Dat is nu leuk,
op onze verjaardag is het
de Dag van de Vriendschap!
Hoe mooi wil je het hebben?
Negen jaar geleden
Ik zag dit onderstaande berichtje op mijn blog
van vandaag precies 9 jaar geleden.
Gisteren waren we 28 jaar getrouwd
en vandaag zijn we jarig.
Het blijft bijzonder - ook voor ons -
dat we vandaag - allebei gelijk - 56 jaar worden.
Gisteren toen we samen uit eten gingen,
kwamen we tot het besef dat we
voor het eerst langer getrouwd zijn
dan dat we ongetrouwd waren.
We zijn getrouwd op 29 juli 1987
de dag voor onze 28e verjaardag
(27 jaar en 364 dagen oud) en
gisteren was dat 28 jaar geleden....
Wat zagen we er nog jong uit he?
En dat was pas 9 jaar terug.
En dat was pas 9 jaar terug.
Gisteren zaten we heerlijk op
een terras aan de IJssel voor
een gezellige bruidslunch
toen ik deze foto maakte.
Wim met kleine oogjes;
hij is moe van de pijn in zijn rug
al gaat het gelukkig al ietsje beter.
En dan nu onze verjaardag
We zijn vandaag allebei 65 jaar geworden.
Wat heerlijk om dit samen te kunnen vieren.
Vandaag komen de kleinkinderen
logeren tot donderdagmorgen.
Onze dochter & schoonzoon gaan naar
het Olympische Amerikaanse Basketball
'Dream Team' kijken in Lille.
We zullen er wel van moeten bijkomen,
maar we zijn ook heel blij dat we
samen opa en oma mogen zijn,
en met ze naar het zwembad gaan
en pannenkoeken eten en ijsjes.
Gewoon met zijn tweetjes...
Vandaag zijn Wim en ik 37 jaar getrouwd.
En morgen worden we allebei 65 jaar!
Het wordt geen groot feest:
Wim moet beide dagen werken en bovendien
krijgen we morgen onze kleinkinderen te logeren.
Enne... hij heeft nog steeds last van rugpijn / spit,
dus hij mag van mij niet in de lampen gaan hangen,
en voor de lampen is het beter als ik dat ook niet doe!!
We gaan vandaag gezellig samen uit lunchen en
morgen een taartje eten om het te vieren.
Gewoon met zijn tweetjes...
Al mijn petjes af!
Céline Dion zong 'L'hymne à l'amour'
vanaf de Eiffeltoren bij de opening
van de Olympische Spelen in Parijs.
Na zoveel tegenslag en ziekte
durfde ze op zo'n enorm podium
voor het eerst na een hele lange tijd
weer op te treden en zong ze
werkelijk de longen uit haar lijf.
En ook nog heel heel mooi!
Ik was echt ontroerd en
kreeg echt overal kippenvel.
Terugkijken?
Zo'n goed idee!!!
En dat elk land zijn beste vredestichters afvaardigt.
Met voorrondes en zo om er beter in te worden!
Hoe gaaf zou dat er uit zien?
En dan doen we gelijk ook wat andere sporten erbij:
De beste buur(t) verkiezing
Meer bomen. bloemen en bijen
Minder vlees en vis eten
Schoner water en schonere lucht
De klimaatverandering stoppen
Goed idee he?
Die Loesje toch...
Het hoekje om
Fernando Botero
'Dog turning a corner'
1980
Elke week op vrijdag
plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een huis, of meerdere huizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
We zien een hondje dat net de hoek om is gegaan;
wat mij betreft zou het ook een kat kunnen zijn.
Het leuke is natuurlijk dat het straatje zo smal is
dat je van die onoverzichtelijke plekjes hebt.
Dat geeft een heel intiem en knus gevoel,
maar het is ook wel een beetje spannend.
Je kunt bij gevaar nergens heen vluchten.
Het straatje of steegje loopt ook een beetje omhoog.
De huizen zijn aaneengesloten als een hoge wand en
ik vermoed dat het ook hele stevige dikke muren zijn.
Samen met de raampjes met de luiken ervoor en
de dichte deuren geeft het iets mysterieus.
Hopelijk hebben deze huizen aan de achterkant
een meer open gevel met een terras of tuintje.
Het lijkt me dat dit een klein plaatsje is
in de bergen, ergens in Italie of Spanje.
Misschien dat de buren hier elkaar
allemaal al heel lang en goed kennen, en
dat ze precies weten waar het hondje thuis hoort.
