Het Binnenkant koffertje op reis



Hoe is het eigenlijk met het Binnenkant koffertje?
En wat was dat ook al weer?

Binnenkant viert dit jaar haar tien-jarig bestaan!


Met als motto: ‘Gedeelde vreugde is dubbele vreugde!’ wil Binnenkant haar jubileum dit hele jaar door graag feestelijk vieren met het Binnenkant-doorgeef-cadeautjes-feestkoffertje. 

Binnenkant heeft een mooi, houten koffertje gevuld met tien cadeautjes. 
Eén geluksvogel krijgt dit doorgeef-cadeautjes-feest-koffertje van mij cadeau. 
Diegene mag één cadeautje kiezen en de resterende cadeautjes doorgeven. 
De volgende doet weer hetzelfde. Tot het koffertje leeg is. 
Maar… hóe leuk is het als de ontvanger zélf ook iets aan het koffertje toevoegt? 
Dan blijft het koffertje nog veel langer doorreizen en gezelligheid doorgeven…
En inmiddels is het koffertje via 
Anne, Anke, Josefien, Marlies, Ariane, Karin, Monique, Heidi aangekomen bij Petra.

Hallo Jacquelien,
Met excuses voor de vertraging 😢
Nu is het koffertje weer op weg. Hij is bij Petra Nossent. Ik heb haar gekozen omdat zij een grote inspiratiebron en steun in ontspannen en gezond bewegen is.
Ik heb een zelfgemaakte e-readerhoes toegevoegd. In mijn vrije tijd houd ik me graag bezig met het maken van place-mats, kussenhoezen, I-padcovers, plaids bij voorkeur van hergebruikte stoffen.
Het cadeau van mijn keuze is de presentatietraining geworden. Dank voor dit leuke initiatief! 🌞
Hartelijke groet, Heidi Roessink


De reis kan uitgebreid gevolgd worden via deze link:



Twenty




Op de Dutch Design Week presenteerde Mirjam de Bruijn
een geweldig idee: 'Twenty' om 80% besparing te realiseren in het
produceren, verpakken en vervoeren van huishoudelijke producten
waar veel water in zit, zoals de schoonmaakmiddelen en cosmetica.

Daarmee behaalt ze minder CO2 uitstoot 
en minder verpakkingsmateriaal zoals plastic.
Ze won ook nog een prijs van de Hema.

Kijk maar even naar dit filmpje 

Gefeliciteerd Mirjam. 
Go for it!



Praktisch en decoratief!





De dagelijkse gebruikte schoenen en laarzen die je bij de hand wilt hebben,
kunnen ook op een decoratieve maar tegelijk ook praktische manier 
een plekje vinden bij de achterdeur, in de bijkeuken of in de hal.

- leuk in combinatie met die koffers en kistjes -




Schoenendozen!






Hoe leuk!
Foto's van de schoenen op de betreffende doos plakken.
En allemaal dezelfde dozen natuurlijk ook nog, want staat mooier...



Schoenen opruimen!





Schoenen in een open vakkenkast kunnen er best decoratief uitzien.
En je ziet ij een oogopslag wat je aan schoenen hebt!


Helaas blijft het op den duur toch wel een stoffig zaakje,
zeker als het zoveel schoenen zijn dat je ze maar af en toe kunt dragen... 


  Handiger lijkt toch iets met een deur ervoor.
   

Planken of een vakkenkastje in een inloop of kledingkast.


Of zoals hier een kast waar de laarzen in de kast hangen...



Schoenen opruimen!



Laatst kreeg ik de volgende tips van Ikea om schoenen op te ruimen:

Dit leek me nog wel aardig, maar als alles vol hangt 
met (modderige) schoenen is het niet echt decoratief meer.

 Schoenen aan een slinger in de kamer, ja daaagg...

 Dit is best leuk met een paar mooie pumps, 
maar ik zie Wim zijn maat 46 er niet tussen staan!

 Zal je haast hebben en die glazen bakken vallen stuk...

Nu ziet het er nog mooi uit, 
maar over twee weken is het een stofbende in die lade!

 Nee, dat kan echt beter!

- morgen verder -



De fietsenlade!




