Ontspannen

Even een update over mijn gezondheid. Wie het niet hoeft te weten kan nu gewoon stoppen met lezen. 
Ik heb al drie maanden buikpijn. Artsen schreven allerlei onderzoeken en medicijnen voor. Niets leek te helpen. De lange onzekerheid en onduidelijkheid over de oorzaak van die soms heftige pijn maakte me angstig. Uiteindelijk bleek een beknelde zenuw in mijn ruggengraat de boosdoener. Maar ik houd sindsdien nog steeds een nare gespannen buik. En ik heb daarover stress. Dat komt bovenop jaren gestapelde zorgen en verdriet over ziekte, narigheid en sterven van mensen dichtbij. Kortom alle ingredienten zijn in huis voor een angstige en ´overspannen´ Jacquelien. 

Dat ontdekt hebbende wilde ik natuurlijk af van die spanning in mijn lijf en wel direct. NU! 
Gelukkig kon ik terecht bij een geweldige coach die ik kende van een paar jaar terug. Ze vertelde me dat het goed was er zoveel en zorgvuldig onderzoek was gedaan. Maar dat als er lichamelijk niets gevonden zou worden (ga ik nu van uit) het goed was als ik twee dingen zou gaan doen: 

Elke dag wandelen, wat ik gelukkig al aan het doen ben, dat me daadwerkelijk rust brengt. 

En een oefening die er voor kon zorgen dat de spanning in mijn lijf zou ontladen. 
Daarvoor leerde ze me een hyperventilatie aanval te simuleren. Dat oefenden we ter plekke. 
Het was eventjes eng: Een bepaalde manier van ademhalen terwijl ik lag. Een minuut of drie. Ik kreeg een prikkend warm hoofd en handen. En achteraf een heel ontspannen gevoel, waarbij ik me ongegeneerd mocht uitstrekken en lang maken (Vindt de osteopaat ook fijn voor mijn rug!). 

Toen ze me even later vroeg hoe ik me nu voelde moest ik huilen en voelde ik me voor het eerst in tijden weer vrienden met mijn lijf. Dat lijf dat me zoveel buikpijn had bezorgd, maar tegelijk ook zoveel van mijn stress te verduren had gehad. Er kwam een groot gevoel van dankbaarheid in mij op voor mijn lichaam dat het al 58 jaar ´doet´. En dat nooit liegt. Dat als eerste ´weet´ hoe ik er voor sta en me door die pijn signalen geeft dat ik dingen anders moet / kan gaan aanpakken.  

Die oefening doe ik nu bijna dagelijks. Mijn buikpijn is er nog wel af en toe maar kan ik meestal zien als een teken dat ik meer spanning heb dan nodig. Dan doe ik even rustig aan, probeer me lichamelijk te ontspannen door wat beweging of juist even te gaan liggen. 

Dat alles niet in een keer ´over´ is probeer ik (ongeduldig als ik ben) niet heel erg te vinden. Het zal nog wel een tijdje duren, maar ik voel dat ik op de goede weg ben. 
Een troostrijke gedachte is dat ik niet de enige ben. Ik hoor van zoveel mensen die door een moeilijke tijd gaan en daarna sterker dan ooit rust en geluk kunnen ervaren. 
Daar ga ik ook voor!

PS Ik kan er niet veel aan doen dat ergens in mij de hoop nog zit dat bij het uitslaggesprek bij de internist op 7 augustus op de gemaakte ct scan nog een verdwaalde galsteen te vinden is die makkelijk weg te halen is en hopla alle pijn weg tovert! Maar ja, dat zal wel niet...

PSPS Over mijn lichaam en mijn energieniveau mag ik dan onzeker zijn, over mijn werk en mijn adviezen gelukkig helemaal niet!