Opruimen na de dood van je ouders, een helse klus?
In 2020 heb ik Rina geholpen om haar ouderlijk huis op te ruimen, na de dood van haar vader.
Rina is enig kind en woont dicht bij haar ouders. Rina is gescheiden en heeft een zoon van 18 jaar.
Rina’s vader overleed eind 2019 na een lang en intensief ziekbed waarbij zij veel mantelzorg op zich had genomen.
Precies in een tijd waarin ze zelf nét verhuisd was en hoopte rustig haar eigen huis op orde te krijgen.
Dát heeft ze geparkeerd tot ze weer meer aandacht en tijd vrij zou hebben.
Maar dat duurde langer dan ze gehoopt had.
Na de dood van haar vader ging haar moeder namelijk ineens hard achteruit.
Vervolgens kwam corona.
Na maanden van – wederom – mantelzorg door Rina werd haar moeder tijdens de eerste lockdown in een verzorgingshuis opgenomen.
Rina is enig kind en woont dicht bij haar ouders. Rina is gescheiden en heeft een zoon van 18 jaar.
Rina’s vader overleed eind 2019 na een lang en intensief ziekbed waarbij zij veel mantelzorg op zich had genomen.
Precies in een tijd waarin ze zelf nét verhuisd was en hoopte rustig haar eigen huis op orde te krijgen.
Dát heeft ze geparkeerd tot ze weer meer aandacht en tijd vrij zou hebben.
Maar dat duurde langer dan ze gehoopt had.
Na de dood van haar vader ging haar moeder namelijk ineens hard achteruit.
Vervolgens kwam corona.
Na maanden van – wederom – mantelzorg door Rina werd haar moeder tijdens de eerste lockdown in een verzorgingshuis opgenomen.
Geen tijd om te rouwen: opruimen
Een hele opluchting voor Rina. Maar tijd om te rouwen over de dood van haar vader en de ziekte van haar moeder was er amper. Want nu was er ook nog de zorg voor het huis van haar ouders. Een koophuis dat verkocht moest worden.
En voordat het überhaupt te koop gezet kon worden, moest er eerst opgeruimd worden.
Ga er maar aan staan… in je eentje.
Alsof ze het imperium van haar ouders afbrak
Bijna 25 jaar hadden haar ouders in het huis gewoond.
Beide heel creatieve en handige mensen met allerlei hobby’s.
Haar moeder en haar vader hadden allebei een kamer voor hun hobby en de bijbehorende spullen.
Daarnaast was er de garage, het domein van de vader van Rina.
Met een werkbank en veel gereedschap.
En niet te vergeten: alle bewaarde plankjes, latjes, schroefjes, plaatmateriaal, ijzer…
Zie je het voor je?
Rina’s ouders waren ooit met niks begonnen in de jaren ’50.
Ze konden alles maken en alles repareren en van ‘niets’ toch altijd weer ‘iets’ maken.
Rina had het gevoel dat ze alles wat haar ouders samen hadden opgebouwd moest afbreken.
“Alsof ik een imperium afbrak”, dat is wat ze letterlijk daarover zegt.
Dit vond ze heel zwaar, vooral omdat ze het toch vooral alleen moest doen.
Er was wel veel hulp van ooms, tantes, neven en nichten.
Maar het overzicht, alle beslissingen, de volgorde, overleggen met de makelaar…
Dat kwam toch op haar bordje.
Uiteindelijk kostte het haar zoveel energie, het ging niet meer.
Ze riep mijn hulp in.
1. Doe nu al weg, maakt niet uit hoe jong of oud je bent.
2. Doe méér weg.
3. Doe nóg meer weg.
Een hele opluchting voor Rina. Maar tijd om te rouwen over de dood van haar vader en de ziekte van haar moeder was er amper. Want nu was er ook nog de zorg voor het huis van haar ouders. Een koophuis dat verkocht moest worden.
En voordat het überhaupt te koop gezet kon worden, moest er eerst opgeruimd worden.
Ga er maar aan staan… in je eentje.
Alsof ze het imperium van haar ouders afbrak
Bijna 25 jaar hadden haar ouders in het huis gewoond.
Beide heel creatieve en handige mensen met allerlei hobby’s.
Haar moeder en haar vader hadden allebei een kamer voor hun hobby en de bijbehorende spullen.
Daarnaast was er de garage, het domein van de vader van Rina.
Met een werkbank en veel gereedschap.
