Hoe het nu met me gaat...

Regelmatig krijg ik de vraag hoe het met mij gaat. 
Dat begrijp ik. Tenslotte heb ik dit jaar verschillende keren geschreven dat het niet zo lekker ging en dan kan ik goed begrijpen dat mijn 'lezers' (ahum, dat klinkt wel serieus..) ook wel eens willen horen hoe het herstel nu verloopt.

Met de billen bloot, daar gaat hij dan: 
Het is een beetje zoals met deze Loesje uitspraak. Het gaat met vallen en opstaan. En inderdaad ik leer er nu ook nieuwe verrassende dingen bij. 
En dat is een onverwacht kadootje.

Even de feiten: lichamelijk gaat het vooruit.
De hartkloppingen en alle heftige buikpijnen die ik had zijn goeddeels verdwenen. Ik had deze zomer langdurig een blaasontsteking en blaaskramp (au pijnlijk) waar het nu toch beter mee gaat. Ik zwem twee keer per week, wat me sterker en rustiger maakt. Al houd ik toch pijn in knieën en voeten.

Dat mijn keel zo naar dicht voelde en me benauwd maakte komt bijna niet meer voor.
Ik heb nog wel als ik me verdrietig of angstig voel een brok in mijn keel en dan doen ook mijn stembanden mee. Maar dat is op te lossen met een huilbuitje, rust en kopjes thee met honing.
Mijn suikerpieken zijn veel minder geworden sinds ik minder koolhydraten eet. Ik ben bij een diëtiste en val heel langzaam ook weer wat af. Mijn bloeddruk is meestal normaal. Mijn hartslag is soms ineens snel, maar dat kan ik door rust te nemen wel weer laten dalen. Dat zelfde geldt voor de buikpijn of hoofdpijn die ik soms heb. Meestal kan ik dat wel herleiden tot spanningsklachten. Dan ga ik op zoek naar de oorzaak van de spanning en probeer daar ruimte aan te geven. 

Alleen het slapen gaat soms ronduit slecht. Met een beetje geluk slaap ik vijf uur en dat is te weinig. Ik ben ook vaak moe. Als ik wakker lig probeer ik me dan toch maar te ontspannen en niet te piekeren. Soms ga ik dan maar lezen of stort ik me op een moeilijke sudoku. 

Ik ben nu een half jaar onder begeleiding van een heel aardige en kundige psychologe. 

We hebben uitgevogeld dat ik niet overspannen ben geraakt omdat ik een slapjanus ben, maar doordat ik al heel lang sterker wilde zijn dan ik was. Rond het verhuizen, het ziekbed en het overlijden van mijn moeder voelde ik me verantwoordelijk voor meer dan nodig was en zou ik alles wel even regelen. Ik heb er een handje van om taken naar mij toe te trekken. Maar ik had niet gerekend op de heftige emotionele reacties op deze en ook andere verliezen in korte tijd. 

Ik verloor mijn veerkracht en mijn slagkracht. Ik was verward, kon niet meer helder denken en goed slapen. En ik maakte me zorgen over van alles. Ik werd bang voor narigheid. Door de spanning had ik geen energie meer voor en en plezier meer in gewone leuke dagelijkse dingen. En toen ging mijn lijf in protest. Maar zogezegd dat gaat nu allemaal echt de goede kant op. 

Al heb ik wel eens heimwee naar de Jacquelien die sliep als ze haar kussen zag... 

Het verdriet en de boosheid over het mislopen van een plek in onze woongroep begint af te nemen. Het is wat het is. Wim en ik gaan rustig op zoek naar iets anders nieuws / leuks. 

Met mijn werk heb ik natuurlijk geluk. Ik doe dat zo graag. Ik krijg er energie van en kan altijd vertrouwen op mijn ervaring en creativiteit. Maar ik moet leren om inspanning en ontspanning goed af te wisselen. Als ik achter de computer zit moet ik echt de wekker zetten voor pauze, anders ga ik door tot het af is en dan vind ik mijzelf terug met een zere nek en strakke schouders. Daar merk ik gaandeweg niets van. Pas als het te laat is komt het besef.
Na een opdracht - zeker als ik veel reistijd heb - moet ik gewoon een dagje rust nemen. 
Een degelijke voorbereiding en mijn energie goed verdelen is tegenwoordig echt een must.
En het voelt gewoon nog kwetsbaar. Alsof iemand met een vinger mij omver kan duwen.

En dat is misschien het kadootje. Ik ben gevoeliger geworden. Voor de verdrietige en nare, maar ook voor de mooie gebeurtenissen in het leven.

Ik geniet echt ENORM van onze kleindochter Sammie. Wat een liefde en een warmte en een vrolijkheid roept dat kleine hummeltje in me op.

Sowieso is er veel spanning van me afgevallen toen ze gezond ter wereld was gekomen en nu ik zie hoe goed ze groeit en dat haar ouders deze kraamtijd ondanks het slaaptekort zo goed samen aankunnen.

Ze brengt een groter geluksgevoel dan ik van tevoren had kunnen voorvoelen. 
Ik krijg bijna elke dag foto's en filmpjes van haar waar ik iedereen in mijn omgeving tot vervelends toen mee vermoei. Zelfs een conductrice in de trein kwam bij me zitten om ze allemaal te zien op mijn telefoon. 

Zo blij word ik daarvan. Maar zo'n kleintje roept soms ook onrust bij me op: Ik kan ineens bang worden dat ik haar zal laten vallen of dat ik zal struikelen over de poes of zo. Of andere ellende. 
Ik heb geleerd dat dat maar gedachtes zijn en dat en ik niet mijn gedachtes BEN. Het helpt wanneer ik dan tegen mezelf kan zeggen: 'Ik 'merk' dat ik me zorgen maak dat ik Sammie laat vallen.' En dat is dan toch heel anders dan compleet in de zorg of de angst schieten.

Kortom: Het gaat steeds beter. Ik ben gevoeliger geworden, maar ik leer dat te accepteren en er mee om te gaan. En dat voelt alsof ik als mens meer 'all round' ben geworden. 
Ik kan me beter inleven in anderen. Verdriet raakt me dieper. Ik kan meer tegen dingen opzien, ik maak zelfs tegenwoordig afspraken maken 'met afzegs', maar ik kan even zo goed ook meer lachen om mijzelf. Ik probeer minder zenuwachtig en haastig te leven en te 'nemen' dat het soms niet gaat zoals ik wil (en dat ik ook niet alles voor anderen op mijn manier 'even' op moet willen lossen!!) en tegelijk nog meer van alle moois in het leven te genieten.

En als het genieten er even niet in zit is dat ook niet erg. Soms valt iets gewoon even tegen. Maar dat gaat ook weer over. Zo gaat het dus.   


PS Heel soms betrap ik mezelf nog steeds (stiekem) op de gedachte dat overspannen raken toch meer iets is voor andere mensen. En toch zeker niet voor zo iemand als ik?  
Nu hoef ik alleen maar deze blog terug te lezen om zeker te weten dat die gedachte niet klopt....