Over en uit!

Ja, het is over en uit voor ons! 
We gaan niet bij woongroep de Naobers wonen!

Na bijna 9 jaar elke vijf weken op zaterdag vergaderen en plannen smeden om samen met 23 andere 50-plus huishoudens een woonproject op te zetten bestaande uit levensloopbestendige appartementen plus een gemeenschappelijke woonkamer, logeerkamer, wasserette, klusruimte en fietsenstalling rond een hofje met veel groen. 
Om zo een netwerk te vormen voor gezelligheid en mogelijk steun onderling. 
Een prachtig plan. We heetten niet voor niets: Woongroep de Naobers. 

Naoberschap is een begrip in de Achterhoek en Twente wat betekent dat je naar elkaar omziet als hele goede buren. Een sympathiek principe vonden we verder dat het een gemengd geheel zou worden met zowel (sociale) huurders als kopers omdat we vonden dat er ook voor mensen met een kleine beurs ruimte moest zijn.

Na de beginjaren waarin we zelf de opdrachtgever waren liepen we vast en hebben ons aangesloten bij een coöperatie van woongroepen, werkruimtes en zorg-woningen, met het idee dat we samen sterker zouden staan. We kregen een prachtige plek vlak achter het station. 





We hebben veel moeite gedaan om de woningen naar onze zin te krijgen. Met stip op 1 van onze wensenlijst stond zonlicht. Wat schetste onze verbazing dat de architect de woonkamers domweg aan de noordoostkant tekende, met weinig zonlicht. En een galerij aan de hofkant met bredere delen die als terras moesten dienen. Waar je buren langs liepen. Dus geen privacy. 

Na veel bakkeleien - en overleg met de stedenbouwkundige die ons gelijk gaf - kwam er een plan waar we blij mee waren. Lichte woningen met een privé balkon. Klein maar fijn. Met de woonfuncties aan de tuinkant op het zuidwesten en een tweede slaapkamer met schuifdeuren die bij de woonkamer worden betrokken.    


    
Helaas hadden we het tij steeds tegen. Eerst de bankencrisis en daarna de verhuurdersheffing waardoor woningbouwverenigingen stopten met investeren. Maar we waren strijdbaar: Als het niet linksom kon dan gingen we wel rechtsom! Zo sloegen we begin 2012 op ons terrein gewoon onze eerste paal. Om de hele wereld te laten zien dat wij er klaar voor waren. Maar feitelijk bleek dat we vastzaten in de grote coöperatie, die de financiering niet rond kreeg. Dat zorgde voor spanningen tussen de besturen.  

Lang verhaal kort: Vorig jaar kwamen we in contact met de Knarrenhof die in Zwolle een dergelijk project van de grond had gekregen en er wel brood in zag. Na de eerste informatieavond kregen we hoop dat het dan nu toch zou gaan lopen. Bij de tweede vergadering van 'de hof van Zutphen' - zoals we zouden gaan heten - bleek dat de grondprijs dermate hoog was en de bouwkosten zo waren gestegen dat alles duurder zou worden en dat bovendien geen woningbouwvereniging in sociale huur wilde investeren. Voor ons was een sociale huurwoning helaas onze enige optie. 
Zo waren we van de idealisten van het eerste uur ineens 'probleemgevallen' geworden. 
Dat deed zeer en baarde ons zorgen. Maar misschien dat er nog een paar sociaal gerealiseerd konden worden. Ze zouden hun best doen.

In onze laatste Naobers vergadering in december kwam het idee naar voren dat voor de sociale huurders - voor wie geen plaats was in de herberg - in de omliggende gebouwen zou worden geijverd bij de desbetreffende woningbouwvereniging om voorrang bij toewijzing voor onze Naobers zodat we als groep 'gestippeld' om het project zouden komen te wonen. 
Zo zouden we dan weliswaar niet op pantoffels maar dan toch wel op rollatorafstand in de gemeenschappelijke woonkamer en tuin deel blijven uitmaken van de woongroep. 
Ja, wie kon daar tegen zijn? Op een nieuwe plek weer helemaal van voren af aan opnieuw beginnen dat wilde echt niemand meer.

In de kerstvakantie kregen we een mailtje waarin werd mede gedeeld dat de sociale huurwoningen NIET doorgingen. Ik had het gevoel dat ik een klap in mijn gezicht kreeg. Deels omdat het niet erg tactvol was opgesteld, deels omdat ik me gewoon niet had voor kunnen stellen dat er niet ten minste 'een paar' door zouden gaan. Dat was toch faliekant tegen ons allereerste basis principe. Wat ik verder ook jammer vond was dat we niet gelijk bij elkaar werden geroepen om onze gevoelens hierover te delen en te bespreken: 'Wat nu?' 
Dat had voor mijn gevoel echt veel gescheeld. 
Ook al zou de uitkomst hetzelfde blijven, ik had behoefte aan erkenning en herkenning met zijn allen.

En toen ik de nieuwe tekeningen van het project zag sprong ik helemaal uit mijn vel. De Knarrenhof had de oude plannen weer van stal gehaald. Pijpela woningen, dat is goedkoper. En bijna alle woonkamers op het noordoosten en geen privé balkons aan de tuinkant. Trouwens: tuinkant! Van de tuin bleef niet veel over omdat daar schuurtjes en parkeerplaatsen in kwamen. Kortom ik was zwaar teleurgesteld. 

En ja... ik realiseer me heus wel dat een haalbaar plan altijd nog meer waard is dan een luchtkasteel. Maar ik was gewoon zo gehecht aan ons luchtkasteel.    

En ik was ook boos, al wist ik niet op wie. 
Ik denk vooral op mezelf, omdat ik zo'n prachtig plan door mijn vingers had laten glippen, en in mijn naïviteit had willen blijven geloven in de goede afloop en omdat ik nu geen plan B had. 

Maar naast boos was ik treurig omdat ik geen buren zou worden van een aantal leuke en lieve mensen, die ik hun koopwoning overigens echt niet misgunde; ik wens hen echt het allerbeste. 

Maar ik baalde ook omdat ik afscheid moest nemen van het idee dat ik in zo'n alternatief, duurzaam, creatief en vooruitstrevend project zou gaan wonen. En dat ik mijn steentje zou hebben bijgedragen aan een mooi gebouw. Mijn wens daarvoor was dat mensen die er langs zouden lopen zouden denken: 'Daar wonen vast en zeker leuke mensen!'

Veel plezier in vroeger tijden. 

Van al deze fijne mensen gaat er bijna niemand wonen.

Wij gaan ook niet bij de Naobers wonen. Dat is over en uit! 
Bijna drie maanden verder, begin ik langzamerhand aan het idee te wennen.

Ja blijft over: 'Gestippeld' wonen... Dat staat nog te bezien... Daar is nog veel onzekerheid en luchtfietserij mee gemoeid. Welke woningen worden dat dan? Wil ik dat eigenlijk wel?

Hoe dan ook, er zijn ergere dingen, maar het was en is na bijna negen jaar echt even slikken. 

Misschien moet ik maar weer eens op zoek naar een nieuw ideaal...