Het voelt wat melancholiek

 

Peter Brown

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,

waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,

een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.

En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Een meisje zit op de trap en leest.

Tenminste, ik denk dat het een meisje is,

als ik het goed zie draagt ze een donkere maillot

onder een zwart rokje, en heeft ze een paardenstaartje.

Maar als het een jongen is heb ik het niet goed gezien.

Ze leest in een boek, er ligt nog een boek naast haar.

Een schoenendoos met inhoud staat een paar treden lager

maar die kan ik hierbij niet heel goed plaatsen.

Het trappenhuis is heel mooi en chique,

met mooie trapleuningen en een luxe traploper.

De muren zijn helemaal behangen met schilderijen.

Er komt daglicht van boven, ik denk door een dakraam.

Misschien is het een landhuis of een villa, waar dit meisje

een rustig plekje heeft gevonden om te zitten lezen.

Ik hoop voor haar dat ze een blije teenager is,

maar het voelt wat melancholiek.

Trouwens, wanneer zijn pubers

nou echt alleen maar blij?

Je hoeft alleen maar de tv-serie Oogappels

te volgen om te weten dat dat bijna nooit zo is....