Verdapperen!

Tja, hoe gaat het met mij?
Voor wie het volgt, ik heb al sinds 3 mei - af en aan - (soms heftige) buikpijn. Links in mijn buik. Na onderzoeken bij uroloog en internist - waar niets werd gevonden - ontdekte een osteopaat dat die pijn uit mijn rug kwam. Een beknelde zenuw gaf die pijn links in mijn buik. Goed nieuws. Hij heeft mijn rug voorzichtig gemanipuleerd en ik kreeg oefeningen mee. Ik was opgelucht en blij.

Maar vlak daarna kreeg ik een loei strak gevoel rond mijn bovenbuik en rug en een algemeen gevoel van buikpijn en misselijkheid. En een idioot hoge bloeddruk. Na alle voorgaande onzekerheid werd ik daar onrustig van. Eerlijk gezegd niet alleen onrustig maar ook paniekerig.

Op een vroege ochtend kwam ik na een doorwaakte nacht beneden en moest van mezelf naar buiten. De frisse lucht in. Lopen. Dat op zich is wel iets vreemds voor mij. Ik houd niet van lopen. Misschien komt het omdat ik mijn beide enkels gebroken heb gehad, maar feit is dat ik liever ga fietsen of zwemmen, en zeker niet uit vrije wil ga lopen. Maar nu plotseling wel.

Ik liep s morgens heel vroeg langs alle volkstuintjes achter ons huis en werd rustiger. Ik bedacht me dat ik een map wilde gaan maken met al mijn medische papieren, afspraken en uitslagen.
Die map ging ik noemen: 'Beter worden!' Alleen al door deze beslissing voelde ik me beter. Ik ging er een project van maken. Ik wilde me niet meer zo angstig en onzeker voelen. Punt!

Even later besloot ik dat ik een goede psycholoog zou gaan zoeken. Met name die torenhoge bloeddruk was een aanwijzing voor stress. Misschien dat al die andere klachten ook wel stressgerelateerd waren? Kon dat? Daar wilde ik bijna niet aan. De pijn was zo heftig en realistisch dat al mijn alarmbellen afgingen en dan was het moeilijk voor te stellen dat er niet een duidelijk fysieke oorzaak zou zijn, zoals bijvoorbeeld galstenen of een darmafsluiting of zo.

Bovendien, als stress de oorzaak zou zijn, zou dat betekenen dat ik daar zelf mede schuldig aan zou zijn toch? Dan had ik iets toch niet goed gedaan. Oef! Dat deed zeer.

Maar het goede nieuws zou zijn dat ik er zelf ook wat aan zou kunnen doen. Niet alleen onrustig afwachten op specialisten. Maar zelf bedenken wat me dwars zit en hup, aan het (ver)werken!
De laatste jaren heb ik veel ziekte en sterven van mensen - heel dichtbij - meegemaakt. Zou deze pijn en onrust het gevolg van onverwerkt, gestapeld verdriet en spanning kunnen zijn?

Ik lees graag boeken als 'De kracht van kwetsbaarheid' en 'De moed van imperfectie' van Brene Brown en haar Ted Talks klik en klik heb ik ook vaak gezien. Maar als jezelf niet in orde bent kijk je ineens heel anders. Niet vanaf de zijlijn naar de theorie maar realistische, echte, pure praktijk.

De boodschap: 'Laat gaan wie je denkt te moeten zijn' klinkt zo simpel, maar doe het maar eens!

Ik ben graag degene die van alles regelt en verzint, die graag creatief en sterk is. Laat dat maar eens los! Dat is moeilijk.
Maar een paar maanden ziek zijn en pijn dwingen me er toe.

Net zoals beseffen dat ik ook kwetsbaar en angstig kan zijn.
En wel wat hulp kan gebruiken. Die - ik hoef het alleen maar 'even' toe durven te geven - gelukkig aan alle kanten om me heen voorhanden is. Ik ben een gelukkig mens.


De internist heeft nog een aantal onderzoeken, zoals een uitgebreide buik ct-scan aangevraagd. Die heb ik afgelopen week allemaal gehad. Het uitslaggesprek is gepland op 7 augustus.

Maar ik ben volop bezig me te verzoenen met het feit dat er niets gevonden gaat worden. 
En dat ik het in een andere hoek moet zoeken. Dat ik therapie ga krijgen om mijn angsten te overwinnen. Dat ik moet leren om niet gelijk van slag te raken van ziekte, pijn en narigheid. Dat ik mijn veerkracht ga trainen. Dat ik heel blij en dankbaar mag zijn voor de levenslessen van mijn dochters en mijn vriendinnen. En dat ik al mijn moed bij elkaar ga verzamelen (verdapperen) om sterker, gezonder en beter te worden.

Enne... ongeduldig als ik ben, leren accepteren dat als dat niet gelijk lukt het niet erg is.

PS Best eng om dit zo op te schrijven, maar ik heb het toch maar gedaan!