Het begroot me soms wel...
Een blauwe dop voor melk, rood voor karnemelk, groen voor yoghurt. Vanillevla, hopjesvla en chocoladevla (dat waren de drie soorten in die tijd) hadden geen eigen kleur dop volgens mij, maar die herkende je natuurlijk aan de kleur door de fles heen.
Het bezwaart me tegenwoordig dat we voor elke liter melk of yoghurt een pak (karton met een plastic laagje binnenin) aan onze afvalberg toevoegen. Ook al zullen ze een deel weer hergebruiken, het is toch een onhoudbare zaak voor ons milieu op lange termijn, al dat verpakkingsmateriaal.
.jpg)
Toen ik jong was kon je bij de melkboer die aan de deur kwam ook verse melk meekrijgen die in jouw melkkoker werd geschept.
Dat kun je je nu natuurlijk niet meer voorstellen ook al vanwege voedselveiligheid.
Bovendien zijn veel mensen tegenwoordig niet meer thuis om zo'n melkboer (en de groenteboer, de bakker, de visboer en de schillenboer) voor de deur te treffen.
Maar het begroot me soms als ik in de Albert Heijn voor zo'n muur van bijvoorbeeld wasmiddelen en schoonmaakartikelen sta, als ik me voorstel hoe de inhoud van al die flessen en pakken in ons milieu terechtkomt, maar ook al die verpakkingen zelf.
Natuurlijk, er zijn prachtige initiatieven van winkels die spullen zonder verpakking verkopen. Er zijn mensen die zelf wasmiddel en shampoo maken. Mensen nemen soms lege broodzakken mee naar de bakker om opnieuw te gebruiken, of ze nemen hun lege eierendozen mee naar de winkel om ze weer te hergebruiken, maar dat is maar een heel klein deel. Het grote getal telt. Bijna iedereen koopt gewoon zoals het aangeboden wordt in de winkel.
En eerlijk gezegd weet ik ook niet hoe het anders kan. We kunnen niet allemaal een koe in onze tuin zetten om zelf te melken tenslotte, maar het begroot me soms wel....
Hoe is het toch zover gekomen dat we dat niet slimmer of beter kunnen regelen met elkaar? Kunnen we dat niet veranderen naar meer lokale productie en afname? En ook op kleinere schaal met meer samenwerking?
Wat een fijne dingen allemaal!
Wat een fijne dingen hebben we weer meegemaakt:
We gingen een klein eindje fietsen voor Wim zijn rug
en kwamen bij vrienden terecht op de thee in hun tuin,
waar we uitgenodigd werden om te blijven eten.
De groente voor de salade kwam rechtstreeks
uit hun moestuin in de schaal terecht:,
verschillende slasoorten, kapucijners,
tuinbonen, courgette, en blauwe aardappel
dat werd aangevuld met tomaat, paprika,
gerookte zalm, kleine visjes, olijven en feta.
Met een stokbroodje uit de vriezer
dat werd omgetoverd in bruchetta.
Heerlijk! Vers en gezond!
En zo gezellig met vrienden in de tuin eten.
We kregen nog wijnbessen en lathyrus mee.
Wat een rijkdom!
In de afgelopen dagen heb ik
een witte linnen broek genaaid,
ben ik naar de kapper geweest en
heb ik een paar oorknopjes gekocht,
en heb ik bijna mijn vierde omslagdoek af.
Ondertussen heb ik nu alle seizoenen
van 'Kopen zonder kijken' Belgie gezien.
Wat een leuke serie; echt een aanrader!!
Daar zag ik ook de nieuwe: 'De verraders USA',
en ben ik inmiddels weer helemaal verslingerd
aan de nieuwe serie: 'B&B vol liefde'!
Allemaal te zien op Videoland.
Ik heb nu alle boeken gelezen van Jane Fallon.
Het wordt tijd dat ze weer nieuwe schrijft.
Ik las dit boek: 'Verklein je pijn',
zo interessant hoe je brein jouw pijn
in stand kan houden of verergeren.
En ook hoe je je brein kunt helpen
om niet de pijnprikkel op te zoeken.
Echt een goede tip voor mensen met pijn.
en borstkanker lotgenote naar de film in Deventer.
Ik zet dan de auto aan de overkant van de IJssel en
neem het pontje dat je dan afzet vlak voor Theater Mimik.
Dat tochtje maakt het vakantiegevoel compleet.
