Hoop!

Een paar weken terug zat ik in de avond alleen op de bank naar de tv te kijken. Het was een mooie zomeravond en de ramen en balkondeuren stonden open. Toen zag ik ineens vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Een muisje dat heel snel langs de muur liep.

Ik wist niet wat ik zag. Ik sprong van de bank af en gilde. De muis rende onder de bank door en probeerde onder de boekenkast weg te komen. Daar liep het dood, hij kwam weer tevoorschijn en glipte door een kiertje onder ons fornuis. Ik snelde naar de gang en deed daar razendsnel de kamerdeur achter me dicht en rende naar de voordeur en naar buiten. De ene buurvrouw was niet thuis, een andere bleek ook bang voor muizen maar wilde wel even mee lopen. We gingen door de voordeur weer naar binnen en ik pakte de ragebol uit de gangkast. 'Geluid maken' zei de buur, en we riepen en liepen in onze handen klappend en met onze voeten stampend de kamer in. Ik met de ragebol voor me uit. We zagen nergens een muis. ´Ik zou een blokje kaas buiten op het balkon leggen´ zei de buur. ´Als dat straks weg is, is de muis vast ook wel weg!´ Zogezegd zo gedaan. 

Ik zag na een uurtje geen kaas en geen muis meer en deed opgelucht alle deuren dicht. Toch zat ik de hele avond met mijn voeten van de grond, griezelend op de bank, met de ragebol in de aanslag, uit te kijken naar een mogelijke muis. Ik wist tot dat moment echt niet dat ik zo bang was voor een muisje.

Helaas heb ik de laatste tijd zoveel naar, zorgelijk en verdrietig nieuws gehoord van vriendinnen dat ik me die angst voor de muis niet meer helemaal voor de geest kan halen. Ik zou honderd muizen in mijn kamer moeiteloos ruilen voor de kou om mijn hart die bezit van me neemt als ik aan mijn vriendinnen denk. 

Een vriendin heeft een dochter die met een zwangerschap van 24 weken en gebroken vliezen in het ziekenhuis ligt en uit de grond van haar hart bidt en hoopt dat ze dag voor dag haar kindje nog even bij zich kan houden. 

Een andere vriendin heeft een man met ernstige psychische problemen, wat van haar natuurlijk heel veel, misschien teveel, zorg en aandacht vraagt.

Een lieverd waar ik al 35 jaar vriendinnen mee ben heeft al meer dan een jaar een zware depressie die nog steeds maar niet helemaal van wijken wil weten.

En een van mijn allerliefste vriendinnen heeft pas - en plotseling - gehoord van haar artsen dat ze niet meer genezen kan worden van kanker, al sluit ze zelf een zeldzaam wonder zeker niet uit. 

Ik hoop en bid met haar en met al mijn vriendinnen mee.