Het niet zo volle leven....

 Ja, dit gedicht past goed bij hoe het nu met mij gaat:

Ik ben nog niet helemaal klaar voor het volle leven dat ik eerder had.

Maar als dit het volle leven is: In bed liggen en taart eten dan juist weer wel!

Update over mijn gezondheid: Gelukkig zijn alle uitslagen van onderzoeken die ik achter de rug heb steeds goed. Dat wil zeggen er is niet iets verontrustends gevonden. Gelukkig maar. De plek op mijn lever blijkt een cyste te zijn die zich al minimaal 11 jaar rustig houdt, daar hoeft ook niets mee. Mijn bloeddruk is weer normaal. Ik slaap beter. Geen heel heftige buikpijn meer. Wel soms een 'gespannen' buik. Een naar, strak gevoel rond de bovenbuik en rug. En wat misselijk daarbij. Dat samen noem ik wel buikpijn. De internist wil voor de zekerheid nog uitzoeken of ik niet toch galstenen heb, waarvoor ik 30 augustus een echo krijg.

De buikpijn die ik nu nog heb kan ik meestal wel koppelen aan spanning.
Aan dat me zomaar 'overspannen' voelen moet ik nog wennen. Dingen waar ik eerder mijn hand niet voor omdraaide putten me toch uit. Koken voor vrienden en samen gezellig eten in onze tuin vind ik superleuk maar levert (blijkbaar) toch ook wel wat stress op. Dat voel ik in mijn buik. Ik doe dan een dag erna kalm aan. Suf, maar helaas nodig. Mijn zenuwen zijn snel aan hun taks. Mijn coach zei: Het is even genoeg geweest. Herstellen kost tijd. Het duurt even voor alles weer tot rust is gekomen en mijn adrenaline peil niet meer omhoog stuwt bij elk speldenprikje.

Dus ik doe kleine klusjes, ik ruim op, ik wandel wat, ga af en toe zwemmen en lees mooie boeken. Ik geniet van een lege agenda, ik kook, heb de naaimachine op tafel staan, kijk naar serie's op netflix en zie Engelse amateurbakkers op tv de lekkerste dingen bakken.

Ook ben ik weer voorzichtig aan het werk. Niet meer dan een klus/opdrachtje van hooguit een paar uurtjes in een week. En dan de volgende dag weer uitrusten. Hoe leuk ik mijn werk ook vind, ik kan nog niet teveel doen. Ook leuke dingen kosten energie. Mijn 'belastbaarheid' is nog niet heel groot. Soms heb ik teveel gedaan. Dan krijg ik die buikpijn. Als ik vervolgens dan toch iets 'moet' neem ik een pijnstiller. Ik kan niet alles stil leggen in mijn leven. En dat wil ik ook niet.

Maar het gaat gelukkig nog steeds vooruit. Ik ben in training. Waarbij het de kunst is om niet te veel tegelijk te willen want dan zit ik mezelf in de weg.
Maar goed, alle kleine stapjes bij elkaar maken dat ik toch vooruit ga. Ook al zie ik dat soms door mijn ongeduldigheid niet heel duidelijk. Maar dan hoef ik alleen mijn eigen blogberichten terug te lezen om te weten dat het weken en maanden geleden een stuk beroerder was...

Bedankt voor alle goede tips en lieve bemoedigingen, dat heeft me zeker goed gedaan!
Iedereen een hele fijne dag gewenst!