Nat zand en droog zand

Ze wil graag haar woonkamer verande­ren.

Ze is weduwe, moeder van vijf, haar eerste kleinkind is op komst. Haar laatste zoon gaat na de zomer op kamers, straks heeft ze het huis voor haar alleen. De schilder komt over een week of zes, de vloerbe­dekking moet vervangen worden. Ze had graag advies. Ze laat foto's zien.

Wat ik zie is een volgepakte kamer.

Een grote 5-persoons hoekbank met in de hoek daar tegenover nog twee 2-zitters die een hoektafel flankeren. Een salontafel, verschillende bijzet­ta­feltjes en kastjes met daarop stapels boeken en tijd­schrif­ten en een overvolle boekenkast. Aan de muren nog een paar planken met daar­op aller­lei spulletjes uitgestald en daar om heen hangen, lukraak, allerlei schilderijtjes, foto's en tekeningen.

De zithoek is opgesteld rond een openhaard met een doorlopend plateau waarop onder andere de televisie. Aan de andere zijde van de kamer staat de grote eettafel met nog een boekenkast met daarin boeken maar ook veel spelletjes, knutsel- en naaispullen. Ook is er nog een kamerscherm met daarvoor een zitje met op het tafeltje foto's van het gezin en van haar overleden man.
 

De eethoek heeft een mooi parket­vloer­tje en ligt iets hoger dan de zithoek met de te vervangen vloerbedek­king. Op de grens van zit- en eet­hoek staat één prachtige antieke kast die als ik het beter bekijk met één kant op het hogere parketvloertje staat en met de andere kant op een soort van ondersteunende klos op de vloerbedekking in de zit­hoek.
 

Als ik haar vraag om wat plaatjes te verzamelen van de sfeer die ze graag zou willen komt ze met een prachtige room­witte werk­kamer met warm oud hout, zacht schemerlamplicht en mooie accessoires die prachtig uitkomen naast de boeketten met thee­rozen in tere tinten.

Ze vertelt dat heel veel houdt van kleuren die ze omschrijft als nat zand en droog zand.
 

Omdat de gewenste sfeer in niets lijkt op haar huidige inrich­ting neem ik aan dat ze veel weg wil doen. Het gemak waarmee ik voorstel om met een schone lei te begin­nen irriteert haar.
Ze wil heus graag die harmonieuze, verstilde sfeer, maar tegelijk heeft ze moeite met afscheid nemen van het huis waar ze met haar drukke, gezellige gezin zo vol van het leven heeft genoten en wil ze liefst loyaal blijven aan het behang dat haar man nog zelf geplakt heeft de schilderijen die hij zo prachtig vond.
Ze is in tweestrijd en ik zie tranen branden.

Ik besluit de zaak van de andere kant te benaderen. Wat zou ze eigenlijk wèl kwijt willen?

De grote hoekbank kan naar een zoon, de salontafel is echt uit de tijd, de lamp erboven hing toch altijd al vervelend in beeld. 'En het kamer­scherm?' vraag ik hoopvol.'Ja, dat kan mooi naar boven.'

In de plattegrond schets ik wat mogelijkheden.

De twee 2-zitters hebben een prachtig tijdloos model en kunnen opnieuw bekleed worden. We kiezen een prachtige kleur vergrijsd groen. De hoektafel kan daar mooi tussen blijven staan, de antieke kast krijgt een ereplaatsje bij het raam.
 

De boekenkasten kunnen de grote eettafel flankeren. Dat geeft evenwicht en ze lijken samen veel mooier dan afzonderlijk. Zo maakt één en één ineens meer dan twee. Door een betere indeling zien de boekenkasten er als nieuw uit en een nieuwe sprankelende lamp doet de rest.

We raken enthousiast.
'Wat vind je ervan als we aan de korte kant van de zitkamer onder het raam over de hele breedte een vensterbankkast laten maken in een roomkleur net als de rest van het houtwerk? Daar kunnen wat spelletjes in en we kunnen daar fotolijstjes en andere mooie spulletjes op groeperen.'

We zoeken (droog)zandkleurig wollen tapijt uit en romige overgordijnen.

De kinderen zoeken allemaal wat snuisterijen uit. Er blijven een paar bijzonder mooie stukken over die we zorgvuldig de juiste plekken geven. Ze komt met een fraai geschilderd jeugdportret van haarzelf, dat alle aandacht krijgt op een verder helemaal lege wand.

En dan gaat ze zelf de allermooiste fauteuil aanschaffen die ze kan vinden, helemaal voor haar alleen. Ze nestelt zich erin, tafeltje naast zich met alles wat ze maar bij de hand wil hebben.

Na een paar maanden vertelt ze me dat ze erg geniet van de verbaasde blikken als mensen haar nieuwe kamer zien. En van bloemen in huis geniet ze nu ook meer, ze komen zoveel mooier uit.

Ze glundert. Als ik haar goed aankijk lijkt het of ze zelf ook veel mooier uitkomt.

Ja, die nieuwe kamer staat haar heel goed!