Dit kan heel handig zijn: 
De fietsenlade

Trek de la naar voren, rijd de fiets er op en duw hem weer dicht.
De opbergruimte hoeft niet hoger te zijn dan de fiets. 
Je hebt alleen wel wat ruimte voor het uitschuiven nodig.
Enne... die struikjes staan hier natuurlijk danig in de weg! 

Maar dit ga ik onthouden voor als dit idee ergens een uitkomst kan zijn...



Bruidsmeisjes!


Ik ben weer aan de slag gegaan om de enorme klus 
van ons digitale familiefotoboek verder af te maken.
Dus zoek ik foto's uit, sorteer en scan ik ze stuk voor stuk.
Gelukkig kom ik steeds dichterbij het punt waarop 
ik er genoeg heb om mijn boek samen te stellen.
Soms zie ik er een leuk thema in, zoals hier bruidsmeisjes...


 Mijn moeder was bruidmeisje (hier rechts op de linkerfoto) toen haar oom Jan ging trouwen.
Mijn moeder was van 1933, dus dat zal net voor of in de oorlog zijn geweest.

Op de rechter foto ben ik zelf bruidsmeisje toen mijn oom Piet ging trouwen.
Ik was 4 jaar en vond de handschoentjes heel bijzonder, ik deed ze steeds aan en uit. 
Ze hadden met een krultang mijn haren geprobeerd te krullen 
wat ik helemaal niet kende en best eng vond.


Op deze foto staan de twee jongste zusjes van mijn vader 
die bruidsmeisjes waren toen mijn ouders gingen trouwen in 1957.

En het leuk is dat deze twee tantes, inmiddels een eindje in de 70 
met hun oudere zus met hun mannen morgen bij ons op bezoek komen.
Dat betekent dat we met vier koopmanvrouwen zijn met hun mannen. 

Er zullen waarschijnlijk weinig stiltes vallen...



'Duwtje van de zaak!'



In het kader van´Een duwtje van de zaak´ kwam Jacquelien bij mij thuis langs om te adviseren over een tapijt (en dan met name de kleur) onder mijn nieuwe salontafel. 

Al maandenlang zoek en loop ik alle tapijtwinkels af en ik kom er maar niet uit. Jacquelien komt, kijkt en binnen korte tijd zijn we eruit en zijn de stalen besteld. 

En passant kijkt Jaquelien nog even rond en stelt wat herindelende manoeuvres voor :
(plant en vloerlamp andere plek, dressoir recht achter de bank, bloemen niet zo diep in de vaas). 
Helemaal top….ik zag het niet.

Dankjewel Jacquelien!  

Sietske


PS (noot van Jacquelien zelf) : In december mogen we bij Sietske een winters gezellig woonportret komen maken. Daar verheug ik me nu al op! 

Ook zin in een duwtje van de zaak?  klik hier



Kinderkamer van vt wonen op de woonbeurs!




Op de woonbeurs vond ik de kinderkamer van het vt-wonen huis heel leuk.
Gedomineerd door een schattige wandvullende foto van twee kindjes aan het strand.


Links in de kamer een plekje om te spelen met een stoer bankje 
en voldoende kasten om kleertjes en speelgoed in te bewaren.
Een stoere looplamp is opgehangen met een katrol.


Een gymnastiek bok en de ballen her en der geven aan de kamer een sportieve sfeer 
als ook deze dit bakje aan de muur met een achterplaat in de vorm van een skatebord.



 Rechts boven het bed hebben ze oude laatjes (zwart geverfd)
opgehangen als een soort vakkenkast voor leuke eye-catchers..
En alle cijfers en letters passen mooi in het beeld. 
Leuk poppetjeslampje ook.

Echt een leuke speelse kamer!


Dan helpt zelfs corrigerend ondergoed niet meer!




Ik weet het nog goed, het was een mooie lentedag en ik dacht: ik trek een fleurig jurkje aan, maar ik moest er een beetje aan trekken en draaien. Ik keek in de spiegel… en mijn taille was verdwenen. Plotseling, in één nacht. In de plaats daarvan zat HIJ daar; hij had zich zachtjes terwijl ik sliep in mijn bed laten glijden en zich net boven mijn navel om mij heen gevlijd, vast van plan om nooit meer te verdwijnen: De Rol.

