De kachel die hier in de hoek van de kamer staat stond bij haar in het midden van de achterkamer. Daar stond ook de divan met net zo'n worteldoek erboven als die hier boven de kachel hangt. Er was ook nog een - ijskoude - serre met schuifdeuren met rode velours gordijnen ervoor waar planten overwinterden.
Van logeerpartijen kan ik goed herinneren dat ik languit op de grond lag, voor de kachel, op het perzische tapijt met de franjes, met een dik kussen onder mijn hoofd.
Ik lag daar te lezen. Op mijn zij.
En als dan mijn rug helemaal gloeiend warm en doorstoofd was draaide ik me om zodat ik dan met mijn gezicht richting het kolenvuur lag.
Heerlijk lezen, hele middagen, bij oma, voor de kachel...
Zo'n kachel hadden wij thuis ook! lekker warm bij de kachel, maar verder weg.... niet zo. Wel knus! En steeds kolen scheppen, de asla legen en de ruitjes schoonmaken.
BeantwoordenVerwijderenJaaa! Vroeger bij mijn ouders, tussen het houten wasrek en de gaskachel, bovenop de hond liggen - en dan maar lezen!
BeantwoordenVerwijderenWij hadden ook zo'n kachel met doek en schouw.Ik weet nog wel dat de mica ruitjes brak en er stalen plaatjes voor kwamen omdat deze toen niet meer te krijgen waren.
BeantwoordenVerwijderen't Ja de nog steeds voor mij ook bekende "mica-ruitjes" in een dergelijke kachel, hadden wij ook bij mijn ouderlijk huis, inmiddels diverse jaren geleden!
VerwijderenGoed warm kon deze kachel met kolen gevuld, inderdaad worden. Maar wat mij als klein meisje nogal fascineerde, is dat ik niet snapte dat die kleine glazen ruitjes, óók zo warm werden. Ik wilde daar toch wel eens wat meer van weten, of dit écht zo was. Ik had al een aantal malen een poging gedaan, om dit met een vinger eens te gaan voelen, maar telkens weer, zag mijn moeder dit net op tijd en zei "je moet er vanaf blijven het is echt heet!",... én toch,... kon ik het niét laten. Op een onbewaakt ogenblik lukte het mij, om toch één van die Mica glaasjes aan te raken,... Mijn moeder stond op dat moment in de keuken,... Ik begon letterlijk "moord en brand" te schreeuwen. Mijn moeder kwam gauw aangerend en zei,.. "dat heb je nou wanneer je niet luisterd", én "weet je nu zeker genoeg, hoe heet dit is?",... Toen deed ze iets waar ik heel erg boos om werd, ze pakte dezelfde inmiddels verbrandde vinger van mij en liet nogmaals met haar hand aan mijn hand vasthoudende, voelen aan datzelfde mica ruitje,... tot overmaat van ramp zou ik uiteindelijk willen zeggen,... het mica ruitje ging kapot! Dit was meestal weer moeilijk om nieuw en passend bij te kopen. "Scherven brengen Geluk", zegt men. Mijn zere- en verbrandde vinger was gelukkig gauw genezen,... maar vergeten ben ik dit nimmer! 🥵👆