Zoveel om dankbaar voor te zijn!


Deze week had ik verschillende dingen die minder leuk waren zoals de corona prik die ik woensdag moest gaan halen en een bezoek aan de tandarts voor een nieuwe vulling na dagen kiespijn, de behandeling was niet fijn, maar het was vooral ook minder dat ik daardoor mijn yoga les miste. Ik heb een afspraak gemaakt bij de podotherapeut, omdat ik zag dat de schroeven in mijn linkervoet langzaam maar zeker zichtbaar worden bovenop mijn voet. Misschien kan zij er wat aan doen? Ik maakte een afspraak met de dermatoloog vanwege een verdacht plekje op mijn schouder. En ik heb aanstaande dinsdag mijn mammografie, wat ook altijd weer stress oplevert, maar ja het wordt vanzelf weer woensdag en ik hoop er het beste van. Ik moest voor een vervelende administratieve kwestie naar de Regiobank in mijn rol als penningmeester van onze vereniging 'De Naobers'. En Wim en ik gingen een nieuwe PC voor mij uitzoeken, want die van mij is na 13 jaar heel traag geworden en hij is ook niet geschikt voor de nieuwe versie van Windows. Dus dat had ook onze aandacht. En dat is niet helemaal mijn hobby, en dat is een understatement.

Maar er waren ook heel veel fijne dingen.

Ik ben voor het eerst sinds de zomer weer gaan zwemmen.

Met drie leden van onze leefstijlgroep hebben we woensdag een avondwandeling gemaakt waarbij we een mooie zonsondergang zagen.

Ik ging met Wim op een morgen naar de film, in een klein zaaltje in het filmhuis, dat we ook nog eens helemaal voor onszelf hadden. Dat was zo intiem en gezellig. We konden daardoor hardop commentaar leveren op de film zonder dat iemand er last van had. Het was de film: 'De heldin'. Prachtig en aangrijpend! We hebben een paar keer elkaars hand vastgehouden omdat het heftig was.

Op donderdag stond ik na een week afwezigheid weer om half acht al op de loopband bij de Medisch Fit sport. En het was zelfs weer fijn om te doen. Het moet niet gekker worden... 

Ik was een week niet naar koor geweest vanwege onze feestweek, en het was heerlijk deze keer om weer aan te sluiten. We hadden twee nieuwe liedjes om te zingen: 'Jij maakt het verschil' van de Poema's en 'Don't stop me now' van Queen

En ik heb dit hele mooie boek gelezen:

Jude en haar tweelingbroer Noah zijn tot hun 13e onafscheidelijk, ondanks hun uiteenlopende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor hen allebei. Maar na een tragische gebeurtenis groeien Noah en Jude steeds meer uit elkaar. Drie jaar later spreken ze elkaar amper nog en lijkt hun band onherstelbaar beschadigd. Dan ontmoet Jude een eigenwijze, vreemde maar knappe jongen, die haar voorstelt aan iemand die haar hele leven (en dat van Noah) opnieuw omgooit.
Wat Noah en Jude zich niet realiseren is dat ze allebei maar de helft van het verhaal hebben, en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.

Zo'n boek dat je niet uit wilt hebben, want dan is het uit. 

En ik zag dat ze nog twee boeken heeft geschreven, dus die ga ik ook reserveren bij de bieb.

Vandaag mag ik op onze kleinkinderen passen en vanavond is het weer 'Beste Zangers'.
Zoveel om dankbaar voor te zijn!

Laten we het alsjeblieft zo houden


Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Frank Taylor Lockwod
'The Scullery'
1944

Een heel eenvoudige, sobere keuken.
Niet meer dan een gootsteen voor het raam
en een klein fornuis, misschien hout gestookt.
Er zijn - lijkt het - wel drie kranen boven
de gootsteen en er hangt een zeepbakje.

In de vensterbank staat de theepot
met een theebus en een pak lux wasmiddel.
Waarschijnlijk wordt in deze wasbak ook een wasje
gedaan dat aan de waslijn wordt opgehangen.

Een eenzaam plankje boven het fornuis
is de opbergplek voor wat servies.
Er hangt een lamp aan het plafond
en er staat een klein tafeltje
waar ook wat vaat op staat.
En een emmer en een bezem?

Er hangen nog wel wat gordijntjes
om de boel dan ook iets aan te kleden.
Maar volgens mij is het er in de winter
heel koud daar, in die keuken, in 1944.
Maar misschien was er toen ook
niet veel om te koken en te eten.

Dat kunnen de meesten van ons zich in
het Nederland van nu niet meer voorstellen.
Laten we het alsjeblieft zo houden.