In het begin pikte ik dat natuurlijk niet. Ik zou De Rol er wel onder krijgen. Ik begon fanatiek te sporten en te lijnen. Ik mocht niks meer eten of drinken, ik haatte die stomme apparaten op de sportschool maar het moest, het moest, en ik werd dunner en strakker en ook ongelukkiger want die veelgeroemde endorfinen die door je lijf schijnen te gieren als je sport, lieten het bij mij afweten en ik kon alleen nog maar snakken naar slagroomtaart en rode wijn. De Rol bleef.

Ik kocht corrigerend ondergoed. Een broekje met pijpjes stuwde De Rol weg uit mijn taille. Alleen zat hij ineens onder mijn borsten. Een correctiebody dan: dat zou ’m leren. En ja, toen ik het ding eindelijk had aangewurmd en snakkend naar adem voor de spiegel stond, was hij inderdaad verdreven. Alleen zaten mijn borsten onder mijn oksels en had De Rol zich op de plaats van mijn borsten genesteld. Kansloos. Na je vijftigste is De Rol altijd sterker. Daar is geen sportschool of ondergoed tegen opgewassen.

Gelukkig is De Rol rechtvaardig. Elke vrouw krijgt ’m, vroeg of laat. Ook als ze broodmager is, of helemaal afgetraind. Kwestie van hormonen. Inmiddels weet ik: er zit niks anders op dan De Rol te omarmen. Maar niet te hard, anders zit-ie weer op m’n rug.


Juliette Berkhout


Opruimen voor je doodgaat


Laat het opruimen niet aan je nabestaanden over

Opruimen voor je doodgaat, in Zweden doen ze dat. 
Fijn voor nabestaanden en ook voor de opruimer zelf.                              
Probeer er maar eens over te beginnen: het huis van je ouders of grootouders waarin al jaren een enorme hoeveelheid spullen zich ophoopt. Het schuurtje puilt uit van het ongebruikte gereedschap en roestende schroeven, in de gangkast staat een verzameling vooroorlogse schaatsen, op zolder dozen vol kinderkleding uit de jaren zestig. 

Wie gaat dat straks opruimen?
Familieruzies liggen na het overlijden van de eigenaar van zo’n huis op de loer. Want wie moet er vrij nemen om alles uit te pluizen en te verdelen? En: wie mag mama’s gouden armband hebben?

In Zweden hebben ze hier iets op bedacht: döstädning, opruimen voor je doodgaat. De Zweedse kunstenares Margareta Magnusson (82) schreef er een handig boekje over dat in september in Nederland verscheen.


Het is je eigen verantwoordelijkheid om je nabestaanden niet op te zadelen met een enorme verzameling spullen, vindt Magnusson. 
'Jonge mensen hebben tegenwoordig niet de tijd om al die dingen na je dood op te ruimen, met hun drukke levens', vertelt ze over de telefoon, vanuit haar woonplaats Stockholm. In haar boek beschrijft ze hoe mensen hun inboedel het beste kunnen voorbereiden op hun eigen dood. De strategie: alleen die dingen houden waar ze echt gelukkig van worden, en de rest verkopen, weggeven of weggooien. Niet blijven hangen in het verleden bij het bekijken van oude foto’s; de papierversnipperaar is je beste vriend. Magnusson: 'Nabestaanden zitten echt niet te wachten op al jouw spullen.'

Zelf heeft Magnusson behoorlijk wat ervaring met döstädning: 
ze heeft moeten opruimen na de dood van haar ouders, van haar schoonmoeder, en later toen haar eigen man overleed. Haar moeder, zo beschrijft ze in haar boek, was een nette vrouw die alles tot in de puntjes had voorbereid: op elk boek en kledingstuk zat een briefje geplakt met instructies. Sommige spullen konden naar het goede doel, andere waren beloofd aan een museum, weer andere moesten terug naar de rechtmatige eigenaar. Een deel van de spullen had ze verdeeld over de kinderen en kleinkinderen, de rest bleef bij haar man. Zo maakte Magnussons moeder het eenvoudiger om alles voor haar vader te regelen toen hij naar een kleiner appartement moest. 'Döstädning voor een ander is niet per se leuk', zegt Magnusson, 'dus waardeerde ik het zeer dat ze het zo goed voor mij had voorbereid.'

