Na alle oude administratie was mijn oude post aan de beurt.
Deze dozen stonden in de kast op zolder. Het waren oude schoenendozen die ik netjes had beplakt voor alle ontvangen post van 31 huwelijks jaren. Nooit meer naar gekeken.
Er waren 5 dozen met kaarten die we in ons huwelijk hebben gekregen. Verjaardagskaarten, beterschapskaarten, vakantie groeten, geboortekaartjes, rouwbrieven, kerstkaarten, 'zo maar' kaartjes enzovoort. Ik heb ze allemaal doorgekeken.
En ik ben van 5 dozen naar 1 gegaan. Waar heb ik op gelet? Ik bewaarde niet de voorgedrukte kaarten met alleen een naam er op maar wel:
- echt opvallend mooie en creatieve kaarten
- kaarten van dierbare mensen die er niet meer zijn
- geboorte- en rouwkaarten van naaste familie en vrienden
- kaarten met een opvallend lieve boodschap
- kaarten met een heel persoonlijke inhoud
Zo gingen er twee grote kratten met kaarten weg. Daarvan wilde mijn schoonmoeder de leukste graag hebben om voor onze kleindochter een plakboek te maken met leuke plaatjes. Dat komt dus helemaal goed terecht. Ik heb die apart gehouden en die gaan binnenkort naar haar toe. Daar is ze dan wel even zoet mee.
Maar toen: Wim had nog 1 doos met post en dagboeken die hij gewoon wil houden en ik zelf had 2 dozen met brieven uit mijn jeugd, van voor de jaren samen met Wim hier in Zutphen.
Dat bleek echt een trip door memory lane.
En ook opvallend: In die jaren zonder mobiele telefoon, - trouwens in mijn studententijd had ik geen eens een vaste telefoon, we gingen bellen met kwartjes in een telefooncel - schreven we dus brieven. En wat voor brieven. Brieven waar je echt voor moest gaan zitten om ze te lezen en ook om ze te schrijven. En die je nog net voor 6 uur op de bus deed en waarvoor je niet bijna kon wachten op de postbode. Zo heel anders dan de app-jes van nu die binnen een tel 'over' zijn.
Het afwachten en verlangen naar een brief was een deel van je bestaan.
En brieven van vriendjes. En complete liefdesbrieven. Tjonge wat een heftige gevoelens werden aan het papier toevertrouwd. Ik heb Wim zijn oude brieven aan mij weer eens laten lezen. Brieven compleet met ontboezemingen en liefdesgedichten, soms haast romantisch drama.
Tja je bent jong en maakt die heftige gevoelens - als stille wateren met diepe gronden - voor het eerst mee. En zo waren we weer even in contact met elkaar en onszelf van veertig jaar terug.
Wat ongelofelijk lief, maar soms ook heel ver weg, alsof het iemand anders betrof. Vreemd en tegelijk ook weer zo vertrouwd, want van sommige brieven wist ik nog precies waar ik ze ontvangen en gelezen had. Wim heeft van mij trouwens niet meer dan een enkele brief. Misschien schreef ik er minder, misschien heeft hij ze weggedaan. Hij wist het ook niet meer. Want wat ben je dan ook veel kwijt uit je geheugen.
Ik heb mijn eerste vriendje geapp-t en gevraagd of hij zijn oude brieven misschien weer eens wilde lezen of terug hebben, Hij blijkt van mij ook nog post 45 jaar te hebben bewaard die hij nooit meer heeft terug gelezen. Die gaat hij opzoeken en daar komen we nog op terug. Van een ander vriendje heb ik ook nog veel post maar hem ben ik uit het oog verloren, hij woont in het buitenland. Daar kon wel wat van weg.
Kortom, ik zat dit weekend - onder het schaatsen kijken door - soms met een brok in mijn keel te lezen. Ik ben van 2 dozen naar 1 doos gegaan en heb alleen die brieven bewaard waar ik blij van werd. En die mijn dochters met een gerust hart mogen lezen als ze dat eens mochten willen.
Dat is dus ook opruimen. Ik ben opgelucht, maar merk wel aan den lijve hoe veel lastiger dit soort dingen zijn dan het uitzoeken / opruimen van bijvoorbeeld vazen of handdoeken.
Maar er staan er nu drie dozen netjes op zolder. Die mogen met ons verdere leven mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten