Er volgde een rustig dagje: koffie drinken, beetje schilderen, beetje strijken, wat mailen, bij een buurtje op de thee, koken, beetje puzzelen en netflixen en (raar!) toch uitgeteld gaan slapen.
Tot een uur half drie. Ik voelde een nieuw pijntje in mijn zielige borst en was meteen klaar wakker.
Ik voelde me angstig. En ik baalde omdat ik dat angstige gevoel niet uit kon zetten.
Ik weet het: Ik moet ruimte geven aan mijn gevoel! Ik mag me zo voelen, maar ik heb er zo'n hekel aan dat ik het lastig vind om vriendelijk te blijven voor mezelf. Ik ben liever niet bang en kwetsbaar.
De psychologe waar ik nu naar toe ga krijgt nog een flinke kluif aan mij! Maar ik ga ervoor!
Wat schrijf je toch mooi, zonder oordeel, zo beschrijvend (ík zit aan die tafel).. X
BeantwoordenVerwijderenWennen zal dit wel nooit. Daarom veel sterkte voor de komende tijd.
BeantwoordenVerwijderenAngst voor het onbekende, tja is moeilijk. Probeer het toch maar van je af te zetten en laat maar komen wat komen moet.
Groet,
Tineke.