Het woord: 'Incasseren'.
Dat is wat er bij me opkomt als ik naar de lege pagina van dit blogbericht zit te kijken.
Zo voelt het alsof elke dag veel te incasseren heb. Niet alleen slecht nieuws, maar ook gewoon alle indrukken, lieve meelevendheid, vooruitzichten, verwachtingen, teleurstellingen maar ook grote opluchting.
Mijn reactie op dit alles is inmiddels dat ik moe word, een soort uitgeput en over- overprikkeld. Dan ga ik naar bed en probeer ik de gedachten uit te laten razen en de zinnen te verzetten. Het zou heerlijk zijn als ik dan eens het klokje rond kon slapen, maar dat is al een jaar of wat geleden. Meestal slaap ik s nachts een uur of vijf. En dan word ik wakker. En blijf ik meestal ook wakker. Ik ben dan wel ontspannen en ook moe, maar niet slaperig.
Een update: Ik had twee wondjes op mijn borst die wat ontstoken leken en dit weekend kreeg ik steeds meer last van een vervelende pijn in mijn oksel. Ik werd er daarmee steeds herinnerd aan het uitslaggesprek van maandagmiddag. Het voedde mijn onzekerheid: Wat zou er met die oksel zijn? Misschien een verstopping van klierweefsel? Een ontsteking? Een nieuwe tumor? Ik had me een dag of negen niet al teveel bezig gehouden met de uitslagen, maar nu moest ik er dan toch steeds aan denken. Als er maar geen uitzaaiingen zouden zijn. En als wel, waar dan? En hoe zouden ze dat gaan onderzoeken? Dat leidde tot bizarre humor. Wim bracht me maandagmorgen ontbijt op bed want 'nu kan het nog!' en dat soort ongein. Afijn, het luchtte wel op.
Lang verhaal kort: De chirurg kon me vertellen dat de tumor er helemaal uit was, de snijvlakken waren schoon en ik had 98% van de genezing al te pakken.
Zucht van verlichting!!
Er was in mijn poortwachtersklier die er uit was gehaald weliswaar een micro metastase gevonden, maar dat beschouwen ze als bijna niets. Het is een cel die daar niet thuis hoort. Maar het is niet gezegd dat het een kankercel is en bovendien is hij er uit. PUNT.
Wat wel tegenviel is dat de tumor groter was dan verwacht. En samen met die verdachte cel ontkwam ik niet aan aanvullende behandeling in de vorm van anti-hormoontherapie. Mocht ik nu al van tevoren zeggen dat ik dat niet zou willen dan zou de bestraling behalve in het borstgebied uitgebreid worden naar de oksel. Nu zijn er vrouwen die niet veel merken van bestraling, maar anderen hebben een heel verhardde, verbrandde en verlidtekende huid en dat is in de oksel echt niet fijn. Dus ik had als snel bekeken dat ik dat niet wilde.
Mocht ik niet goed tegen de hormoontherapie kunnen dan zou ik nog op een ander merk kunnen overstappen of een andere dosering. Maar mocht ik na een jaar toch willen stoppen dan had ik al een groot deel van de bescherming tegen uitzaaiingen gehad en dat zou al winst zijn. Oke...
De een afspraak met de oncoloog hadden ze al ingepland voor de dinsdagmorgen 9 uur.
Toen vroeg ik naar de pijn in mijn oksel en de chirurg ging even kijken. Hij wist precies de pijnlijke plek aan te wijzen. Dat is stuwing omdat er een lymfeklier mist en de andere klieren het nog niet goed aankunnen. Dat zou vanzelf over moeten gaan.
En wat dacht hij dan van die ontstoken plekjes? De chirurg viel van verbazing bijna van zijn stoel. Hij vroeg mij waar die plekjes van kwamen. Tja, ik wist het ook niet. Ik was zo uit de operatie gekomen. Hij bekeek het operatieverslag en zag er niets over staan.
