Een blij makend berichtje op deze grijze dag!
Zomerse uitbundigheid!
In de zomer vind ik het heerlijk
om me uit te leven met vrolijke kleuren,
allemaal verschillende, bonte patroontjes,
zelfgemaakte kussens en tafelkleden vol met
bloemen, streepjes, stippeltjes en ruitjes,
en met gezellig vintage / retro servies en
allerhande 'oude meuk' spulletjes.
Het hoeft niet zo precies,
het mag uitbundig en vrolijk!
10 miljoen bomen voor het klimaat!
If the heat bothers you, plant a tree.
If the water bothers you, plant a tree.If you like fruits, plant a tree.
If you like birds, plant a tree.
And if you like life, plant many trees!
Het beste moment om een boom te planten, was 20 jaar geleden.
Het op één na beste moment is nu.
10 miljoen bomen voor het klimaat!
10 miljoen extra bomen door heel Nederland.
Dat is in het kort het doel van 'Plan Boom'.
Bomen helpen om de hoeveelheid CO2 te verminderen.
Bovendien maken ze onze leefomgeving mooier, groener, frisser en gezonder.
Meer weten?
Of mee helpen?
De Erasmusbrug in regenboog-kleuren!
De Erasmusbrug schitterde woensdagavond
in alle kleuren van de regenboog.
Rotterdam wilde daarmee een statement maken
na de opgelaaide discussie om de anti-homowet in Hongarije.
Er komt met die wet een verbod op voorlichting
aan minderjarigen over homo- en transseksualiteit.
De gemeente Rotterdam toont zijn solidariteit en
verlicht de Erasmusbrug in allerlei kleuren.
'Rotterdam laat zien dat hier iedereen mee telt!'
Enne... voor ons Oranje elftal in Budapest:
- met op de aanvoerdersband 'One Love' -
'Heel veel succes vanavond!'
We hopen op een mooie, sportieve wedsstrijd.
En voor alle Nederlanders die
wel van een mooi potje voetbal houden:
'Heel veel plezier!'
Geen tijd om te rouwen: opruimen
Opruimen na de dood van je ouders, een helse klus?
In 2020 heb ik Rina geholpen om haar ouderlijk huis op te ruimen, na de dood van haar vader.
Rina is enig kind en woont dicht bij haar ouders. Rina is gescheiden en heeft een zoon van 18 jaar.
Rina’s vader overleed eind 2019 na een lang en intensief ziekbed waarbij zij veel mantelzorg op zich had genomen.
Precies in een tijd waarin ze zelf nét verhuisd was en hoopte rustig haar eigen huis op orde te krijgen.
Dát heeft ze geparkeerd tot ze weer meer aandacht en tijd vrij zou hebben.
Maar dat duurde langer dan ze gehoopt had.
Na de dood van haar vader ging haar moeder namelijk ineens hard achteruit.
Vervolgens kwam corona.
Na maanden van – wederom – mantelzorg door Rina werd haar moeder tijdens de eerste lockdown in een verzorgingshuis opgenomen.
Rina is enig kind en woont dicht bij haar ouders. Rina is gescheiden en heeft een zoon van 18 jaar.
Rina’s vader overleed eind 2019 na een lang en intensief ziekbed waarbij zij veel mantelzorg op zich had genomen.
Precies in een tijd waarin ze zelf nét verhuisd was en hoopte rustig haar eigen huis op orde te krijgen.
Dát heeft ze geparkeerd tot ze weer meer aandacht en tijd vrij zou hebben.
Maar dat duurde langer dan ze gehoopt had.
Na de dood van haar vader ging haar moeder namelijk ineens hard achteruit.
Vervolgens kwam corona.
Na maanden van – wederom – mantelzorg door Rina werd haar moeder tijdens de eerste lockdown in een verzorgingshuis opgenomen.
