Soms heb ik last van mijn eigen oppervlakkigheid

 

Vanmorgen vlogen mijn emoties alle kanten op. Ik werd al moe wakker. Al heel vroeg, toen Wim er om vijf uur uitging om een vroege dienst te gaan werken. Hij gaat dan om zes uur de deur uit want hij heeft een uur nodig om rustig wakker te worden. Nadien heb ik niet meer

kunnen slapen. Jammer, want als ik slecht slaap ben ik niet echt in goede doen.

Gisteren kwamen mijn/onze Iraanse buddy's bij ons eten. Dat was voor het eerst en ik vond het best wel spannend. Het bleek een fijne avond. Ondanks dat ik - ontzet - hoorde over hun leven in Iran. Het blijkt dat ze christenen zijn en vanwege hun geloof in Iran vervolgd werden. Ze mochten eerst hun beroep als lerares en manager niet meer uitoefenen. Ze hebben een klein kruidenierswinkeltje en een kleermakerij geopend om in hun levensonderhoud te voorzien. Later hebben ze allebei in de gevangenis moeten zitten. Hij vijf jaar en zij een jaar. Verschrikkelijk. 

Hun gezondheid is fragiel en ze lopen allebei slecht. Het leven in het AZC vinden ze moeilijk. De mensen die er wonen zijn gestrest en maken soms ruzie en er zijn soms ook vechtpartijen. Ze wachten al twee jaar op hun verblijfsvergunning. Gelukkig denkt hun advocaat wel dat ze in aanmerking komen. Ze hebben een zoon die in Berlijn woont en een dochter in Ierland, die apotheker is. Meneer vertelde via google translate hoe de regering van Iran heel veel slechtheid in de wereld brengt. Nou, wat een narigheid allemaal. 

Het communiceren met de translate app is heel vermoeiend. En tegelijk ben ik blij als ik hoor en zie hoe moedig deze mensen zijn om er elke dag weer wat van te maken. Ze brachten een mooie kerstster voor ons mee en zij had een pompoenbrood gebakken, wat werkelijk heel goed was gelukt. Zo lief! We hebben foto's gemaakt, maar ik zal ze hier niet plaatsen. Misschien is dat op de een of andere manier niet helpend bij hun zaak. 

We hebben met ons vieren samen Hollands eten gegeten, spelletjes gedaan zoals dammen, schaken en memory. En ondertussen hebben we elkaar wat leren kennen. Wat een moeilijk leven hebben ze gehad en nog steeds. Ik kon er eerst niet van slapen. 

Vanmorgen las ik dit boek van Sophie Kinsella. Wat een prachtig boek. Het is heel mooi geschreven maar gaat ook ook een heel kwetsbaar onderwerp. De schrijfster van bestsellers als de 'Shopalholic' serie blijkt een hersentumor te hebben en is ongeneeslijk ziek. Het is ontroerend mooi hoe ze beschrijft hoe ze geheugenproblemen heeft na de operatie die ze heeft ondergaan. Haar man moest haar elke keer weer opnieuw vertellen dat ze kanker had. Zo hartverscheurend. Maar ook zo mooi! De tranen liepen me over de wangen. 

Maar wat ik heel merkwaardig vind is dat ik tegelijkertijd ook heel erg kan genieten van de finale van 'Het jachtseizoen' waar ik net daarvoor naar keek. En net zo makkelijk stort ik me in het nieuwste seizoen 'Married at first sight UK'. Gewoon om mijn gedachten even op wat simpels richten. 

Grote levensvragen die zich opdringen door de gesprekken gisteren en het lezen van het boek dat me zo raakt wissel ik dus af met ergernis omdat ik drie keer op de mechanische ventilatieknop moet drukken voor hij het doet na mijn heerlijk warme douche. En plezier bij het luisteren naar 'Spijkers met koppen'. 

Ik lees ontzet dat vrouwen en kinderen in Gaza uitgehongerd raken en even later ben ik heel tevreden omdat ik een moeilijke sudoku oploste. 

Ben ik nu de enige die zich qua stemming zo heen en weer laat slingeren door alles wat er wel of niet bewust binnenkomt? Hoe gaan jullie er mee om? Ik weet heus wel dat niemand er mee gebaat is als ik overspannen raak van al het slechte nieuws. Dus soms probeer ik me echt even af te sluiten. Maar soms heb ik last van mijn eigen oppervlakkigheid.