Waarom het fijn is om af en toe spullen weg te doen

Dat het moeilijk is om je huis uit te mesten, is niet zo gek: overal kleven herinneringen aan. Toch kan het een vrij gevoel geven als je niet alles bewaart. 

Drie inzichten over ontspullen.

• Spullen met een verhaal
  Volgens ‘life organizer’ Yvonne de Bruin is weggooien vaak zo moeilijk vanwege de emoties die aan spullen kleven. Ze heeft er een mooie term voor bedacht: emotionele lijm. Spullen hebben namelijk een verhaal. Ze doen je aan een bepaalde periode denken: de tijd dat je nog studeerde, dat je kinderen klein waren… Dat is emotionele lijm uit het verleden. Maar er is ook emotionele lijm gericht op de toekomst. Die staat voor wie je eigenlijk wilt zijn.Een fitnessapparaat bijvoorbeeld hangt samen met het ideaalbeeld om slank en sportief te zijn. Maar wees eerlijk tegen jezelf: ga je echt nog fitnessen? Anders is zo’n ding alleen maar een sta-in-de-weg. Bovendien: elke keer als je het ziet, roept het een schuldgevoel op.
• Loslaten geeft ruimte
  Ook de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo is van mening dat je van spullen waar je een emotionele herinnering aan hebt, vaak moeilijk afstand kunt doen. De gedachte dat je iets moet wegdoen, triggert de angst dat je daarmee ook de herinnering weggooit. Maar wegdoen betekent niet dat je je dierbare verleden te grabbel gooit. Het betekent dat je stilstaat bij wat het je heeft gebracht. Daarnaast creëert het ruimte voor spullen die je kunnen verrijken in het heden. Die gedachte helpt enorm bij het loslaten.

• Accepteer de vergankelijkheid
  'Als je erg gehecht bent aan je spullen, ben je volgens het zenboeddhisme onvrij,'vertelt filosoof Michel Dijkstra. 'Je moet leren loslaten om vrij en open te kunnen leven. Het leven is een opeenvolging van vergankelijke ogenblikken. Pas als je dat accepteert, kun je echt vrij zijn. En pas als je een beetje afstand tot het verleden creëert en accepteert dat het geweest is, zullen spullen niet meer die emotionele impact hebben en zal het makkelijker zijn om ze weg te doen.'

Tekst Sjoukje van de Kolk
Illustratie Annemoon van Steen

bron