Geen tijd om te rouwen: opruimen
Een hele opluchting voor Rina. Maar tijd om te rouwen over de dood van haar vader en de ziekte van haar moeder was er amper. Want nu was er ook nog de zorg voor het huis van haar ouders. Een koophuis dat verkocht moest worden.
En voordat het überhaupt te koop gezet kon worden, moest er eerst opgeruimd worden.
Ga er maar aan staan… in je eentje.
Alsof ze het imperium van haar ouders afbrak
Bijna 25 jaar hadden haar ouders in het huis gewoond.
Beide heel creatieve en handige mensen met allerlei hobby’s.
Haar moeder en haar vader hadden allebei een kamer voor hun hobby en de bijbehorende spullen.
Daarnaast was er de garage, het domein van de vader van Rina.
Met een werkbank en veel gereedschap.
En niet te vergeten: alle bewaarde plankjes, latjes, schroefjes, plaatmateriaal, ijzer…
Zie je het voor je?
Rina’s ouders waren ooit met niks begonnen in de jaren ’50.
Ze konden alles maken en alles repareren en van ‘niets’ toch altijd weer ‘iets’ maken.
Rina had het gevoel dat ze alles wat haar ouders samen hadden opgebouwd moest afbreken.
“Alsof ik een imperium afbrak”, dat is wat ze letterlijk daarover zegt.
Dit vond ze heel zwaar, vooral omdat ze het toch vooral alleen moest doen.
Er was wel veel hulp van ooms, tantes, neven en nichten.
Maar het overzicht, alle beslissingen, de volgorde, overleggen met de makelaar…
Dat kwam toch op haar bordje.
Uiteindelijk kostte het haar zoveel energie, het ging niet meer.
Ze riep mijn hulp in.
1. Doe nu al weg, maakt niet uit hoe jong of oud je bent.
2. Doe méér weg.
3. Doe nóg meer weg.
Een hele opluchting voor Rina. Maar tijd om te rouwen over de dood van haar vader en de ziekte van haar moeder was er amper. Want nu was er ook nog de zorg voor het huis van haar ouders. Een koophuis dat verkocht moest worden.
En voordat het überhaupt te koop gezet kon worden, moest er eerst opgeruimd worden.
Ga er maar aan staan… in je eentje.
Alsof ze het imperium van haar ouders afbrak
Bijna 25 jaar hadden haar ouders in het huis gewoond.
Beide heel creatieve en handige mensen met allerlei hobby’s.
Haar moeder en haar vader hadden allebei een kamer voor hun hobby en de bijbehorende spullen.
Daarnaast was er de garage, het domein van de vader van Rina.
Met een werkbank en veel gereedschap.
En niet te vergeten: alle bewaarde plankjes, latjes, schroefjes, plaatmateriaal, ijzer…
Zie je het voor je?
Rina’s ouders waren ooit met niks begonnen in de jaren ’50.
Ze konden alles maken en alles repareren en van ‘niets’ toch altijd weer ‘iets’ maken.
Rina had het gevoel dat ze alles wat haar ouders samen hadden opgebouwd moest afbreken.
“Alsof ik een imperium afbrak”, dat is wat ze letterlijk daarover zegt.
Dit vond ze heel zwaar, vooral omdat ze het toch vooral alleen moest doen.
Er was wel veel hulp van ooms, tantes, neven en nichten.
Maar het overzicht, alle beslissingen, de volgorde, overleggen met de makelaar…
Dat kwam toch op haar bordje.
Uiteindelijk kostte het haar zoveel energie, het ging niet meer.
Ze riep mijn hulp in.
Ze zag door de bomen het bos niet meer
Rina had vooral behoefte aan iemand om mee te ‘sparren’.
Samen het grote geheel weer overzien.
Iemand die haar hielp de moed niet te verliezen.
Maar ook gewoon iemand met een grote auto die heel veel spullen wegbracht.
Ik bén wat keren met een volle auto naar de kringloopwinkel gereden.
Of naar het afvalscheidingsstation.
