Wat er zoal op mijn pad komt....

Op maandagmorgen zou er een mevrouw op mijn inloopspreekuur komen om kennis te maken. Ze was me op het spoor gekomen via Pinterest. Zij en haar man gaan verhuizen naar een appartement, met alleen hun bed, de rest willen ze nieuw aanschaffen.
Intrigerend, het zou een leuke opdracht kunnen zijn. Ik verheugde me op haar komst.

Die week ervoor had ik mijn man Wim gevraagd of hij de voortuin een beetje wilde fatsoeneren. Het tuintje heeft een leuk, blauw houten bankje op wat grint en een buxushaagje rond een perkje met witte rozen, waar Wim planten uit de achtertuin die 'over' waren tussen had gezet met idee: 'Eens kijken wat dat wordt...' Een heleboel onkruid dus en ook nog uitgebloeid.
Dat is niet het visitekaartje van mijn praktijk dat ik me had voorgesteld.
Ik zei Wim: 'Dat kan zo niet hoor, zeker niet als er een mogelijke opdrachtgever op mijn inloopspreekuur komt...'  Hij beloofde dat perkje te wieden en heeft dat ook keurig gedaan.

Op die maandagmorgen had ik mijn werkkamer opgeruimd en alles voor koffie, thee en koekjes klaargezet. Ik keek nog eens even naar dat voortuintje: Best netjes, maar wel wat kleurloos. Ik zou die bloembak met petunia's van het achterterras wel even bij de voordeur kunnen zetten....

Ik liep met de plantenbak door de keuken toen ik iets zachts voelde ploffen. En het bewoog!  

Er zat een grote pad op de keukenvloer.
Ik keek naar de pad.
De pad keek naar mij.
Hij zat doodstil.
Mijn hart bonkte in mijn keel...


Ik besloot eerst de plantenbak buiten te zetten want er stonden twee deuren tegen elkaar open en ik houd niet van dichtklapperende deuren.
Ik zette de bak naast de voordeur, deed hem dicht, kwam 4 seconden later weer in de keuken.
Pad weg!

Nog erger dan een pad in je keuken is een pad ergens in je keuken, maar je weet niet waar.
Ik speurde rond! Jawel hoor, in een nis onder een plankje zat hij in het hoekje...  Wat nu?
Ik bedacht dat ik hem moest opsluiten in dat hoekje en pakte de oud-papier bak uit de kelderkast en schoof die voor de opening. Ahh...net een centimeter of tien te smal.
En die griezel sprong er net tussen door bijna tegen mijn benen aan. Ahgghaahhpf...

Ik gaf het op. Ik rende naar de buren voor hulp.... Paniekerig stond ik op de bel te drukken! Niemand thuis! Waar is die buurman als je hem het hardste nodig hebt? 
Toen zag ik aan de overkant een mevrouw aan komen lopen... '
Dat is ze vast niet...' hoopte ik inwendig, maar jawel hoor, ze kwam op me af, heel vriendelijk lachend, ze had me al herkend van de foto op mijn website. Ik biechtte maar gelijk op: 'Je komt op een heel vreemd moment, ik heb een pad in mijn keuken en daar ben ik doodsbenauwd voor!'

'Oh, die pak ik wel even voor je, hoor.' zei ze!!!
Ze was bioloog, helemaal nergens bang voor, haar man hield vroeger zelfs slangen!!!
Nou, wij naar de keuken. Daar zat hij weer in zijn hoekje. 'Wat een grote!', zei ze.
Ze probeerde hem met blote handen te pakken toen de pad zich achter mijn koelkast probeerde te verstoppen. Nu is het niet zo dat ik heel graag de blits maak met de ruimte achter mijn koelkast; ik denk dat zich daar menig spinnenwebje en broodkruimeltje ophoudt, maar gelukkig sprong de pad langs haar heen richting buitendeur.

'Oh, hij gaat zelf al', zei de mevrouw vriendelijk.
In drie sprongen zat hij in de klimop aan de overzijde van het terras. Gelukkig wilde ze hem nog wel even verder opjagen zodat hij in het lagergelegen deel in de borders verdween...

Ik moest nog eventjes 'uit' rillen en griezelen, maar ik heb koffie gezet en met deze 'heldin'  haar verhuisplannen besproken en een afspraak gemaakt voor als ze de sleutel zou krijgen.
Toen ik 's avonds Wim vertelde over mijn avontuur met de pad en de manier waarop ik was gered, was zijn commentaar: 'En zei ze nog iets over hoe netjes onze voortuin was?

Een paar dagen later kreeg ik van mijn vriendin Ingrid voor mijn verjaardag wat gezellige plantjes om onze voortuin op te leuken en een schaaltje met lekker chocolaatjes met de opmerking:
'Om te kunnen verwelkomen wat er op je pad komt...'