Spannend!

Geen leuke blogpost dit keer.

Ik twijfelde heel erg of ik dit wel zou schrijven, maar eerlijkheid en openheid duurt bij mij het langst!

Woensdag ben ik gebeld door de huisarts, dat er 'iets' gevonden is in mijn linkerborst bij het bevolkingsonderzoek in de borstenbus waar ik vorige week woensdag was. Diezelfde middag belde het ziekenhuis voor het maken van een afspraak voor vervolgonderzoek. Dat kon gelukkig al snel. Ik moet er zo om 9.15 zijn.

Natuurlijk ben ik er geschrokken. Ik ben er een kampioen in om binnen drie seconden van  'Het zal wel niets zijn!' op te schalen naar 'Mevrouw, het zit overal, er is niets meer aan te doen.' 

Feit is dat ik nog niets weet.
Ik merk dat ik geen controle heb over alle gedachten die ik er over heb.

Alle lieve berichtjes van familie en vrienden, iedereen die voor me duimt en de kaarsjes die voor me worden opgestoken aanvaard in dankbaar en in liefde. Soms schiet ik ook vol.  

Het zal, verwachten Wim en ik, niet 'niets' zijn, gezien de gradatie, wat dat dan ook maar moge zijn -  van 5 (het gaat tot 6) die de onderzoeker in zijn rapport had vermeld.

Maar we weten het niet. 
Het is wat het is.

We hope for the best!