Na een paar maanden was het huis klaar voor de fotograaf en werd het op Funda gezet.
Toen het huis verkocht was hebben we het huis helemaal leeg gemaakt voor de oplevering.
Rina had vooral behoefte aan iemand om mee te ‘sparren’.
Samen het grote geheel weer overzien.
Iemand die haar hielp de moed niet te verliezen.
Maar ook gewoon iemand met een grote auto die heel veel spullen wegbracht.
Ik bén wat keren met een volle auto naar de kringloopwinkel gereden.
Of naar het afvalscheidingsstation.
Na een paar maanden was het huis klaar voor de fotograaf en werd het op Funda gezet.
Toen het huis verkocht was hebben we het huis helemaal leeg gemaakt voor de oplevering.
Inmiddels zijn we ruim 9 maanden verder.
En nu gaan we door met opruimen in Rina’s eigen huis.
Daar liggen naast haar eigen spullen na haar verhuizing ook nog:
– De spullen die haar moeder wil houden maar die niet in haar kamer in het verzorgingshuis passen.
– De spullen die Rina wil houden, als herinnering aan haar vader en moeder.
– En de spullen waar Rina geen beslissing over kon nemen en die ze nog niet weg kon doen.
Er is dus nog wel wat werk aan de winkel. En natuurlijk gaat de zorg voor en om haar moeder ondertussen ‘gewoon’ door.
Als ik Rina vraag om terug te kijken op het opruimen van het huis van haar ouders, is dit wat ze daarover wil delen:
Ik vond het een hel om te doen.
Het was echt @#$%.
Je wordt zó in dat proces ‘geflikkerd’.
Ik moest het doen, onder tijdsdruk, in zo’n verdrietige tijd.
Er was niet eens tijd om te rouwen.
Het heeft mij heel veel energie gekost.
Het raakte me emotioneel maar ook fysiek.
Ze voegt daar aan toe: “Weet je, we hebben allemaal veel te veel spullen.
Oude mensen hebben nóg meer. Als ze de oorlog en de jaren daarvoor of daarna hebben meegemaakt…
Toen hadden ze bijna niks en daardoor kunnen ze nu moeilijk spullen weg doen.
Maar wij kunnen hiervan leren.”
Ik wil dat mijn kind dit niet hoeft te doen met mijn spullen later.
Rina is heel resoluut:
“Vaak wordt gebagatelliseerd waar mensen hun kinderen mee opzadelen.
Heel egoïstisch eigenlijk.
Het kost zoveel energie en emotie om op te ruimen na iemands overlijden!
Naast de ‘gewone’ rouw, áls je daar al aan toe komt doordat alle aandacht naar het opruimen moet.
En nu gaan we door met opruimen in Rina’s eigen huis.
Daar liggen naast haar eigen spullen na haar verhuizing ook nog:
– De spullen die haar moeder wil houden maar die niet in haar kamer in het verzorgingshuis passen.
– De spullen die Rina wil houden, als herinnering aan haar vader en moeder.
– En de spullen waar Rina geen beslissing over kon nemen en die ze nog niet weg kon doen.
Er is dus nog wel wat werk aan de winkel. En natuurlijk gaat de zorg voor en om haar moeder ondertussen ‘gewoon’ door.
Als ik Rina vraag om terug te kijken op het opruimen van het huis van haar ouders, is dit wat ze daarover wil delen:
Ik vond het een hel om te doen.
Het was echt @#$%.
Je wordt zó in dat proces ‘geflikkerd’.
Ik moest het doen, onder tijdsdruk, in zo’n verdrietige tijd.
Er was niet eens tijd om te rouwen.
Het heeft mij heel veel energie gekost.
Het raakte me emotioneel maar ook fysiek.
Ze voegt daar aan toe: “Weet je, we hebben allemaal veel te veel spullen.