Döstädning voor jezelf daarentegen, is een ander verhaal! Volgens Magnusson is het juist fijn om 'de tijd te nemen, en aan de hand van al je spullen na te denken over het leven dat achter je ligt'. Bovendien is het een goede manier om jezelf en familie en vrienden voor te bereiden op je dood. „Het is een laagdrempelige manier om het gesprek daarover te beginnen”, zegt Magnusson. Zelf sneed ze het onderwerp aan toen ze moest bedenken wat ze zou doen met een set porseleinen theekopjes met gouden motief. 'Ze kunnen niet in de afwasmachine, dus zijn ze eigenlijk onhandig voor een modern huishouden.' Haar kinderen wilden ze niet hebben – dus gingen ze naar het goede doel. Magnusson: 'Als je eenmaal begonnen bent je nalatenschap op te ruimen, wordt het zowel voor jezelf als voor je kinderen steeds makkelijker te accepteren dat je er op een gegeven moment niet meer zal zijn.'

De 'Zweedse' opruimmethode is een van de vele levenskunsten die het afgelopen jaar zijn overgevlogen uit Scandinavië. 
We leerden van de Denen al Lykken – gelukkig zijn op z’n Scandinavisch – en Hyggen – het werkwoord van gezellig. Daarnaast verschenen deze zomer twee boekjes over Lagom: de Zweedse kunst van een leven in balans. Döstadning is de nieuwste toevoeging op de stapel Scandinavische zelfhulp. Maar opruimen voor je doodgaat is niet alleen voor Zweden belangrijk, vindt Magnusson. De hele wereld zou volgens haar aan döstädning moeten doen. „We verzamelen veel te veel spullen om ons heen”, zegt ze. Uit haar raam in Stockholm ziet ze dagelijks hoe huizenbezitters hun hele huis verbouwen en de hele inrichting opnieuw kopen. Waarom, vraagt ze zich af. 'Alles is er al, je hebt niets nieuws nodig.' Magnusson pleit voor weggeven en doorverkopen: een zo klein mogelijke 'footprint'.
Met minder spullen, minder geld en minder vriendschappen voelen mensen zich gelukkiger, blijkt uit onderzoek naar deze eenvoudzoekers.

Maar hoe pak je het aan, opruimen voor je dood gaat? 
Ten eerste: neem er de tijd voor. Magnusson adviseert om op je 65ste langzaamaan te beginnen. Zijzelf had er een paar jaar voor nodig dus wie vlak na zijn pensioen begint is vermoedelijk niet te laat. Beschouw het ordenen van je spullen vooral als een alledaagse klus: blijf ondertussen ook gewoon je dagelijkse dingen doen: op visite gaan, sporten. Alleen dan houd je het vol.

Belangrijk: begin niet met de foto’s en de brieven, daar zit veel te veel emotionele lading aan. 'Als je daar eenmaal mee begint, kom je niet meer aan opruimen toe' zegt Magnusson. Begin juist in de kelder of op zolder, daar liggen veel spullen opgeslagen die toch nergens toe dienen.

Magnusson adviseert om alles wat je hebt in te delen in categorieën – kleding, boeken, keukengerei. 
Zo houd je overzicht. Bekijk per categorie wat echt belangrijk is. Zelf ging de Zweedse opruimgoeroe van een uitpuilende garderobe naar twee jurken, vijf sjaals, een jasje en drie paar schoenen. Een andere optie is om het opruimen per kamer aan te pakken, eerst de woonkamer, dan de slaapkamer en dan de logeerkamer. Bedenk voor elke kamer vooraf een termijn. Magnusson had zelf genoeg aan een maand per kamer; maar voor wie in een enorm huis woont is dat misschien anders.

Weggeven in plaats van weggooien
Natuurlijk is het niet zo dat de hele inboedel direct de vuilcontainer in zou moeten. Magnusson heeft tips om van spullen af te komen zónder ze weg te gooien. Nodig bijvoorbeeld een kind, kleinkind, neefje of nichtje uit dat binnenkort op kamers gaat. Leid hem of haar rond door je huis, vertel bij elk ding of meubelstuk een kort verhaal over waar het vandaan komt en waarom je het zo lang bij je hebt gehouden. Ongetwijfeld gaat je jonge familielid aan het eind van de middag weg met een tas, doos, of aanhangwagen vol spullen. Ook een aanrader: stop met het kopen van cadeaus, en geef je eigen spullen weg. Waarom zou je bloemen kopen als je ergens op visite gaat, als je ook die vaas kan meenemen die al jaren in de kast staat te verstoffen? En mocht je een verzameling hebben die je familie vermoedelijk niet wil hebben – denk aan postzegels, videobanden, Middelnederlandse gedichten – probeer die dan via een veilinghuis aan de man te brengen, of anders via internet.