En niet te vergeten: alle bewaarde plankjes, latjes, schroefjes, plaatmateriaal, ijzer…
Zie je het voor je?
Rina’s ouders waren ooit met niks begonnen in de jaren ’50.
Ze konden alles maken en alles repareren en van ‘niets’ toch altijd weer ‘iets’ maken.
Rina had het gevoel dat ze alles wat haar ouders samen hadden opgebouwd moest afbreken.
“Alsof ik een imperium afbrak”, dat is wat ze letterlijk daarover zegt.
Dit vond ze heel zwaar, vooral omdat ze het toch vooral alleen moest doen.
Er was wel veel hulp van ooms, tantes, neven en nichten.
Maar het overzicht, alle beslissingen, de volgorde, overleggen met de makelaar…
Dat kwam toch op haar bordje.
Uiteindelijk kostte het haar zoveel energie, het ging niet meer.
Ze riep mijn hulp in.
Ze zag door de bomen het bos niet meer
Rina had vooral behoefte aan iemand om mee te ‘sparren’.
Samen het grote geheel weer overzien.
Iemand die haar hielp de moed niet te verliezen.
Maar ook gewoon iemand met een grote auto die heel veel spullen wegbracht.
Ik bén wat keren met een volle auto naar de kringloopwinkel gereden.
Of naar het afvalscheidingsstation.
Na een paar maanden was het huis klaar voor de fotograaf en werd het op Funda gezet.
Toen het huis verkocht was hebben we het huis helemaal leeg gemaakt voor de oplevering.
Rina had vooral behoefte aan iemand om mee te ‘sparren’.
Samen het grote geheel weer overzien.
Iemand die haar hielp de moed niet te verliezen.
Maar ook gewoon iemand met een grote auto die heel veel spullen wegbracht.
Ik bén wat keren met een volle auto naar de kringloopwinkel gereden.
Of naar het afvalscheidingsstation.
Na een paar maanden was het huis klaar voor de fotograaf en werd het op Funda gezet.
Toen het huis verkocht was hebben we het huis helemaal leeg gemaakt voor de oplevering.
Inmiddels zijn we ruim 9 maanden verder.
En nu gaan we door met opruimen in Rina’s eigen huis.
Daar liggen naast haar eigen spullen na haar verhuizing ook nog:
– De spullen die haar moeder wil houden maar die niet in haar kamer in het verzorgingshuis passen.
– De spullen die Rina wil houden, als herinnering aan haar vader en moeder.
– En de spullen waar Rina geen beslissing over kon nemen en die ze nog niet weg kon doen.
Er is dus nog wel wat werk aan de winkel. En natuurlijk gaat de zorg voor en om haar moeder ondertussen ‘gewoon’ door.
Als ik Rina vraag om terug te kijken op het opruimen van het huis van haar ouders, is dit wat ze daarover wil delen:
Ik vond het een hel om te doen.
Het was echt @#$%.
Je wordt zó in dat proces ‘geflikkerd’.
Ik moest het doen, onder tijdsdruk, in zo’n verdrietige tijd.
Er was niet eens tijd om te rouwen.
Het heeft mij heel veel energie gekost.
Het raakte me emotioneel maar ook fysiek.
Ze voegt daar aan toe: “Weet je, we hebben allemaal veel te veel spullen.
Oude mensen hebben nóg meer. Als ze de oorlog en de jaren daarvoor of daarna hebben meegemaakt…
Toen hadden ze bijna niks en daardoor kunnen ze nu moeilijk spullen weg doen.
Maar wij kunnen hiervan leren.”
Ik wil dat mijn kind dit niet hoeft te doen met mijn spullen later.
Rina is heel resoluut:
“Vaak wordt gebagatelliseerd waar mensen hun kinderen mee opzadelen.
Heel egoïstisch eigenlijk.
Het kost zoveel energie en emotie om op te ruimen na iemands overlijden!
Naast de ‘gewone’ rouw, áls je daar al aan toe komt doordat alle aandacht naar het opruimen moet.
En nu gaan we door met opruimen in Rina’s eigen huis.
Daar liggen naast haar eigen spullen na haar verhuizing ook nog:
– De spullen die haar moeder wil houden maar die niet in haar kamer in het verzorgingshuis passen.
– De spullen die Rina wil houden, als herinnering aan haar vader en moeder.
– En de spullen waar Rina geen beslissing over kon nemen en die ze nog niet weg kon doen.
