Dan helpt zelfs corrigerend ondergoed niet meer!

Ik weet het nog goed, het was een mooie lentedag en ik dacht: ik trek een fleurig jurkje aan, maar ik moest er een beetje aan trekken en draaien. Ik keek in de spiegel… en mijn taille was verdwenen. Plotseling, in één nacht. In de plaats daarvan zat HIJ daar; hij had zich zachtjes terwijl ik sliep in mijn bed laten glijden en zich net boven mijn navel om mij heen gevlijd, vast van plan om nooit meer te verdwijnen: De Rol.

In het begin pikte ik dat natuurlijk niet. Ik zou De Rol er wel onder krijgen. Ik begon fanatiek te sporten en te lijnen. Ik mocht niks meer eten of drinken, ik haatte die stomme apparaten op de sportschool maar het moest, het moest, en ik werd dunner en strakker en ook ongelukkiger want die veelgeroemde endorfinen die door je lijf schijnen te gieren als je sport, lieten het bij mij afweten en ik kon alleen nog maar snakken naar slagroomtaart en rode wijn. De Rol bleef.

Ik kocht corrigerend ondergoed. Een broekje met pijpjes stuwde De Rol weg uit mijn taille. Alleen zat hij ineens onder mijn borsten. Een correctiebody dan: dat zou ’m leren. En ja, toen ik het ding eindelijk had aangewurmd en snakkend naar adem voor de spiegel stond, was hij inderdaad verdreven. Alleen zaten mijn borsten onder mijn oksels en had De Rol zich op de plaats van mijn borsten genesteld. Kansloos. Na je vijftigste is De Rol altijd sterker. Daar is geen sportschool of ondergoed tegen opgewassen.

Gelukkig is De Rol rechtvaardig. Elke vrouw krijgt ’m, vroeg of laat. Ook als ze broodmager is, of helemaal afgetraind. Kwestie van hormonen. Inmiddels weet ik: er zit niks anders op dan De Rol te omarmen. Maar niet te hard, anders zit-ie weer op m’n rug.

Juliette Berkhout

bron