Geduld. Zucht!

Gisteren ging ik voor de derde keer naar het zwembad in het verpleeghuis om daar zwembadtherapie te krijgen. De fysiotherapeute zei gelijk toen ik bij het trappetje stond: 'Ik zie aan je gezicht dat je veel te veel wil en doet!'

Lekker dan! Ik vind het al een hele toer om daar aan de rand van dat bad te verschijnen, in een zwempak, op een speciale waterrolstoel, na een ritje met Wim aan het stuur van onze auto, en daarna - in dat verpleegtehuis - in mijn rolstoel - door allemaal lange gangen heen naar dat warme bad. Uitkleden, nog even plassen, toch een beetje er tegenop zien omdat ik altijd zo hondsmoe ben nadien, een neutraal gezicht opzetten met tegen mijzelf zeggen dat ik vooral rustig aan moet doen en dan zegt ze: 'Ik zie aan je gezicht dat je veel te veel wil en doet!!'

Soms weet ik helemaal niet meer wat passend reageren is in een situatie. Maar de fysio die steeds bij ons thuis komt zegt dat ook steeds: Niet teveel, rustig aan, pauzeren, maat houden en nog meer van dit soort variaties op een thema. 

En ik vind het allemaal al zo ellenlang duren. Moet ik dan echt tevreden zijn met dit tempo? Zucht!

Mijn voeten gaan eigenlijk best aardig, maar vooral mijn knie is heel pijnlijk. Stijf en met hele nare scheuten als ik hem iets teveel draai of er met mijn gewicht - zonder krukken - op sta. Maar ook in bed als ik lig doet die knie vervelend. De fysio heeft hem laatst al eens ingetaped. Het schijnt te maken te hebben met de nieuwe / andere belasting van de voet en aanhechting van pezen en spieren, kortom het is vaak huilen met de pet op. Soms ben ik bang dat ik nooit meer moeiteloos ga lopen...  

Bij een oefening waarbij ik moet knieheffen in het water, viel me trouwens wel op dat ik dat nu zonder problemen deed, en dat ging de eerste keer in dat zwembad nog helemaal niet. Dat viel de fysio ook op. Toen zei ik dat ik deze week voor het eerst staand zelfstandig had gedoucht, in plaats van zittend op de douche-rolstoel. 'Kijk, dat is een ook vooruitgang!' zei ze. 

'En', zei ze, 'Je moet niet vergeten dat je niet alleen fysiek moet herstellen en dat is moeilijk genoeg, met zo'n moeilijke fractuur die geopereerd moest, en toch ook die andere gebroken voet, maar ook mentaal moet je weer helemaal van voren af aan beginnen met weer zelfstandig worden. Met je eigen bestaan weer opbouwen. Met vertrouwen krijgen dat je je zelf staande kunnen houden. En ik gebruik niet voor niets steeds het woord staan in mijn zinnen. Het is nu eenmaal niet niks om echt drie maanden niet op je eigen benen te kunnen staan, je spierkracht met grote vaart te voelen afnemen en afhankelijk te zijn van hulp voor de meest simpele dingen die je normaal altijd zelf doet.' Tja, ze heeft een punt!

Natuurlijk heeft ze daar gelijk in, maar ik dacht dat ik inmiddels al wel weer meer mocht. Ik zou graag zelf autorijden. Fietsen dat lijkt me nog veel te gevaarlijk, maar zelf aan het stuur ergens naar toe rijden, hoe fijn zou dat weer zijn? Gisteren vroeg onze dochter of we woensdag zouden kunnen bijspringen in haar gezin. Maar omdat Wim dienst heeft en een vergadering lukt dat dan niet, en dat doet echt zeer. Ik voel het als fysieke pijn dat ik niet even naar mijn dochter kan om wat te helpen. Ik verlang er soms naar om weer eens 'nodig' te zijn. 

Dinsdag zien we de chirurg en worden er weer foto's gemaakt. Ik hoop op verder groen licht.  

Wat ik verder ook merk, als ik helemaal eerlijk ben, is dat ik mezelf de hele tijd aan het overtuigen ben dat ik er toch wel toe doe. Dat dingen best lukken.

Zo hadden we onze kleinzoon van net twee een nachtje te logeren. Fijn dat het weer kan, maar alleen met hem zijn is eigenlijk toch wel lastig, want hij is watervlug, en ik loop en belast mijn voeten dan toch meer dan goed voor mei is.

Ik heb een winterrondbrief gemaakt. Dat staat er zo eenvoudig, maar kost me toch tijd en energie. En dat gaat minder fluitend dan normaal. Het blijft iets wat ik graag doe, maar ik moet mijn energie goed verdelen. Ondertussen ben ik ook - met mijn voetjes omhoog - sterretjes aan het vouwen en heb ook verschillende 'workshops' gegeven aan vriendinnen: gezellig samen vouwen en bijpraten. Vanmiddag komen er ook weer een paar. Daarna moet ik wel weer even rusten, maar dat heb ik er voor over. We hebben al wat vrienden te eten gehad, en zijn al her en der hier in de buurt wezen koffie drinken. Fijn dat dat weer een beetje normaal wordt. 

Al heb ik telkens wel hersteltijd nodig. En daar verontschuldig me me dan weer voor. Lastig hoor! Ik wil niet lui gevonden worden. Maar moet tegelijk geduld betrachten. Zo zet ik mezelf klem.

Mijn remedie: lekker lezen. En dan helpen fijne boeken wel natuurlijk. Ik heb de eerste vier delen van de serie van Elizabeth Jane Howard over de familie Cazalet uit en zag tot mijn plezier dat er nog een vijfde deel was, waar ik nu in bezig ben. 

Mijn oorpijn is helemaal over. Vorige week werd ik verkouden, en was beducht voor weer opnieuw oorproblemen, maar die traden niet op. De verkoudheid was zelfs al binnen drie dagen weer over. Mijn weerstand moet toch weer wat beter zijn geworden.

Ik ben nu een week van de maagbeschermers af. Dat daarmee stoppen was eerst ECHT niet leuk! Die maag gaat dan ineens extra aan de slag om zuur aan te maken, maar dat is nu gelukkig weer wat afgezakt. Ik heb nu nog lichte klachten daarvan. Ik begreep dat ik na twee weken zonder Omeprazol ook nog een ontlastingsonderzoek zou kunnen krijgen om te zien of daar de Helicobacter bacterie daar dan in gevonden wordt. Dat het in mijn bloed niet gevonden is zegt niet alles. Maar hopelijk gaat het nu allemaal vanzelf over.

Ik verlang er zo naar dat ik weer dingen kan doen als voorheen. Misschien een keer naar het filmhuis, waar ik wel wat trappen moet kunnen nemen. Of een boodschap doen zonder helemaal munt weer thuis te komen.    

Als ik eerst maar weer eens.... Geduld Jacquelien! Zucht!