Er is dus nog wel wat werk aan de winkel. En natuurlijk gaat de zorg voor en om haar moeder ondertussen ‘gewoon’ door.
Als ik Rina vraag om terug te kijken op het opruimen van het huis van haar ouders, is dit wat ze daarover wil delen:
Ik vond het een hel om te doen.
Het was echt @#$%.
Je wordt zó in dat proces ‘geflikkerd’.
Ik moest het doen, onder tijdsdruk, in zo’n verdrietige tijd.
Er was niet eens tijd om te rouwen.
Het heeft mij heel veel energie gekost.
Het raakte me emotioneel maar ook fysiek.
Ze voegt daar aan toe: “Weet je, we hebben allemaal veel te veel spullen.
Oude mensen hebben nóg meer. Als ze de oorlog en de jaren daarvoor of daarna hebben meegemaakt…
Toen hadden ze bijna niks en daardoor kunnen ze nu moeilijk spullen weg doen.
Maar wij kunnen hiervan leren.”
Ik wil dat mijn kind dit niet hoeft te doen met mijn spullen later.
Rina is heel resoluut:
“Vaak wordt gebagatelliseerd waar mensen hun kinderen mee opzadelen.
Heel egoïstisch eigenlijk.
Het kost zoveel energie en emotie om op te ruimen na iemands overlijden!
Naast de ‘gewone’ rouw, áls je daar al aan toe komt doordat alle aandacht naar het opruimen moet.
”Drie tips om dit zelf anders te doen
Rina heeft drie tips voor iedereen die haar kinderen niet wil opzadelen met zo’n emotioneel
Rina heeft drie tips voor iedereen die haar kinderen niet wil opzadelen met zo’n emotioneel
en fysiek zware klus. Samengevat:
1. Doe nu al weg, maakt niet uit hoe jong of oud je bent.
2. Doe méér weg.
3. Doe nóg meer weg.
Dit bedoelt ze met een knipoog maar tegelijkertijd ook bloedserieus.
En het zóuden mijn woorden kunnen zijn, dat snap je wel.
En het zóuden mijn woorden kunnen zijn, dat snap je wel.
Maar voor jou is het niet zo belangrijk wat Rina of ik hiervan vinden…
We zijn allebei benieuwd naar wat jij hiervan vindt.
Misschien raakt het verhaal van Rina je wel persoonlijk.
Heb jij dit al eens meegemaakt?
Heb je na het overlijden van je vader, moeder of iemand anders een huis moeten opruimen? Hoe heb je dat ervaren? Of heb je dit nog niet meegemaakt? En zie je hier dan niet/wel tegenop?
We zijn allebei benieuwd naar wat jij hiervan vindt.
Misschien raakt het verhaal van Rina je wel persoonlijk.
Heb jij dit al eens meegemaakt?
Heb je na het overlijden van je vader, moeder of iemand anders een huis moeten opruimen? Hoe heb je dat ervaren? Of heb je dit nog niet meegemaakt? En zie je hier dan niet/wel tegenop?
Oh hoe herkenbaar, toen mijn vader overleed moest mijn moeder verhuizen van een vrijstaande woning met 4 schuren , een garage en een loods naar een eensgezins tussenwoning . Mijn ouders waren beide van voor de oorlog, hadden weinig geld en bewaarden dus alles waarvan ze dachten daar kunnen we nog wat mee of er zijn anderen die we daar blij mee kunnen maken. Wat zijn we (mijn broer en ik) hier druk mee geweest. Mijn moeder zelf ook al op leeftijd was te zeer van slag om te helpen en wilde eigenlijk niets weggooien. Mede daarom gingen er nog heel veel dingen mee naar het nieuwe huis. Toen mijn moeder jaren daarna verhuisde naar een verpleegtehuis moesten we weer aan de slag, maar dit maal kon er buiten echt persoonlijke spullen en kleding niets mee en was het of naar een kringloop of naar het afval. Nu ikzelf wat ouder word , wil ik mijn dochter niet opschepen met hetzelfde probleem in het geval dat ik kom te overlijden. Ik ben nu dus al heel kritisch in wat ik wel bewaar en wat niet. En hoe meer je je daarmee bezighoud hoe meer het inzicht er komt dat spullen (enkele dingen uitgezonderd) helemaal niet zo belangrijk zijn en kan ik steeds makkelijker afscheid nemen van wat ik eerst dacht echt te moeten bewaren of aan te schaffen. Zo had ik best behoorlijk wat cd's en dvd's , maar tegenwoordig kun je alle muziek en films etc vinden op internet dus waarom bewaren. Vanmorgen ging er weer een grote tas richting de kringloop. Tevens ging pas geleden mijn tv kapot, maar op mijn laptop kan ik ook tv kijken dus komt er geen nieuwe tv meer. Ben ik minimalist? Nee, daarvoor heb ik nog te veel spullen, maar al veel minder dan 5 jaar geleden en als je eenmaal de smaak te pakken het om met minder spullen te leven is het leven een stuk simpeler dan wanneer je denkt van alles nodig te hebben.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenToen mijn vader 7 jaar geleden omwille van vergevorderde dementie naar een woonzorgcentrum ging (moeder al vroeg overleden), vond ik het heel moeilijk om het huis leeg te maken. Ik deed immers zaken weg van iemand die nog leefde... Veel spullen met dierbare herinneringen en die hij koesterde. Maanden ben ik er mee bezig geweest.