Oude mensen hebben nóg meer. Als ze de oorlog en de jaren daarvoor of daarna hebben meegemaakt…
Toen hadden ze bijna niks en daardoor kunnen ze nu moeilijk spullen weg doen.
Maar wij kunnen hiervan leren.”
Ik wil dat mijn kind dit niet hoeft te doen met mijn spullen later.
Rina is heel resoluut:
“Vaak wordt gebagatelliseerd waar mensen hun kinderen mee opzadelen.
Heel egoïstisch eigenlijk.
Het kost zoveel energie en emotie om op te ruimen na iemands overlijden!
Naast de ‘gewone’ rouw, áls je daar al aan toe komt doordat alle aandacht naar het opruimen moet.
”Drie tips om dit zelf anders te doen
Rina heeft drie tips voor iedereen die haar kinderen niet wil opzadelen met zo’n emotioneel
Rina heeft drie tips voor iedereen die haar kinderen niet wil opzadelen met zo’n emotioneel
en fysiek zware klus. Samengevat:
1. Doe nu al weg, maakt niet uit hoe jong of oud je bent.
2. Doe méér weg.
3. Doe nóg meer weg.
Dit bedoelt ze met een knipoog maar tegelijkertijd ook bloedserieus.
En het zóuden mijn woorden kunnen zijn, dat snap je wel.
En het zóuden mijn woorden kunnen zijn, dat snap je wel.
Maar voor jou is het niet zo belangrijk wat Rina of ik hiervan vinden…
We zijn allebei benieuwd naar wat jij hiervan vindt.
Misschien raakt het verhaal van Rina je wel persoonlijk.
Heb jij dit al eens meegemaakt?
Heb je na het overlijden van je vader, moeder of iemand anders een huis moeten opruimen? Hoe heb je dat ervaren? Of heb je dit nog niet meegemaakt? En zie je hier dan niet/wel tegenop?
We zijn allebei benieuwd naar wat jij hiervan vindt.
Misschien raakt het verhaal van Rina je wel persoonlijk.
Heb jij dit al eens meegemaakt?
Heb je na het overlijden van je vader, moeder of iemand anders een huis moeten opruimen? Hoe heb je dat ervaren? Of heb je dit nog niet meegemaakt? En zie je hier dan niet/wel tegenop?
Fijn wonen, mooi verbeeld door een schilder!
Joseph Raimond Wintz
De blauwe deur
1927
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Zeg nee tegen rommel!
Vanmorgen zag ik een mailtje
van een meubelzaak
met de aanhef:
'Zeg nee tegen rommel!'
En dan met dit plaatje erbij.
Ze willen graag de kast verkopen.
En dan word ik nijdig:
Het ziet er op het eerste gezicht uit als
een gezellige en opgeruimde zithoek.
Maar.... er staat bijna niets in de kast.
Wat als je als een normaal mens je spullen in zo'n kast zet?
En dan een heel ander effect krijgt als op dit plaatje?
En dan dat schilderij dat heel hoog hangt,
en ook nog eentje achteloos tegen de deur...
Als je de deur dicht doet valt het ding kapot!
Koop geen kast met zo'n aanbeveling.
Wil je echt geen rommel / spullen zien?
Neem dan een ander soort kast met voor
een belangrijk deel dichte deuren of lades.
Daar kun je je spullen dan fijn in opbergen.
En hang gewoon ergens een schilderij op,
ergens waar het heel mooi uitkomt
en je er plezier aan kunt beleven.
Koop geen kast om hem leeg te laten.
Zeker niet met de aanbeveling:
'Zeg nee tegen rommel!'
Doe dan je gewoon al je spullen weg
en laat de muur lekker leeg.
Dan zeg je pas nee tegen rommel!
Sorry hoor, ik word er boos van...
De tuinstoelen stonden in de serre
Mijn oma had geen speciale tuinmeubels,
behalve dan een wit houten bankje voor de erker.
Maar de stoelen die het jaar door in de serre stonden
mochten bij heel warm weer wel naar buiten.
