Moederdag

Tja, de eerste moederdag zonder een moeder om naar toe te gaan. 

Niet dat we dat altijd deden hoor, vooral toen ik zelf nog geen moeder was 

heb ik me danig verzet tegen het commerciele en verplichtende karakter ervan.

In de periode dat onze dochters met op school zelfgemaakte knutselwerkjes 

en het bijbehorende ontbijt op bed kwamen vond ik het best lief allemaal.

Iets later kwamen de samen uitgezochte en door hun vader betaalde kadootjes 

waarvan ik me nog heel goed het nieuwe dekzeil voor de zandbak herinner.

Dat jaar kreeg mijn man voor vaderdag een heel mooie vaas! 

Afijn, nu ik zelf geen moeder meer heb, vallen me al die advertenties 

waarbij men er van uitgaat dat er nog wel moeders zijn om te verrassen des te meer op.  

Wim kan gelukkig vandaag - met seringen uit eigen tuin - even naar zijn moeder van 85.

Maar ik denk sowieso vaak aan mijn moeder. 

Ook op Hemelvaartsdag omdat we een jaar geleden op diezelfde dag niet gingen dauwtrappen 

maar mijn moeder bezochten in het ziekenhuis, waar ze lag omdat ze was gevallen, 

wat het begin was van een klein jaar ziekenhuis, verhuizen, verpleeghuis, ziekenhuis en hospice.

Na de begrafenis en alle geregel (samen met mijn broer en zus) van afhandeling van haar zaken 

en het ontruimen van haar huis, gingen we uitgeput op de vakantie die we al eerder besproken hadden: het was onze uitgestelde vakantie omdat ik in november mijn enkel brak. 

Op Vlieland was ineens alles stil en mooi en hoefde er niets meer. 

Maar toen kon ik plots niet meer slapen. Nacht na nacht lag ik wakker,

terwijl de hele film van de afgelopen maanden steeds weer voorbij kwam.

Na twee weken wilde ik eigenlijk nog helemaal niet naar huis, maar ja...

Thuis probeerde ik de draad weer op te pakken. Het slapen gaat langzaam beter.

Ik geef mezelf de tijd om 'bij te komen' alhoewel ik tegelijk ook af wil vallen! 

Dus genoeg rust nemen maar ook klusjes doen. De ene dag gaat het beter dan de andere. 

Mijn veerkracht blijkt minder krachtig als voorheen, tegenvallers vallen me echt tegen. 

Er brak plots een stukje van een kies op de dag dat mijn tandarts met pensioen ging. 

Zijn opvolger begon direct - zonder de rest van mijn gebit te bekijken - 

over een brug die tegenwoordig niet meer dan 1800 euro hoefde te kosten. 

Kijk, dat valt me tegen. Dus gaan we dinsdag kennismaken met een nieuwe tandarts.   

En laatst had ik een werkafspraak in Winterswijk, toen ik op de route die ik had uitgezocht 

niet verder kon en om moest rijden via Lochem en Barchem en toen ineens niet meer wist 

waar Groenlo en Borculo en Ruurlo nu precies liggen. Dan ben ik de rest van de dag moe.

Dus houd ik het voorlopig gewoon bij kleine klusjes en gezellige dingen doen!

Zo hebben we vrijdag onze tuinspullen van zolder gehaald (nou ja, dat heeft Wim gedaan) 

en hebben we ons terras geopend voor de zomer. We hebben het ingewijd door er gisteren 

samen asperges te eten en 's avonds tot een uur of half tien met buren koffie te drinken.

Vanavond komen er vrienden lasagne met zalm eten en zitten we hopelijk weer lang buiten.

Maar vanmiddag komen eerst de renners van de Giro hier vlakbij langs ons huis fietsen. 

Ze passeren de rotonde waar ik vanuit onze woonkamer schuin op kijk. Wie straks op tv 

een mollige vrouw met roze vestje ziet zwaaien op de rotonde in Zutphen: Dat ben ik!

Wat heb ik trouwens genoten van al die mooie beelden bij de rit van gisteren:

de molens, de dijkjes, de zeilbootjes op het water, het zonnetje erbij: Nederland op zijn mooist!

PS Wat ik als mijn moederdag cadeau van dit jaar beschouw: 

 Onze dochters zijn vanmorgen voor dag en dauw samen - even uitgesteld - gaan dauwtrappen.

'Net als wij vroeger deden mam, we nemen pannenkoeken mee, zien de zon opkomen 

en dan gaan we toch ook even met onze blote voeten door de wei, dat brengt geluk!'

Net belde onze oudste nog even voor moederdag en ik heb de neiging
kunnen onderdrukken om haar te feliciteren met mij, zoals in deze allerleukste Loesje:

Een hele fijne dag gewenst allemaal!