Dat tochtje maakt het vakantiegevoel compleet.
om dan juist naar de film te gaan.
We zagen Thelma, een feelgood komedie,
bijzonder omdat de hoofdrolspeelster
iemand van 93 speelt maar zelf ook is.
Na de film gingen we lunchen in het theatercafe,
dat was heel goed verzorgd en lekker.
Zo konden we gezellig bijpraten.
Vorige week was het een paar dagen heel warm
en hadden we mooie avondluchten
met een rode zonsondergang.
Er staat weliswaar een gebouw voor,
maar op ons kleine terrasje kunnen
we er toch wel van genieten.
Maar we waren vorige week uitgenodigd
om te komen eten bij vrienden in hun
net afgebouwde huis pal aan de IJssel,
met een enorm terras en een woonkamer
met grote schuifpuien waardoor je gewoon
de schepen voorbij ziet varen voor je neus.
Wat een geluk moet dat zijn om daar te wonen.
Gewoon zitten en voor je uitkijken...
Heftan tattat!
Toen wij laatst in Enschede waren voor
een voorstelling waar mijn zwager in speelde
zagen we een affiche met deze tekst
op de schouwburg hangen.
Ik vroeg aan de jongeman die ons koffie bracht
wat dat betekende: Heftan Tattat.
Hij wist het zelf niet maar raadde
ons aan om het even te googlelen.
O,ja natuurlijk, dat kan ook.
Het bleek uit een gedicht te komen
van Willem Wilmink
je kunt een eind komen met de betekenis!
.jfif)
Zelf ben ik helemaal niet opgegroeid met een dialect, maar ik kan er wel enorm van genieten.
Vooral ook dat nuchtere onderkoelde.
Zoals hier hier rechts, een mogelijk antwoord op de vraag: Hoe gaat het?
Ik hoop dat het Twents nog een tijd mag bestaan en voortleven, voordat alles is overgenomen door het Engels...
Voor wie het glas altijd halfvol blijft
Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.
En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.
Om de week een beetje goed te beginnen.
De eerste zomergast van dit seizoen was
Eric van der Burg, de deugende VVD-er,
voor wie het glas altijd halfvol blijft.
Hij had een mooie avond voor ons in petto,
vol met positieve televisie- en filmfragmenten,
met sterke vrouwen, die elkaar verder helpen.
De zomergast die ons allemaal hoop
wil geven voor een mooiere toekomst.
Kijk gerust eens terug als je wel wat
levensenergie kunt gebruiken!
Ik wens je een hele fijne dag.
Het is er echt prachtig weer voor!
Wolkbreuk
Vanmorgen zijn Wim en ik op weg naar schoonmama
in een half uur durende wolkbreuk terecht gekomen.
We zijn nog ergens gestopt omdat ik de weg
bijna niet meer kon ontwaren.
De hele weg was weg.
Maar daar stonden we niet veilig
en toen zijn we maar weer gaan rijden,
achter de lampen van een auto voor ons aan.
De ruitenwissers zwiepten op hun hardst.
Alle ramen bleven ondanks de waaier
op de hoogste stand maar beslaan.
Wim deed zijn best met de raamwisser
en gaf me gelukkig aanwijzingen:
Hier moet zo een bocht naar rechts komen.
Rijd maar naar die stoplichten toe.
Toen we aankwamen en ik parkeerde,
dacht ik even dat ik maar moest gaan huilen.
Maar dat hoefde ik uiteindelijk toch niet.
Wat een inspanning was dat geweest.
Met de regen die heel hard kletterde,
de hoge muren water die we opspatten,
de donkergrijze, bijna groene lucht,
het flitsen en vooral het slechte zicht.
En het begon zo mooi: we reden over de dijk,
tussen de koeien en het groen, de bootjes en de IJssel.
Maar ineens was het bal.
Het leek het wel einde van de wereld.
En een half uur later scheen de zon
alsof er niets aan de hand was!
Het is wat...
Alles, behalve geduldig afwachten...
Geestig hoe hier van drie boomstronken en drie rugleuningen drie stoelen gemaakt zijn, die in de tuin of op een terras - buiten - kunnen (blijven) staan. Ze zullen best wat regen kunnen verdragen en wegwaaien zullen ze ook niet snel doen.
Echt gerieflijk zullen ze niet zitten, maar mensen zonder rugpijn zullen hier heus wel hun kopje koffie op kunnen drinken.