Dat waren dan van dit soort rotan stoelen.
Maar niet met van deze hippe kussens....
Voor wie veel van fietsen houdt...
Hier zie je allemaal zelfgemaakte lampen hangen,
die een variatie zijn op het thema fietswiel.
Superleuk idee voor een fietsenwinkel,
of voor in de woning van een fiets-liefhebber.
100 jaar rhodondendron
Deze prachtige rhodondendron geplant
in het jaar dat deze vrouw werd geboren.
De zomerrondbrief van Binnenkant!
Met deze foto begint mijn zomerrondbrief.
Een mooie verwachtingsvolle sfeer,
heel vroeg op een zomerochtend.
Genieten van de kalmte en de stilte.
De abonnees krijgen de rondbrief
- vol wooninspiratie - in de mail.
Maar kunt hem ook hier lezen:
Een hele fijne zomerdag gewenst!
Het wekelijkse 'woon' schilderij!
Het is vrijdag, tijd voor mijn
nieuwe wekelijks rubriek : 'woon' schilderijen.
Schilderijen met als thema:
'wonen', 'huis' of 'huiselijk leven'.
Zoals in een opmerking geschreven onder de eerste afbeelding:
'Als een ode aan het dagelijks leven thuis!'
Deze foto heb ik zelf gemaakt in een museum,
helaas weet ik naam van de schilder niet meer.
Misschien dat iemand van jullie het weet...
Ik weet wel dat ik het een heel mooi doek vind.
Met een schommel en een kind op de trampoline.
Met een terraszitje en een schuurtje met rozen ertegen.
Ik moest even denken aan
dat mooie lied van Herman van Veen.
over de achterkant van het leven...
Poëtische Parkerpen
Deze pen is te koop bij Plint.
Wat een leuk cadeau!
Er staat op:
Lees maar lang en wees gelukkig
Afkomstig uit het gedicht:
Als je zelf nergens woont
moet je altijd
als je slapen wil
aanbellen bij mensen die wel
ergens wonen.
Maar als nou niemand opendoet
of ze hebben geen logeerbed
en de bank is voor de hond?
Dan moet je buiten
in de regen
in de wind
in de put
zitten huilen op de stoep.
Komt er plots een schrijver langs,
verzint die een verhaal voor jou,
schrijft hij jou een boek cadeau,
een sprook om in te wonen.
Huis van woorden,
dak van taal, lees
maar lang en wees
gelukkig.
'Kijk, zo woonden wij!'
Een nieuwe aflevering in de fotorubriek:
'Kijk, zo wonen wij!'
Het is een serie woonportretten
waarin bewoners in een interview al mijn woonvragen beantwoorden,
en het goed vinden dat we komen binnenkijken en foto's maken.
Gewoon zoals het is!
Ter inspiratie van iedereen die - net als ik - ook graag fijn woont
en wel eens wil zien hoe anderen dat aanpakken...
Deze keer een bijzonder woonportret van Karel en An,
vooral ook omdat zij hun huis - helaas - gaan verlaten;
het wordt een 'herinnerings' woonportret.
Ook bijzonder omdat Karel en An al zo lang vrienden van ons zijn.
Wim en Karel waren ooit collega docenten op de Vrije School,
en toen Karel met de lieve, Vlaamse An trouwde,
kregen we haar er helemaal gratis bij!
Karel en An zijn de oprichters van 'het Dagelijks Bestaan',
een inspirerend initiatief voor jongeren, waarover Karel dit boek schreef:
En, Karel en An deden mee met het tv programma,
'Helemaal het einde!', waarin ze werden gevolgd toen ze in Chili,
- waar de dochter, schoonzoon en kleindochter van An wonen -,
met behulp van vrienden en jongeren een huis hebben gebouwd.
Ik heb daar eerder een blog over geschreven,
Hoe lang wonen jullie in dit huis?
An: Toen we in 2017 uit Chili kwamen hebben we
eerst een jaar in het huis van vrienden gewoond.
