Vanmorgen om uur of zes vroeg ik me af
hoe ik me eigenlijk voelde:
Nogal duf, want niet goed geslapen.
Beetje mat, nog niet zoveel zin in alles.
Ietsje gespannen, wat voel ik eigenlijk aan pijntjes?
Blij, dat ik pas om elf uur naar de bestraling hoef...
Beetje verdrietig omdat ik zo weinig energie heb
voor de dingen die ik normaal zo graag doe.
Iets zorgelijk, vanavond gaan we bij vrienden eten,
maar zou ik me goed / groot kunnen houden?
Wat nijdig, omdat ik deze sores toch eerder niet vaak had.
Tevreden over een aardig 'geslaagde' dag gisteren.
Zo heb ik gisteren mijn elfde schilderijtje
(elke bestralingsdag eentje) gemaakt,
gezonde havermout gegeten, allerlei klusjes afgewerkt,
de was weg gestreken, pompoensoep gemaakt,
en wat mensen gebeld en ge-appt.
Behoeftig om me te verdoven met een uitgebreid ontbijt
maar ik houd me in, want ik eet pas om 12 uur
omdat ik me dan uiteindelijk toch beter voel
en de kilo's er ondertussen echt aanvliegen.
Beetje zielig, omdat ik me het toch
allemaal heel anders had voorgesteld.
Dankbaar voor ons fijne, kleine, gezellige huisje
waar ik zo op mijn gemak kan zijn.
Wel voldaan omdat ik vind dat ik
het eigenlijk toch heel goed doe.
Alert op mijn emoties, omdat mijn psycholoog
het aanmoedigt om ruimte te geven aan mijn gevoel.
En heel heel moe, tjonge wat zou ik graag in slaap vallen
en daarna helemaal uitgerust en gezond weer ontwaken.
En toen kwam ik dit lieve liedje tegen
van Maaike Ouboter in het archief van de Volkskrant:
Toen ging het wel weer....
Wat een prachtig lied. Een echt troostliedje. Wat mooi dat je dat nu tegen kwam.
BeantwoordenVerwijderenHoud vol, sterkte, het is al zo vaak tegen je gezegd natuurlijk.
De zin ' hier zijn geen woorden voor dus zeggen we niets' uit het liedje vind ik echt prachtig. Natuurlijk is het goed om te praten, maar soms kan samen stil zijn ook heel troostend zijn.
Wat kun je alles goed verwoorden.
BeantwoordenVerwijderenEn het liedje is echt prachtig en kan velen tot troost zijn.
Voor vandaag wens ik je KRACHT.
Groet Tineke.