Al zou Wim hier misschien ook wel even op kunnen plaats nemen. Het is in ieder geval hoog en stevig, maar hij zou nu de leuningen missen om zich aan op te duwen als hij zou willen opstaan.
Het is bijzonder om te zien hoe Wim - die dit helemaal niet kent - zich door deze periode van lichamelijk ongemak heen worstelt.
Hij kan zich slechts met grote moeite aankleden, maar hulp weigert hij. Zijn sokken en schoenen aandoen lukt hem eigenlijk amper. Ik zie hem heel voorzichtig opstaan uit bed, of zich omrollen. Hij moet wel in beweging blijven, maar tegelijk zijn rug rust geven.
We merken nu ook weer hoe zo´n sterk arbeidsethos Wim heeft. Eigenlijk best overdreven. Zijn werk afbellen kost hem echt grote moeite. Hij voelt zich superverantwoordelijk voor zijn plek in het team van verzorgenden en is van nature dienstbaar en taakgericht ingesteld. Niet gaan werken doet hem echt pijn. Misschien wel net zo'n pijn als zijn rug nu doet.
Morgen wil hij zeker zijn bezoek aan zijn moeder niet overslaan. Ik denk dat ik maar mee moet gaan, om auto te rijden, want hij kan amper in en uit de auto komen na een bezoekje aan de fysiotherapeut, laat staan als hij een uur achter het stuur zou zitten.
Vanmiddag gaat Wim naar een Reiki therapeut. Hij wil alles wel doen om sneller van de pijn in zijn rug af te zijn, behalve geduldig afwachten. Deze eerste acute fase van herstel kan wel twee weken duren waarna je weer langzaam wat meer voornamelijk (onbelast) mag gaan bewegen, volgens de fysiotherapeut.
Alles wijst er op dat het puur een spierenkwestie is, dat er geen sprake is van een hernia of iets anders ergs. Gelukkig maar, want dat zou hem heel zwaar vallen.
Net deze week had ik me - onder de douche, daar krijg ik de beste ideeen - bedacht dat Wim eigenlijk helemaal niet nog twee jaar zou moeten blijven werken!!
Hij kan best eerder minder gaan werken of stoppen. Want we hebben gespaard en hij heeft nog heel wat plus-uren staan. Het gaf me zo'n gevoel van opluchting om te bedenken dat hij alleen nog maar een paar middagdiensten zou kunnen draaien en helemaal geen late of vroege diensten meer. Het is nog maar helemaal de vraag of dat praktisch ook kan, maar de gedachte gaf me al vrij gevoel.
Nu werkt Wim al niet full-time. Maar de laatste jaren is hij nog magerder geworden en ik vind dat hij vaak moe is en minder snel herstelt van een paar drukke dagen. Hij wordt deze maand 65 en dat was vroeger toch een leeftijd waarop mensen eens gingen stoppen met werken.
Misschien dat deze rug-kwestie net een laatste zetje is om eens het gesprek op zijn werk aan te gaan om te kijken wat mogelijk is. Dan zou het misschien nog ergens goed voor kunnen zijn...
Op een balkonnetje...
Gabriele Münter
'On the balcony '
1933
Elke week op vrijdag
plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een huis, of meerdere huizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een superklein balkonnetje
ergens in Frankrijk of Portugal, waar
een vrouw een wasje ophangt of afhaalt.
Er is op het hele kleine balkon verder
alleen ruimte voor een klein stoeltje.
Misschien heeft ze daar een mooi uitzicht.
De paraplu is wel intrigerend.
Waar die nu precies aan hangt?
Aan de reling of aan een kabeltje?
En wat de bedoeling er van is?
Misschien om de knijpers die
zouden vallen op te vangen?
Zelf laat ik ook wel vaak een knijper vallen
als ik onze was over de reling buiten ophang.
Ik probeer het niet eens meer echt te voorkomen,
want ik weet dat het me toch regelmatig overkomt.
Het scheelt dat ik ook alleen maar een verdieping
naar beneden hoef om ze weer op te halen.
Dat is best overkomelijk natuurlijk,
Als je op de tiende etage woont
wordt het een ander verhaal misschien.
De vrouw doet ondanks haar gezicht zonder
lachende ogen of een vrolijke mond
eigenlijk wel gelukkig aan.
Maar dat zal ook wel aan de stemming
van de kijker, (dus van mij) kunnen liggen.
En ik hou ook van de was ophangen,
dat scheelt natuurlijk ook...
Een mooie dag gewenst allemaal!
Abonneren op:
Posts (Atom)