'Ik bel de chirurg wel even. Ze is aan het opereren maar dan houden ze wel een telefoon bij haar oor.' Ik kreeg een tv-serie ER beeld voor me. Ik kon me voorstellen dat degene die nu op de operatietafel lag niet blij zou zijn bij de afleiding van de dienstdoende chirurg... Maar gelukkig kreeg hij geen gehoor. Hij zou het mysterie proberen op te lossen. Het waren kleine zweertjes, maar dat zou vast wel vanzelf overgaan. Hij heeft de hechtingen uit de andere wond gehaald en ik mocht gaan.
De opluchting overheerste natuurlijk! Geen uitzaaiingen. Geen chemo.
Ik heb alle vrienden en familie ge-appt en Wim en ik namen er een slokje op.
Later bleek de operatiewond te zijn gaan bloeden en ik verloor steeds veel wondvocht. Ik heb hier een verzorgende in huis en die heeft de pleisters steeds netjes verschoond. Wim maakte ook de 'mysterie' wondjes zo goed mogelijk schoon.
De volgende morgen al vroeg naar de oncoloog. Een Vlaming die met een screeningsprogramma werkt en grappige opmerkingen maakte zoals:
'De chirurg doet en wij denken na!'
Hij had het mysterie van de wondjes in mijn dossier: Tijdens de operatie gebruiken ze een apparaat waarmee ze bloedvaten dichtschroeien. Dat is per ongeluk tegen mijn borst gelegd geweest. Ik protesteerde niet, want ik was onder narcose. Het waren dus twee brandwondjes op de tere borsthuid. Het voelde vooral vervelend omdat niemand er iets over gezegd heeft. Ik had het willen weten, dan had ik het goed/beter kunnen verzorgen. En het voelt een beetje als: 'Ik hoop niet dat er nog meer fout is gegaan'... En dat moet je dan maar weer incasseren....
Maar afijn over de hormoontherapie. De Belg legde het me uit.
Het zit zo: Ik ben nu 60 jaar. De gemiddelde kans van iedereen van nu 60 om 70 te worden is 91%. Van mensen met mijn soort kanker met een hormoon nabehandeling is die kans 86%.
Als ik de hormonen niet neem daalt mijn kans naar 83%. Dat is nog steeds een goede kans.
Maar 3 mensen van de 100 die ze kunnen redden van het terugkomen van de kanker verdedigt de behandeling van al die 100 mensen met de hormoontherapie.
Ik heb besloten dat ik het ga proberen. Al zijn de bijwerkingen legio: spier en gewrichtspijn, opvliegers, vermoeidheid, lichtgeraakt en chagrijnig zijn, angstig of somber worden, minder goed slapen, vaker plassen, droge of brandende slijmvliezen zoals tandvlees of vagina, afbrokkelende nagels, haaruitval, botverlies.
Maar het is helemaal niet gezegd dat ik die ook daadwerkelijk krijg. Vooral omdat ik de menopauze al achter de rug heb kan het meevallen. Er zijn ook nog weer anti-depressiva die kunnen helpen om sommige bijwerkingen op te heffen. Ook op bijwerkingen die niets met het gemoed te maken hebben.
De iets vergrootte kans op baarmoederhalskanker speelt bij mij niet. Ik heb al geen baarmoeder meer. Een geluk bij een ongeluk.
Normaal gesproken krijg ik die hormonen vijf jaar. Mogelijk op de helft van die periode wordt geswitcht naar een ander middel om alle ellende voor te zijn.
Eigenlijk wilde de oncoloog nu al met de therapie beginnen, maar na enig overleg hebben we afgesproken drie weken te wachten. Ook omdat de bestralingen nog moeten worden ingepland. En ik weet nog helemaal niet hoe belastend die voor mij zijn...
Ik heb gisteren na een gesprek met een lotgenote en een lief schoonzusje besloten om het maar weer dag voor dag te bekijken. Ik neem pijnstillers voor die hinderlijke oksel. En ik heb vanmorgen wat vriendinnen uitgenodigd voor de komende dagen. Gewoon wat leuke dingen doen helpt me het beste... denk ik...
