Is dit wel normaal?

Nu ik loopgips heb en weer een beetje rondstrompel krijg ik weer de onbedwingbare neiging om dingen in huis naar mijn hand te gaan zetten. Om weer grip op mijn spullen te krijgen. 

De afgelopen weken zat ik noodgedwongen met mijn been omhoog en had al mijn energie nodig om mijn gebroken enkel rust te geven, de pijn te verdragen en soms even iets te gaan verliggen. 
Een wasbeurtje op bed was iets waar ik zeker een uur van moest bijkomen, na toiletbezoek kon ik hartgrondig hehe.... poehpoeh... verzuchtten.

Mijn Wim die ook niet veel kon uitrichten vanwege een fikse keelontsteking, koorts en algehele lamlendigheid hielp mij zo ver hij kon. Dat kostte hem alle moeite en daar was ik ook heel blij en dankbaar voor.
Maar... als ik dan bij voorbeeld zag dat de gordijnen niet goed waren gesloten, wat ik normaal gesproken altijd even zou verhelpen, even netjes recht hangen, zonder irritante kier, moest ik het maar zo laten. 
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dat ook nog van Wim of van toevallig bezoek te vragen. 
Ik probeerde er niet op te letten. Maar als je probeert ergens niet op te letten lijkt het om met Toon Hermans te spreken 'Net of het vlekkie groter wordt'... 

Toen ik na een controle in het ziekenhuis uit de auto van de buurvrouw stapte, zag ik ondanks mijn klunzige gestrompel met krukken (dat al mijn aandacht vergde) in het kleine stukje van de auto naar de voordeur - uit mijn ooghoek - dat het mandje met viooltjes dat ik een paar weken terug naast de deur had opgehangen compleet verdroogd was. Wat een treurige bedoening. 
Ik had het al die tijd niet gezien en nu viel mijn oog er op. Wim was het niet opgevallen en bij navraag vond hij het ook helemaal niets om je druk over te maken. Dat kwam later wel weer. 
Gelukkig was er toen een vriendin die vroeg of ze wat voor me kon doen en die ik durfde te vragen. De volgende dag was het mandje liefdevol gevuld met rode veenbesjes. Gelukkig!
  
Er is meer wat ik normaal gesproken zelf, bijna onbewust, even doe, maar wat ik nu of aan anderen moet vragen of gewoon moet laten: iets recht leggen, ergens een doekje over halen, de bloemen op de vaas opnieuw schikken, uitgebloeide bloemetjes uit een plant plukken, een schilderij recht hangen of de stoelen aan de tafel aanschuiven. 
Allerlei dingen die ik normaal altijd eerst even gedaan wil hebben voor ik me kan ontspannen.
En dan heb ik het niet over schoonmaken, alhoewel het me echt ergert als ik zie hoe vies de ramen zijn, maar vooral over die paar spatten op de badkamerspiegel die ik gewoon even snel weg wil poetsen, afgewassen spullen die niet op hun eigen vertrouwde plek staan die ik wil wegzetten of geen nieuwe maar 'oppe' waxinelichtjes in de gezellige houdertjes op de tafel.

Nou vraag ik mij af: Is dit wel normaal? 
Zijn er meer mensen die onrustig worden van dit soort onvolkomenheden? 

PS Ik ben niet zo'n enorm leeghoofd dat ik ook heus wel begrijp je dit soort onrust niet kan vergelijken met alle wereldellende waar ik me overigens ook erg zorgen over maak en waar ik ook van wakker lig.