Ik weet het nog niet....


Gisteren waren Wim en ik op tijd in het ziekenhuis. Eerst werd de mammografie herhaald en toen kwam ik bij de radioloog. Hij maakte een echo. Ik bleek een aantal cystes te hebben, maar daarover zei hij: Cystes vinden we bij iedereen. Maar ook vond hij het verdachte plekje. Het werd opgemeten. In de oksel zag hij niets verdachts. Pffff....dat gaf me al een geruster gevoel.

Hij wilde een biopt nemen. Het werd heel goed uitgelegd. De verpleegkundige en hij deden dat heel rustig en zorgvuldig. Het werd verdoofd en ik voelde ook inderdaad niets. Het moest ook echt 'te doen' zijn volgens hen. Totdat hij de punctie zelf deed. Ik schrok me wezenloos van de pijn. Ik schreeuwde het uit. Ik deinsde terug tegen het bed en toen hij het apparaatje er weer uithaalde deed het weer zo'n zeer. Het werd me zwart voor de ogen. 

Sorry, sorry, zei hij maar. Ik doe dit vijf keer per dag en heb nog nooit meegemaakt dat het zo veel pijn deed. En de pijn trok ook niet weg. Ik moest er van huilen. Wim probeerde me te troosten. Gelukkig bleek geen bloeding te hebben. De radioloog kon het niet verklaren. Ik was dizzy en kreeg een natte koude washand en twee pijnstillers. 

Toen gingen we naar de oncoloog / chirurg. Een jonge, maar ervaren arts. Hij was opgeleid in het AVL. Hij bekeek de foto's en liet ons ook meekijken. Hij legde heel rustig uit dat het er heel verdacht uitzag. We zien hier duidelijk dat u borstkanker heeft. Het positieve is dat het nog klein is 1 tot 1,5 cm. Hij had het over een mogelijk borstsparende operatie. 

Hij zou me die middag rond 4 uur bellen met de eerste uitslag van het biopt. Wat hij dan zou kunnen zeggen is dat het goed- of kwaadaardig was. 'Maar reken er maar op dat het niet goedaardig is!' Maandag zouden ze mijn 'geval' bespreken in het team en direct diezelfde middag moest ik komen om het behandelplan te bespreken. 

We hadden nog wat vragen: 

'Zou de ernstige pijn bij de punctie een goed of een slecht teken kunnen zijn?' 
Geen van beide dacht hij.

'Is het feit dat ik al wat ouder ben positief?' 
Het kan bij jongere vrouwen ernstiger verlopen, maar dat is niet altijd zo. Ook hier had hij bij vrouwen in deze regio bizarre tumoren gezien die zeer agressief zijn.

Hij heeft mij nog onderzocht. Gelukkig heeft hij niet veel aan de pijnlijke plek gevoeld. Wel de oksels, schouders en de andere borst. Ik vond het een fijne dokter, die serieus luisterde en niets verbloemde, maar gewoon erg aardig was en me kundig leek.    

Toen we naar de auto liepen zeiden Wim en ik tegen elkaar dat het ongeveer was wat we verwacht hadden. Ernstig maar behandelbaar. 

En ik zei tegen Wim dat ik van plan was om hier goed doorheen te komen. Dat ik dat hardop zei gaf me zelf een goed gevoel. 

Om 1 uur kwamen onze dochters met de kleine Sammie met de trein. Zo lief! Geschrokken natuurlijk, maar ze wilden er graag voor ons zijn. 

Ik was eigenlijk wel rustig. Geen paniek. Dat viel me wel op, ik ben normaal gesproken wel snel emotioneel, maar het komt misschien ook niet echt allemaal binnen. En wat ik te horen had gekregen was niet zo erg als ik me in mijn doorwaakte nacht had voorgesteld. 

Wim en onze oudste gingen even een tukkie doen. 
Ik liep met onze jongste en de kleine een stukje langs de haven en we kwamen bij Karel en An van Villa Vleer terecht. 
Daar kregen we heerlijk thee: 'Een rondje door de tuin thee'. 
En zaten in de tuin een beetje bij te komen.

Kleine Sammie vermaakte zich in een schommel zwaan.
Dat is toch het aller-aller-helends: Zo'n lief klein dreumesje!

  

Toen we thuiskwamen lag de brief van het bevolkingsonderzoek in de bus.
Het was nog maar twee dagen geleden 
dat ik het telefoontje van de huisarts had gekregen.
Mijn wereld ziet er ineens anders uit.
Gelukkig dat we onze verhuizing al achter de rug hebben... 