Toen wij 5 jaar later verhuisden, kwam er natuurlijk terug het een en ander tevoorschijn van die opruimactie.
Ik heb toch de klik kunnen maken: onze kinderen kozen wat uit en gebruiken het ook echt. Wat we niet nodig hadden, ging naar de kringwinkel.
Wij hebben momenteel geen zolder en geen kelder meer, dus véél minder bergruimte. En ik ben er blij mee. Er komt niet veel nieuws meer binnen en heel blij te weten dat onze kinderen veel minder zullen moeten opruimen. Al hoop ik dat dit nog heel lang duurt alvorens het nodig is ;).
Mijn lieve lieve man is plotseling overleden. Hij was nog jong, 67 jaar en had nog veel plannen en hobby's. En nu...moet ik na gaan denken over wat te doen met al zijn spullen, zijn mooie fietsen, zijn houtbewerking gereedschap, zijn mancave. Met alles wat ik weg moet doen verdwijnt hij steeds meer. Het is nog vers,pas een maand geleden.
BeantwoordenVerwijderenBeste Hannie,
VerwijderenVan harte gecondoleerd, wat verschrikkelijk verdrietig dat je je man moet missen.
Misschien is het goed om te weten dat je alle tijd kunt nemen die je nodig hebt voor je aan het opruimen van zijn spullen toe bent.
En ook om rustig na te denken over wie je er dan een plezier mee zou kunnen doen, in de geest van je man.
Heb je mensen in je omgeving die je er mee kunnen helpen?
Soms is het zo fijn om een vriendin of familielid in zo'n situatie te mogen helpen. Geef mensen de kans als je dat zelf ook fijn vindt. Je kunt samen meer dan alleen.
En als je foto's maakt en herinneringen ophaalt kan het je ook nog helpen in de rouw. Maar niets moet he? Je mag alles op je eigen manier vormgeven. En je mag alles voelen.
Heel veel sterkte gewenst! Lieve groet, Jacquelien
Dit is heel herkenbaar. Mijn moeder was mijn langstlevende ouder. Zij is vorig jaar na een lang ziekbed op 84 jarige leeftijd overleden. Zij werd thuis verpleegd en daar is ze ook overleden. Een groot deel van de mantelzorg kwam op mij neer, omdat ik alleenstaand ben en ervaring heb in de zorg. Na een intensieve mantelzorg periode moest er ineens veel geregeld worden en daarnaast moesten wij mijn moeders ruime 5 kamerwoning (koopwoning) leeghalen en klaar maken voor de verkoop. Zij had alles bewaard (ik kwam zelfs bonnen uit 1961 tegen). Al die spullen riepen herinneringen op en hoewel we er de vaart in hadden, deed het ons veel verdriet om bepaalde spullen weg te doen, zoals de wieg waar al haar kinderen in hadden gelegen. Die wieg had ze uit geldgebrek bekleed met de stof van haar trouwjurk. Het hele proces werd bemoeilijkt door onze gevoelens van rouw. Het gaat niet alleen maar om het afhandelen van zaken en ruimen. Het gaat om een lang proces (11 maanden) waarin je dag in, dag uit geconfronteerd wordt met verlies. Elke dag weer. Het huis is inmiddels verkocht. Deze week dragen we haar woning, haar thuis, de woning en de tuin waar zij zo trots op was, over aan de nieuwe eigenaar. Het laatste stukje van mijn moeder is dan ook weg. Pas dan is er rust om stil te staan bij..
BeantwoordenVerwijderen