Toen ben ik ontploft!

 

Deze brief kregen wij begin februari. Liander zou werkzaamheden uitvoeren, waardoor wij maandag van 8.30 en 16.00 uur zonder elektra zouden komen te zitten. Ik was die ochtend nog in bed aan het lezen toen om 8.45 uur mijn bedlampje uitging en ik dacht: 'Oke, we zitten nu zonder stroom.' 

Even later zag ik mensen op de galerij heen en weer lopen. Later hoorde ik wat er gebeurd was: De huishoudelijke hulp van onze buurvrouw was in de lift gestapt met haar fiets. Onderweg naar de tweede verdieping stond de lift ineens stil en werd het daar aardedonker. Het bleek dat de elektra net op dat moment uitgeschakeld werd. Ze had gelukkig haar telefoon bij zich en belde naar de buurvrouw. Het alarm van de lift deed het ook niet. Gelukkig kon ze met het licht op haar telefoon het alarmnummer ontcijferen en doorgeven zodat de lift monteurs konden worden gebeld. In het kort: Ze heeft een half uur in een stikdonkere lift moeten wachten tot ze bevrijd werd. Zo naar. Ik zou compleet in paniek zijn geraakt. Gelukkig bleef zij rustig en cool, maar evengoed heel erg naar allemaal. 

De hele flat in de groepsapp in consternatie. En de vraag kwam op: waarom heeft de woningbouwvereniging er niet voor gezorgd dat de lift buiten werking was gesteld of er een briefje opgehangen met een waarschuwing deze niet te gebruiken. Ondertussen bleek dat ik in huis steeds automatisch lichtknoppen aan bleef drukken al weet je heus dat er geen spanning op staat. Het is gewoon zo'n ingesleten patroon. Je hebt geen idee dat je zo afhankelijk bent van stroom bij alles wat je doet in huis. Voor koffie water koken met een lucifer bij gasfornuis en koffie opschenken. En melk schuimig koken in een pannetje. Geen internet, radio of deurbel. Geen wasmachine, warm water of strijkbout. Het voelt allemaal nogal onwennig en onrustig. 

Rond half 11 wilde ik naar het zwembad gaan. Ik kon ik mooi met de auto gaan voordat Wim hem nodig had om naar Zwolle te rijden voor een belangrijke afspraak met de thuiszorg die mijn schoonmoeder zorg gaat verlenen als ze woensdag thuis komt. Beneden wilde ik met de auto door de poort die onze parkeerplek afsluit van de weg rijden. Maar die deed niks. Tja, die gaat elektrisch open en nu dus niet. Alle andere toegangsdeuren die wij gebruiken met een 'druppel' waren automatisch van het slot gegaan. Gelukkig maar, dat was indertijd ook afgesproken met de woningbouwvereniging. Bij stroomstoring gaan alle deuren open. Dat was nu dus bewezen, behalve de poort van de parkeerplaatsen. 

Het voelde onvrij om niet met de auto weg te kunnen. Ik belde met de woningbouwvereniging. Ons wijkteam wist van niets; ik zou teruggebeld worden. Inmiddels dacht ik dat het voor mij niet zo erg was, ik kon ook wel met de fiets naar het zwembad, maar Wim had de auto echt nodig. Ik belde Wim op zijn werk en bracht hem op de hoogte. Ga jij maar zwemmen zei hij. Maar ja ik had mijn nummer achter gelaten en zou terug gebeld worden. Maar wie er belde: geen wijkteam. Ik begon me op te winden. Ik belde opnieuw, maar kreeg in gesprek. Ik belde een ander wijkteam, kreeg een jongeman aan de telefoon die naast ons wijkteam zat en die wist te vertellen dat Liander eerst even de stroom er op zou moeten zetten voor iemand de poort zou kunnen openen. Een vreemd verhaal, Wat later ook helemaal niet bleek te kloppen. 

Weer thuis - met de trap - gekomen werd ik steeds bozer. Ik belde weer met ons wijkteam, en jawel hoor ze zei dat ik haar net voor was, ze was net van plan geweest om mij terug te bellen. Ze had nog geen nieuws en we konden de poort niet openen. 'Dat is heel vervelend voor u mevrouw'. Wim besloot met de trein naar Zwolle te gaan. 

Ik belde zelf toen maar naar Liander. Daar moest ik een tijdje wachten maar toen ik iemand aan de telefoon kreeg werd mij verteld dat ik maar een serieuze klacht moest indienen bij de woningbouwvereniging want die waren in gebreke gebleven. Zij hadden er voor moeten zorgen dat de lift niet gebruikt had kunnen worden en dat poort handmatig open moest kunnen. Ook in het geval van calamiteiten en in overleg met de brandweer. Onzin dat ze dat niet zouden kunnen doen. 

Toen ben ik ontploft bij het volgende telefoongesprek met ons wijkteam: 'Dat we hier in een flat met oude mensen zitten en dat er al iemand in de lift had vast gezeten en dat het hun taak was om de poort te openen en dat er in ieder geval iemand moest komen om ons gerust te stellen. Het voelde allemaal erg onveilig. En dat ik benieuwd was hoe ze dit goed zouden maken!'

Uiteindelijk heeft de opgetrommelde huismeester rond 13.00 uur de poort handmatig weten te openen. En van mij te horen gekregen wat ik er van vond. Hij zei niet op de hoogte te zijn gesteld van de werkzaamheden. In een later telefoontje met ons wijkteam heb ik aangedrongen op iets aardigs voor de mevrouw die in de lift heeft vastgezet. Inmiddels kreeg ik ook al wel wat meer begrip van deze medewerker. En ze gaat uitzoeken hoe wij bij stroomuitval zelf onze poort zouden kunnen openen.  

Het is lang geleden dat ik me zo boos heb gemaakt. Ik wond me steeds meer op en voelde hoe warm ik het daar van kreeg. Ik voelde op me een bepaalde manier ook heel erg 'levend'. Maar van zo'n adrenalinerush werd ik ook heel moe. Ik ging gisterenavond al heel vroeg slapen. En ik merkte hoe afhankelijk we in ons huis zijn van elektra. Er wordt wel steeds gehamerd op een noodpakket in het geval van calamiteiten, maar nu voelde dat ook echt als een noodzaak. Wat heb ik nodig: een opgeladen powerbank of een mobiel zonnepaneeltje om mijn telefoon op te kunnen laden. Genoeg kaarsen of zaklampen want ook het toilet en de badkamer worden hier zonder daglicht donker. En dan hadden wij nu nog water en gas. Maar hoe lang zou je het hier volhouden als je van alles afgesloten wordt?