'S middags heb ik nog een uurtje liggen lezen. 
Ik had niet zo'n zin om me er nog verder mee bezig te houden.

En toen belde de oncoloog. Hij had voor mij heel verrassend nieuws: De patholoog was niet helemaal overtuigd van de kwaardaardigheid. Ze twijfelde aan de eerste uitkomsten. Er werd nog nog verder onderzocht. Mogelijk kwam het er dan nog uit, maar er was een kansje dat we maandag horen dat het meevalt.
Ik wist niet wat ik hoorde!!

Volgens de patholoog was de biopt wel representatief. Gelukkig maar, ik zag nog zo'n pijnlijke punctie niet echt zitten. Wim had ook gezegd:'Dat doen we niet meer hoor, dan halen ze het er maar gewoon gelijk uit en onderzoeken ze het later maar.' Ik vroeg nog of de pijn bij de punctie kon duiden op ander weefsel als een ontsteking, maar daar wilde hij niets over zeggen. Eerst afwachten. 

 Dat biedt ineens een heel ander gezichtspunt. 
Ik ben zo blij met deze strohalm. 

We hebben samen heerlijk gegeten: 
Een groentetaart en een rucola bieten salade,  
twee recepten uit 'de Veldkeuken'  


En nu gaan we genieten van het weekend!!


Spannend!


Geen leuke blogpost dit keer.

Ik twijfelde heel erg of ik dit wel zou schrijven, maar eerlijkheid en openheid duurt bij mij het langst!

Woensdag ben ik gebeld door de huisarts, dat er 'iets' gevonden is in mijn linkerborst bij het bevolkingsonderzoek in de borstenbus waar ik vorige week woensdag was. Diezelfde middag belde het ziekenhuis voor het maken van een afspraak voor vervolgonderzoek. Dat kon gelukkig al snel. Ik moet er zo om 9.15 zijn.

Natuurlijk ben ik er geschrokken. Ik ben er een kampioen in om binnen drie seconden van  'Het zal wel niets zijn!' op te schalen naar 'Mevrouw, het zit overal, er is niets meer aan te doen.' 

Feit is dat ik nog niets weet.
Ik merk dat ik geen controle heb over alle gedachten die ik er over heb.

Alle lieve berichtjes van familie en vrienden, iedereen die voor me duimt en de kaarsjes die voor me worden opgestoken aanvaard in dankbaar en in liefde. Soms schiet ik ook vol.  

Het zal, verwachten Wim en ik, niet 'niets' zijn, gezien de gradatie, wat dat dan ook maar moge zijn -  van 5 (het gaat tot 6) die de onderzoeker in zijn rapport had vermeld.

Maar we weten het niet. 
Het is wat het is.

We hope for the best!




Zo zou ik wel willen wonen!




Deze afbeelding is uit het boekje dat we zaterdag 
aan onze kleindochter geven voor haar eerste verjaardag.
Ik kan het hier rustig vertellen, want ze 
leest het blog van oma toch nog niet... 

Ik viel helemaal voor de plaatjes.
Het spijkerjasje en de stippenjurk van Pippa, 
zou ik zo willen dragen, wel met een hip 
El Naturalista klompje met een hakje erbij 
en ook wel zonder de puntmuts. Dacht ik.

Maar dan ook de inrichting van het huis.
Wat leuk, en zo vrolijk met die stippen.
De broodjes uit de oven, de ketel, de pannenlappen,
het servies, de gordijnen, de mand met wol, 
het kleed, het waslijntje met sokken en de paraplu.
Alles even leuk, ik zou er zo willen wonen.

Wel een iets elegantere rondere en blondere 
tijdloze Scandinavische tafel met stoelen.



Geen gedoe meer op de galerij!!




Goed nieuws over de galerij 'toestanden'.
Allereerst: De standaards voor mijn parasolletjes mogen 
bij nader inzien en na overleg met de huismeester blijven. 
Mits ik de parasols zelf er uit haal als we niet thuis zijn. 
Maar doe ik altijd al natuurlijk!
Fijn, ik ben er blij om.
Het staat gezellig.

Het volgende punt: 
Het bankje bij de deur naar het trappenhuis/lift:

De huismeester vond inderdaad dat deze ruimte 
loos is en de veiligheid daar niet in het geding is.

Hij gaf me de tip om een officiƫle
aanvraag te doen voor een zitje daar, 
vergezeld van een brief waarin alle bewoners 
van deze galerij zeggen het daar mee eens te zijn. 
En met de opgaaf van de samenhangende kosten.

