Over hersenen en stierenballen...

Ik kreeg deze uitnodiging voor maandagavond: 

Een maaltijd en een goed verhaal in een buurthuis hier vlakbij. Kosten vier euro.

Onze Iraanse Buddy zou een Iraanse maaltijd verzorgen, des te meer een reden om te gaan, want ik heb al verschillende keren mogen proeven van haar kookkunsten.

Het verhaal was heel leuk en inspirerend. 

Even later kregen we ons opgemaakte bordje.

Dit was de maaltijd die we voorgeschoteld kregen.

Het zag er lekker uit en het was ook smakelijk.

Helaas vond ik het nodig om te vragen 

wat voor vlees we hadden gekregen.

'Dit is lamslever en -hart.'

Dat vond ik toch even slikken. 

Ik heb ooit wel kippenlever gegeten, 

maar hart, had ik nog nooit gekocht 

of zelfs maar in een winkel gezien.

'Ja', zei de kok: 'In Iran is dit een dure delicatesse, 

maar hier is het goedkoop bij de Turkse slager'.

Ze had slechts 40,- euro voor de boodschappen

 en daarom was de prijs doorslaggevend geweest.

'Maar deze slager had echt mooi vlees hoor!' 

Soms kun je beter maar niet alles weten. 

Waarom had ik er toch naar gevraagd? 

Het smaakte trouwens heel goed, 

dus ik heb het braaf opgegeten.

Het gesprek ging over hoe vroeger alles 

van een dier werd gebruikt en gegeten.

En in Iran was dat dus ook heel gebruikelijk.

Onze buddy vertelde me via Google Translate 

dat ze een keer een gerecht voor me zou koken, 

met een onuitsprekelijke naam. 'Heel lekker!'

Ik vroeg wat het was: 

Ze wees op haar hoofd: hersenen.

Ze schoten allemaal in de lach over de 

uitdrukking die ze om mijn gezicht lazen.

'Doe geen moeite' zei ik nog..

'En', vroeg mijn overbuurvrouw via 

de Google Translate aan de kok: 

'Eten jullie ook wel stierenballen?'

'Ja, dat is echt heerlijk', zei ze,

'die ga ik zeker een keer voor je koken!'

Tja...