Het wijkje waar we met 'Het Dagelijks Bestaan'
in leefden /werkten was inmiddels gesloopt, maar dit huis,
- van oorsprong horend bij de gasfabriek -,
later 'ons' groepshuis was verlaten en verwaarloosd.
Karel heeft gevraagd of wij daar mochten wonen. En dat mocht.
De grote stamtafel, die hij ooit voor dat huis maakte, stond er nog.
Hebben jullie veel aan het huis gedaan?
Alle ramen waren kapot, het koper en het sanitair was eruit gesloopt,
Dat hebben we allemaal hersteld. en we hebben veel geverfd.
Karel timmerde van allerlei wat nodig was in de keuken en zo.
We hebben heel veel energie aan de tuin besteed:
Een kruidentuin aangelegd, een zitkuil en een vijver gemaakt,
en we hebben veel geplant. En een kippenhok gebouwd.
Hier zie je het huis met de voordeur.
Die wordt niet vaak gebruikt, al zitten An en Karel
's morgens met hun ochtendkoffie vaak op dit bankje.
An: Het was van het begin duidelijk dat we hier slechts tijdelijk mochten wonen.
Maar ik was er zo blij mee, het huis was echt een omarming.
Het huis heeft nog veel van de originele elementen,
zoals deze oude granito vloer, die eigenlijk
weer in ere zou moeten worden hersteld.
Hopelijk gaan de nieuwe bewoners dat doen.
We gaan weg omdat de gemeente Zutphen het huis gaat verkopen.
Maar er komt vast een ander mooi plekje voor ons.
Waar komt de naam 'Villa Vleer' vandaan?
We wonen hier met de vleermuizen.
In de kelder is een winterverblijf voor de mannetjes.
We hebben boven twee kamers, een werk en een slaapkamer,
en daarboven - op zolder is een kraamkamer voor de vleermuis vrouwtjes.
Daar zijn we steeds heel blij mee geweest, vandaar de naam.
Links naast de tuindeuren zie je hier het eetkamerraam
waar Karel een mooie tekening op heeft gemaakt.
'Alles komt goed' staat er op.
Hoe fijn in deze nare Coronatijd.
Ernaast, achter de roos, een beeld, een huwelijkscadeau.
An: 'Het beeld is gevallen en gebroken,
maar Karel heeft het weer gemaakt.'
In de achtertuin, staat de grote zelfgemaakte stamtafel.
De achterdeur leidt via een halletje naar de keuken.
An: 'We hebben ons huis bijna helemaal ingericht
met gekregen, zesdehandse en zelfgemaakte spullen.
En met spullen die al jaren en jaren met ons meegaan.
Spullen krijgen allemaal stap voor stap een verhaal;
we hebben ze ontvangen, vermaakt, geverfd en gebruikt.
We hebben de spullen gekoesterd en ze zijn bij ons gaan horen.
Een zelf getimmerd keukeneilandje, een sleutelrekje uit Chili.
Villa Vleer Vlierbessensiroop.
Het kastje is gekregen, de glazen voorraadbakjes waren nog bij te bestellen.
Een ouderwets doorgeefluik naar de kamer was nog aanwezig.
De Jan Klaasen is het handvat van een theemuts.
Recepten staan soms gewoon op de muur geschreven.
Leuke lamp van de kringloop, het bordje met de spreuk kreeg An van haar broer Jan.
Hier kijk je vanuit de keuken, door de gang richting de voordeur,
met links de trap en rechts de deur naar de woonkamer.
Als je de woonkamer inloopt zie je gelijk dit schilderij van de hand van Karel.
Dierbare spulletjes op, naast en in de kast.
De lichte zithoek met het mooie uitzicht naar buiten.
De boekenkast met een fijne leesstoel in de hoek van de kamer.
De gordijnen waren van een overleden vriendin.
