Het zit diep in mijn hart!

Het is inmiddels een week geleden dat onze dochter trouwde.

Wat een enorm fijn en mooi feest was dat:

Het was bijna zomers weer: Het zonnetje scheen uitbundig.

De locatie was prachtig met overal 'binnen' en 'buiten' plekken.

Rondom het landgoed zagen we boomgaarden met de eerste bloesem.

En wat extra leuk was:

Alle coronaregels waren de dag ervoor losgelaten.

We mochten felicitatiezoenen uitwisselen en

de warme omhelzingen waren niet van de lucht.

En bij het feest in de avond was er een superleuke band

waar we allemaal heerlijk op konden dansen, 

voor velen de eerste keer in dik twee jaar.

En alles was ontspannen. 

Ook de bruid, behalve op dit moment,

waarop ze aan de arm van haar vader 

haar opwachting maakte.

   

Ze zei later:

'Ik had die bloemen gek hoog vast,

maar dat was echt van de spanning'.

Ook Wim kijkt behoorlijk plechtig.

Maar toen ze iedereen en vooral haar bruidegom 

had gezien viel alles van haar af.

 Ze heeft geen moment gedacht of dingen wel 

op tijd geregeld waren, of er niet iets vergeten was. 

En alles ging ook goed.

Iedereen was er.

Het was fijn om veel mensen weer te zien.

Er werden hele mooie woorden gesproken,

vooral ook door het bruidspaar zelf.

Iedereen was in een opperbeste stemming.

Het eten en vooral de taarten waren heerlijk.

En ik heb er een dikke week van moeten bijkomen.

Nagenieten van alle foto's die werden verzameld op een app.

Terugdenken aan alles wat er gezegd werd, 

aan de tranen van geluk, aan de fijne stemming.

Maar ook het gewone leven ging weer zijn gang.

Er is nog steeds die afschuwelijke oorlog, 

en hier ging het zomaar ineens sneeuwen. 

Mijn schoonmoeder van 90 jaar viel, 

kreeg helaas haar arm uit de kom 

en is nu aan het revalideren.

Ik ben zo her en der weer aan het werk.

Opruimopdrachtjes en interieurtekeningen maken.

We nodigden wat mensen uit om te komen eten. 

Ik belde met vriendinnen om bij te praten.

Ik heb een flinke slinger aan de huishouding gegeven,

ons bed verschoond en de boel buiten gedroogd.

Ik sprak af voor een wijntje met bitterballen 

met een paar lieve vriendinnen.

Ik deed weer eens zelf de boodschappen

  en ging naar een kinderkledingbeurs.

Mijn fysiotherapeut denkt dat ik er aan toe ben  

om meer te trainen om weer beter te gaan lopen.

Ik zag mijn psycholoog weer in levende lijve

in plaats van op afstand via de telefoon.

Ik had een laatste behandeling voor 

een ritmische inwrijving, wat heerlijk was.

Volgende week mijn jaarlijkse mammografie, 

dat blijft toch ook altijd weer spannend.

Maar ik ben zo gelukkig en dankbaar

dat onze dochter en schoonzoon

zo'n prachtige bruiloft hebben gegeven.

En dat ik het mee mocht maken.

 Het was een prachtig feest om  

heel gelukkig op terug te kijken.

Het zit diep in mijn hart.