Die aanvraag gaan we doen. 
De bewoners hebben geen bezwaar
en kosten zijn er niet, 
want we hebben al een bankje.
Lijkt me sterk als dat niet lukt.


En vanmiddag kregen we het verlossende bericht 
dat de huizen met de balkons op de hoeken,
ook het aansluitende galerijdeel mogen innemen,
mits de voordeur vrij toegankelijk is.
Maar natuurlijk zorgen zij daar al voor!

Iedereen en Ieder1 blij.
Geen gedoe meer op de galerij!


Feest!!


Hoe jarig kun je zijn?

Cadeautjes uitpakken!


Onze kleindochter is vandaag 1 jaar geworden.
Wat Een Feest! 


Ik smelt helemaal als ik haar in dit filmpje zie
aan het eind van deze drukke dag met haar papa.

Op deze zomerse dag heb ik wol gekocht 
om een babytruitje, sokjes en een mutsje 
te gaan breien voor haar baby broertje 
dat rond 1 december verwacht wordt....

We zijn er zo gelukkig mee.


Laatste keer: Gedoe op de galerij!!


In september 2017 maakte ik een woonportret
van een van onze huidige mede flat bewoners,
- toen wist ik nog niet dat ik hier ook zou komen wonen - 

Ik maakte toen deze foto's van het balkon.
Wat een heerlijk balkon had ze toch!
Op een hoek met uitzicht op de IJssel 
en met een prachtig glazen windscherm
wat ook een inbraak werende functie heeft. 




Zoals je kunt zien is het terrasje voorbij de voordeur.
Dus het neemt helemaal geen inloop ruimte in.
Voor eventueel brandweer of ambulance is alle ruimte.
Bovendien is het geen doorloop voor publiek.


Maar het is afgelopen. 
Alle galerijen moeten leeg.
Bewoners worden gesommeerd dat te doen 
op straffe van een boete als de wbv het moet doen.
Of het nu wordt gebruikt als doorgang of niet. 

Dus nu staan de spulletjes precies tot aan het streepje.
En de openslaande deuren kunnen amper meer gebruikt worden, 
want de stoelen moeten er krap voor staan.


De bewoonster vindt dat er bij de sleuteloverdracht gezegd 
had moeten worden dat dit galerijdeel niet bij haar balkon hoorde.
Niemand heeft er drie jaar lang ooit iets van gezegd.
Ze hield het zelf schoon en zorgde voor gezellige planten.

Nu moet ze op last van een boete deze ruimte inleveren.
Bovendien vindt ze dat als het dan openbare ruimte is 
ook deze galerij (en het glas) door het schoonmaakbedrijf
zou moeten worden schoongehouden.
Tenslotte betaalt ze daar maandelijks een flink bedrag voor.
En ze heeft er nog nooit een schoonmaker gezien.

Ze heeft juridisch advies ingewonnen bij haar schoondochter
en zou graag willen weten tot wie ze zich zou kunnen wenden 
bij de woningbouwvereniging om een klacht in te dienen.

Jammer toch dat deze starre regelzucht 
zoveel mensen het woonplezier ontneemt.


Nog veel meer gedoe....



De buurvrouw die aan het eind van onze galerij woont
heeft van haar balkonnetje een heel gezellig terrasje gemaakt.



De brandtrap komt uit op 'haar' stukje galerij.
Maar van die paar meter vanaf de trap tot in de hoek,
heeft ze een prettige plekje gemaakt
waar ze met zijn drie mensen kan zitten 
en ook nog ruimte heeft voor planten.

De weg naar de voordeur en de brandtrap 
zijn voor alle hulpdiensten vrij toegankelijk.

Maar nu mag ze het 'galerij'deel niet meer gebruiken.
Ze heeft twee stoelen in de badkamer moeten opstapelen
en het kleed en alle spullen tot aan het streepje gezet.


Ze woont hier al vanaf het begin.
Nooit heeft iemand er iets van gezegd.
Nu heeft ze nog maar plek voor 1 stoel.

En dat geldt voor woningen met balkons op de hoeken.
De buurvrouwen slapen er niet van.
Er valt niet over te praten. 

Ik vind het heel star van de woningbouwvereniging,
dat ze hier aan vast houden.
En waarom??


Nog meer gedoe op de galerij!


Als mensen een eigen balkon hebben 
mogen ze daar neerzetten wat ze willen.

Aan een galerij kunnen wel eisen worden gesteld:
Geen obstakels om een vrije doorgang te garanderen.
En geen wasrekjes om dat die rommelig staan.

Bij ons sluit elk balkon aan op de galerij.
Als je buiten zit passeren de buren die op weg zijn
naar huis of trappenhuis je van heel dichtbij.

