kan ik mijn zorgen delen en 

me opladen aan hun positieve inbreng. 

Vanmorgen had ik een gesprek met de psycholoog.

Mijn opdracht voor de komende weken is: 

Kijken wanneer ik nu extra 'mijn best' doe.

Het alles goed willen doen, te snel willen doen,

is misschien onbewust een patroon geworden.

Daarmee zet ik onnodig spanning vast.

Ik hoef er niets aan te veranderen, alleen maar observeren.

Ik mag vriendelijk en mild zijn voor mezelf, 

tenslotte ben ik ook nog steeds aan het revalideren.

En alle hulpverleners vinden dat ik teveel wil.

dat ik teveel van mezelf verwacht.

Dus iets meer rust en afstand nemen.

Nou ja, dat probeer ik dan maar.

Al lijkt het me nu vooral een luxe probleem...