En gaat het uiteindelijk niet om de spullen...

Gedoe met spullen

Ik heb teveel. Teveel spullen. Dat was tot voor kort niet zo (of ik had het niet in de gaten), maar wel sinds mijn vriend en ik besloten hebben een huis op te doeken (het mijne) en samen in het andere te gaan wonen (het zijne).

Wij hadden tot nu toe twee huishoudens.
Twee volledige huishoudens.
Met in elk huis een kurkentrekker, een kaasschaaf, een tv, een tweepersoonsbed en een logeerbed, genoeg glazen om een feestje te kunnen geven, alle huishoudelijke apparaten die je nodig denkt te hebben, kasten vol boeken – kortom, alles wat het gemiddelde huishouden van de gemiddelde veertiger omvat, en misschien een beetje meer. Want een van ons tweeën, ik noem geen namen, is een bewaarder.

Het huis waar ik naartoe verhuis is vol, is af, ik kan er zo zonder iets naartoe rijden en zou niets tekort komen. Maar om mijn huis nu zo maar achter te laten zoals je soms op intrigerende verlaten-huizenfoto’s ziet – ondergestofte interieurs waar de tijd stil heeft gestaan en het lijkt of de bewoners even een brood gingen halen om nooit meer terug te komen. Nee, ik wil dus wel spullen mee. Niet alles, misschien niet eens veel, maar wat. Mijn spullen. Zoals ik al zei, nodig is er niets. Nou, misschien mijn waterkoker, die mis ik daar altijd. Alleen met m’n waterkoker vertrekken dus maar? Gek genoeg, als ik daar nu ben mis ik ‘mijn’ spullen nooit, maar het idee om daar te wonen zonder ‘mijn’ spullen…

We hebben drie maanden de tijd. Drie maanden om op te ruimen en los te laten. Dat zullen we allebei moeten doen. Ik loop anders door mijn huis. Bekijk mijn meubels en andere huisraad met in mijn hoofd de vraag: ‘Kan ik er afstand van doen?’ ‘Heb ik het nodig?’ Bij verrassend veel dingen kan ik heel gemakkelijk zeggen: ja ik kan er afstand van doen en nee ik heb het niet nodig.

Maarrrrrr: anders wordt het, als ik merk dat mijn geliefde van van alles en nog wat geen afstand kan doen! Hah! Dat is niet acceptabel. Zo zijn we niet getrouwd! Ik doe niet afstand van mijn zaakjes opdat hij het niet hoeft te doen! Laatst hadden we er bijna (een beetje) bonje over. Dan blijkt het toch over meer dan materiële zaken te gaan. Op de eerste plaats hangt er betekenis aan – sommige –spullen. Ik kreeg de theepot van mijn overleden moeder, kocht het servies na mijn echtscheiding, herinner me zo goed hoe zielsgelukkig ik was met mijn nieuwe tweedehands stoel van marktplaats – dat soort betekenis.

Maar het gaat ook over ruimte maken, ruimte krijgen en ruimte mogen innemen.

Ik kan buiten al mijn spullen, uiteindelijk. Ik wil alleen graag dat er ruimte voor mij is. Letterlijk en figuurlijk. En dat betekent dan kennelijk toch ook een beetje voor mijn spullen. Dus rijdt mijn geliefde nu geregeld met kleine beetjes van zijn stuff naar de milieustraat en goede doelen. Stukje bij beetje komt er plek. En gaat het uiteindelijk niet om de spullen.

Karin Bosveld. 
The mindful coach