Natuurlijk moet ook daar de doorgang vrij blijven.
Maar op sommige momenten 'pakken' we de galerij erbij
als we met een stel buiten willen koffie drinken of zo.

Niemand doet daar moeilijk over.
We staan netjes op als iemand er langs wil.
Leven en laten leven.
 Goeie buren gunnen elkaar wat.

Bij een eigen balkon hang je bloembakken aan de balustrade.
Bij ons mag dat niet, want het is ook de balustrade van de galerij.
Ook al is meer groen in deze 'stenige' omgeving
volgens mij meer dan welkom ook voor vogels.

En nu heb ik te horen gekregen dat de parasolletjes 
weg moeten, die ik met warm weer op de houders zet 
die we aan de balustrade hebben vastgezet.  
  


Kijk, dit is wat er blijft staan als de parasols niet in gebruik zijn.
Andere zonwering zoals een doek mag ik ook niet ophangen.

Het gebouw is 'onder architectuur' gebouwd,
alle aanvullingen / veranderingen die door bewoners
en niet door de architect bedacht zijn moeten weg.

Dit is trouwens nieuw. 
De mensen die hier al de hele tijd wonen 
hebben er eerder nooit iets over gehoord.

Ik vind dat heel betuttelend.
Kijk, over smaak valt niet te twisten, 
misschien zijn er mensen die dit rommelig vinden.

Maar een beetje schaduw maakt het toch ook meer leefbaar.
En het voelt voor mij meer huiselijk en 'eigen'.

Volgende week controle:
50 euro boete per item.


Gedoe op de galerij!



Wij wonen nog maar net hier, 
maar nu is er al gedoe op de galerij.
Niet met de buren, die zijn allemaal aardig. 
Maar met de woningbouwvereniging.

We kregen een brief dat alle spullen 
die in de 'openbare' ruimte staan weg moeten.
Vanwege schoonheid, netheid en veiligheid.
En dat we gesommeerd werden om dat te doen
op last van een boete van 50 euro per item.  




Bij de entree op de galerij is erg veel ruimte over.
Een kale boel, dus heb ik na overleg met de buren 
ons witte bankje er neer gezet, voor de gezelligheid samen 
met een graskleed, de klompen van Wim en wat planten.

Dat staat werkelijk niemand in de weg.
Je kunt elkaar daar ontmoeten en 
samen even gaan zitten kletsen
en en passant de zon zien zakken.

Geen probleem voor de schoonheid, 
netheid of veiligheid.

Maar het bankje moet weg.
Reden: Omdat het weg moet.
Ik word er verdrietig van.

En er moet meer weg. 
Waarover morgen meer...



Tafel Dock van Lande




De tafel Dock van Lande 
is ontworpen door 
de Belgische designer 
Kurt van Overbeke

Een speels en stoer ontwerp.
Mooi om vrijstaand in het midden 
van een grotere ruimte te plaatsen.







Door de lampen 'beugel'
ontstaat een meer besloten  
en tegelijk vrolijke werkplek. 

En echt een eye-catcher!

In verschillende kleuren
en een variatie aan lampen
kies je met deze tafel 
voor je 'eigen' uitstraling. 


Adembenemend!








Gisteren reden we terug uit Nijmegen toen we 
onze kleindochter weer thuis hadden gebracht.
Onderweg zagen we steeds de prachtigste 
oranje luchten met  de ondergaande zon.

Helaas had ik geen telefoon bij me en 
kon er helemaal geen foto's van maken.

Thuis zag ik dat Anneke Otten in Zutphen 
wel die prachtige zonsondergang heeft 
weten te vangen aan de oever van de IJssel.
Ik mag ze hier van haar laten zien.
Dankjewel Anneke!

Dat is toch werkelijk adembenemend?
Gewoon gratis te bekijken hier 'om de hoek'.



Sammie kwam logeren!



Onze kleindochter kwam logeren.
In ons nieuwe huis zonder trappen of afstapjes
kan ze heel fijn overal spelen en rondkruipen, 
en dat deed ze dan ook uitgebreid.



Ze begint te lopen en kan zich nu prachtig optrekken 
aan ons kastje / vensterbank die stabiel en stevig staat 
en ook nog precies op de goede hoogte is voor haar.
Met uitzicht op de treinen. 
Wat wil je nog meer?

Oh oh...

Voor anderen is het misschien niets bijzonders, maar 
ik vind dit filmpje van onze Sammie echt heel grappig.
Ik kan er geen genoeg van krijgen...