Oude familiefoto's

Ja, ik ben heel laat vandaag met bloggen.

Ik zit namelijk al vanaf 10 uur, dus al een uur of 5 in 'de oude foto's'... Superleuk!

Gisteren hebben we een groot deel van de spullen van mijn moeder uitgezocht en verdeeld.

Ik heb alle foto's meegenomen. Dit met de bedoeling ze uit te zoeken 

en er een mooi digitaal familiealbum van te maken, ook voor mijn broer en zusje.

Die foto's pasten net in vier grote tassen. Die staan bij ons in de kamer.

Ja, en dan begin je te kijken en dan kun je niet meer ophouden. Wat maken foto's toch veel los.

Maar het is een complete chaos. Mijn moeder heeft niet veel aandacht besteed aan inplakken. 

Er waren wel wat foto's die netjes ingeplakt waren, maar vooral ook veel losse foto's.

Die zitten dan los in dozen of in van die insteek-mapjes, in enveloppen of bakjes.

Of in van die bladen met zo'n doorzichtig plakvel er over (dat los heeft gelaten...) 

Ook vond ik brieven en geboortekaartjes, overlijdensberichten en getuigschriften, 

receptieboeken, gelukstelegrammen, diploma's, paspoorten en rijbewijzen.

Best leuk om een zwemdiploma van mijn moeder in handen te hebben uit 1945,

ze was wel wat laat, al bijna 12, maar de oorlogsjaren zaten er tussen... 

Er zijn alleen heel veel foto's en post van mensen die ik niet kan thuisbrengen.

Sommige voorouders kan ik door het betere detectiewerk soms wel plaatsen, 

maar ik denk dat ik naar tantes en nichten moet om te vragen of die meer weten. 

Hier een paar voorbeelden van foto's van mensen die ik wel kan thuisbrengen:

Links een geweldige foto, het huwelijksportret van mijn opa en oma van moederskant, uit 1932.  

Mijn oma in een soort van een charlestonstijl, met een bloemenkrans in haar haar. En trouwen in het zwart, dat was toen blijkbaar gangbaar. 

Mijn opa was bij de douane. 

Mijn oma woonde in Dinxperlo, een grensdorp waarvan de ene helft van de hoofdstraat in Duitsland ligt en de andere helft in Nederland. Daar hebben ze elkaar ontmoet. 

Deze opa is vlak voor mijn geboorte overleden, daarom hebben ze mij naar hem vernoemd.

Hij heette Jakob Zeeman. Ik werd Jakoba, en dat hebben ze verfranst naar Jacquelien.

Deze foto is van mijn doop. Ik heb de doopjurk ook nog, die had mijn moeder bewaard. Die is schattig en nog helemaal goed, ik zal hem eens apart fotograferen.

Ik zit hier op schoot bij opoe, de moeder van mijn opa, die rechts op de foto staat en de oma van mijn vader, links. Vier generaties Koopman dus..

Wat je niet goed kunt zien maar wat ik wel weet is dat mijn ouders bij hun trouwen alles nieuw hebben gekocht, in jaren 50-stijl in zwart, grijs en geel. Heel leuk, jammer dat er bijna niets van bewaard is gebleven. 

Deze laatste foto is van 1960. 

Hier is sprake van het destijds populaire bermtoerisme.

We waren in die leuke kever voor een vakantie naar Zeeland met de opa en oma van vaders kant.

Mijn vader staat er niet op, die neemt de foto.

Ik vind alles aan deze foto leuk: 

De kever, het blauwe nummerbord, de spullen die er gewoon bovenop de imperiaal werden gebonden.

Maar ook de kleding, de leuke blauwe jurk van mijn moeder en de gebloemde van mijn oma. 

Ook leuk vind ik het ontspannen poseren, ik op de arm van mijn oma die vroeg gestorven is en waar ik geen echte herinnering aan heb. Extra leuk dat ik zo gezellig door haar wordt vastgehouden.

Ik was van beide kanten het eerste kleinkind, dat voelt wel speciaal... 

Afijn, ik ben voorlopig nog niet klaar met het uitzoeken van al die foto's 

(eerst achterhalen wie wie is...) alles scannen en er een mooie selectie van maken.

Trouwens er staan ook nog twee dozen met dia's die ik nog moet bekijken. 

Het is een ontdekkingsreis terug in de tijd...