Als je dan eindelijk bij de foto’s en brieven aangekomen bent, neem dan vooral de papierversnipperaar in de arm en bekijk de documenten kritisch. 
Ken je de mensen niet die op de foto staan? Shredder. 
Is een brief onleesbaar geworden? Shredder. 
Is een foto lelijk, of een dubbel exemplaar? Shredder. 
Oude post van de belasting? Shredder. 
Voor de rest geldt: zoek je heil in digitale oplossingen. Scan oude dia’s in en zet ze op een usb-stick; zo nemen ze veel minder ruimte in beslag. Kopieer oude, waardevolle brieven, zodat ze niet onleesbaar kunnen worden. En weer geldt: geef veel weg. Magnusson verdeelt oude foto’s over enveloppen en deelt die uit aan haar kinderen op familieavonden. Succes gegarandeerd, volgens haar: iedereen vindt het leuk om oude foto’s van zichzelf of mama en papa te zien. En bovendien: door de herinneringen te delen met je gezin, voel je je minder eenzaam.

Döstädning is Magnussons toevoeging aan de hype rond ‘mindful opruimen’ samen met recente boeken als Opgeruimd! en Spark Joy van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo. 
Een opgeruimd huis betekent een opgeruimd hoofd, zo is het idee achter de talloze opruimboeken die de afgelopen jaren zijn uitgebracht, en dus een opgeruimd leven. 
Maar het verschil met 'normaal opruimen' zoals dat van Kondo en opruimen voor je dood, is volgens Magnusson heel simpel: opruimen voor je dood duurt langer. Het is geen kwestie van spullen in dozen doen en die op straat zetten; het is het overzien van je leven, in de vorm van alles wat je om je heen hebt verzameld – een proces dat jaren kan duren. Je hoeft daarbij ook niet alles weg te doen, verzekert ze. 'Dingen die ik echt leuk vind, en waar ik echt van hou, gooi ik niet weg.'In haar eigen huis staan nog een aantal knuffels die vroeger van haar zijn geweest, of van haar kinderen. Nut hebben ze niet meer, en ze zijn behoorlijk versleten. Toch zitten ze nog bij Magnusson op een plank: ze hebben te veel emotionele waarde om ze weg te geven of te verkopen.

Zijn er dingen die Magnusson eigenlijk niet weg had willen gooien? 
Ze denkt even na. Soms komt het voor dat ze iets zoekt dat ze niet meer blijkt te hebben, vertelt ze. 'Dan kan ik me niet meer herinneren of ik het aan iemand heb weggegeven, of gewoon weggegooid.' Maar echt missen? 'Nee, hoor.'

Doortje Smithuijsen - Daan Borrel - NRC - 16 oktober 2017



Ruimte om lief te hebben!




We waren in Den Haag bij onze dochter, 
de hele dag ijverig en zonder stoppen druk doende in haar huisje:
lampen ophangen, kastjes, kistjes en schilderijen aan de muur hangen, 
ondertussen de was doen, ramen zemen, handige oplossingen bedenken...
...toen onze schoonzoon zei: 'Nu gaan we eerst naar het strand!'

En wat was dat heerlijk!!
Een stukje lopen door de duinen naar de strandtent,
waar we werkelijk heerlijk zaten met koffie met appeltaart.
De zee, de kleuren, de frisse wind, het uitzicht,
wat was dat verfrissend en ontspannend. 

Op de terugweg zag ik deze tekst.
Toepasselijk en prachtig!


Erwin Olaf doet het weer!


Ik ben groot fan van het werk van Erwin Olaf.
Wat kan die man toch prachtige foto's maken.
En dan nu een droomopdracht,  - lijkt me - 
fotografeerde hij de koningin met haar dochters
voor de tentoonstelling: 'Vrouwen van Oranje'



Bijzonder dat hij mooie krachtige portretten maakte,
helemaal recht van voren zonder verdere afleiding 
dan enkel de wapperende haren.




En als je goed kijkt staat Erwin Olaf zelf ook op de foto...