De slingers ophangen en het leven vieren!

Vanmorgen om 10.15 uur werd ik verwacht in het ziekenhuis voor een mammografie. De uitslag zou ik telefonisch krijgen van Dinie van de mammapoli rond 11.15 uur.

Ik heb er niet veel aan gedacht de afgelopen dagen, maar de spanning in mijn lijf liep wel op. Wim ging mee en reed ons er naar toe in de auto. We liepen de trap op vanaf het parkeerdeck naar de entree en bovengekomen was ik een beetje duizelig. Dat heb ik anders nooit, misschien toch wat hyperventilatie?

De mammografie zelf was snel klaar. Ik zie daar niet tegenop. Het is pijnlijk, maar ook snel weer voorbij. Maar het wachten op de uitslag vind ik lastiger. Wim en ik haalden herinneringen op: 

Een keer eerder werd ik pas drie kwartier later gebeld dan afgesproken. Ja, toen ging ik me van alles in mijn hoofd halen: 'Je zult het zien, ze moeten er over vergaderen, dan kan geen goed teken zijn'... Ik hoopte dat ze me vandaag niet zo lang zouden laten wachten.

Twee onderzoeken geleden belde een onbekende arts met het verhaal dat ze 'iets' gevonden hadden wat na een half jaar weer opnieuw bekeken moest worden met een stereotactische echografie en -punctie. Wat een onrustig half jaar werd dat. Afgesloten met een mammografie waarop alles gelukkig toch in orde bleek.

Zo'n gesprek zou het nu ook weer kunnen worden. Of dat ze iets gevonden hebben wat nu direct verder onderzoek behoeft. En hoe we daar dan weer mee om zouden gaan.. Nou ja, we hebben ons ingesteld op de mogelijkheid van niet direct alleen maar goed nieuws.

Thuisgekomen ging Wim aan tafel de krant zitten lezen en ik zat op de bank in de voorkamer en ging 'Notting Hill' kijken. Altijd goed als je wat afleiding nodig hebt.  

Precies om 11.15 ging de telefoon. Dinie. Ze vertelde gelijk dat de uitslag goed was. Er waren geen bijzonderheden. En als ik verder geen klachten had ging ik weer terug naar de borstenbus. Daar zou ze me een brief over sturen en de huisarts kreeg ook een brief. 

Ik bedankte haar; Dinie wenste me het beste en groette me en nog voor ik de telefoon neerlegde schoot ik vol. Wim kwam naar me toe en omhelsde me heel stevig. 'Ik ben zo blij voor je' zei hij. Toen ik merkte dat hij ook moest huilen hield het bij mij eigenlijk snel op. Zo verbaasd was ik dat Wim, mijn altijd rustige rots in de branding, het ook zo spannend had gevonden. 

Hij was er gewoon zo moe van de opluchting dat hij een uurtje zijn bed in dook om even weer nieuwe energie op te doen.

Zelf begon ik onze kinderen, familie en mijn vriendinnen het goede nieuws te appen en daardoor kon ik zelf ook een beetje rustig tot mijzelf komen. En de dankbaarheid voelen dat ik weer ontspannen vooruit kan kijken.

Het is gewoon wennen dat ik nu weer 'normaal' aan de 'gewone' onderzoeken mee ga doen. Het moet nog indalen dat ik de borstkanker nu achter me kan laten. Ook wel weer een beetje eng... Maar ondertussen kunnen we de slingers ophangen, de vlag uitsteken en het leven vieren.