De onderste laag heeft An eraan gezet, omdat het zo'n hoge kamer is.
An: 'De bank is een van de weinige dingen die we nieuw
gekocht hebben. Ik ben er nog steeds blij mee.'
Het lampje hebben we ook al honderd jaar.
Wat zou je redden als er brand uit zou breken?
An: 'Alle foto's en dit schilderij van Theo Ettema,
een dierbare vriend, helaas overleden.
Karel tekent de mooiste dingen op de muur.
An: 'De laatste oogst, zo bewaren we de geuren,
kleuren en smaken van de zomer voor in onze thee!'
Goudsbloem, korenbloem, vrouwenmantel, kamille,
vlierbloesem, salie, malva en driekleurigviooltje.
Groen, zoals munt en verveine, komen er later ook bij.'
Hebben jullie wel eens een miskoop?
An: Eigenlijk niet. We kopen weinig nieuw en
als we iets nieuw kopen denken we er goed over na.
De spullen krijgen door gebruik bezieling en sfeer mee.
Deze stoelen bijvoorbeeld kochten we bij de Kwantum.
Niet bijzonder, maar goedkoop en ze zaten lekker..
Door het veelvuldige gebruik,
- we ontvangen graag vrienden voor het eten -
zijn we er steeds meer van gaan houden.
En dat straalt dan weer af op de stoelen.
Nu horen we vaak dat we zulke mooie stoelen hebben.
Het doorgeefluik naar de keuken, naast de haard.
Een handwerkmand en de voorleesboeken die nu populair zijn.
An leest voor via Zoom aan haar kleindochtertje Leentje in Chili.
'Geen dag zonder liefde' staat er in het hart!
Waar doe je inspiratie op voor je interieur
An: In de natuur, door het reizen en door familie en vrienden.
Eigenlijk zijn alle zintuigen leidend:
Spullen moeten lekker voelen, zoals mijn wollen vachtjes.
Het moet zacht, warm, omhullend en comfortabel voelen.
Het moet lekker ruiken, zoals het eten dat we maken,
taarten die we bakken, groenteschotels en vers fruit.
Het geluid moet fijn zijn, allereerst de rust de stilte,
maar ook de fijne muziek die ik op heb staan
en beluister als ik aan het koken ben
of aan het opruimen en poetsen.
Wat is jouw beste woontip?
An: Voor mij draait het in het wonen om drie dingen:
'ontmoeten, koesteren en creëren'
An: 'Onze grote tafel is veelvuldig gebruikt,
er moeten veel mensen aan kunnen zitten,
zoals bij het talentenspel dat ik vaak doe met mensen,
of de etentjes die we er aan hebben gegeven.'
Ook de tuin is een plek waar we zoveel mensen hebben kunnen ontvangen.
We hebben drie zomers ons huis en tuin open gesteld voor projecten,
zoals 'Zomer op de Mars' en het kunstproject voor 'Buddy to buddy'.
Wat vind je het fijnste aan dit huis An?
Het is zo'n fijne plek. Vlakbij de stad. En zo vlak aan de IJssel.
De mooie museumhaven grenzend aan de achtertuin.
We hebben zonsondergangen gezien, geweldig!
Met je blote voeten door de uiterwaarden
en dan een duik nemen in de IJssel.
En over creëren gesproken:
Deze afgelopen winter is Villa Vleer
prachtig verlicht en versierd.
Daarover maakt ik al dit blogje
De ramen prachtig versierd.
koekjes gebakken, en oliebollen en soep.
Als laatste wil ik nog even wat foto's van de werkkamer toevoegen.
Die zijn al eerder gemaakt, want de kamers boven staan nu al vol met verhuisdozen.
Een werkkamer in winterse sfeer.
Ook mooi!
Met een schilderij van Karel,
een kleed van een tante,
en leuke hebbedingetjes die ook al
een leven lang met jullie meereizen.
Dankjewel dat we in jullie fijne huis mochten rondkijken.
Een nieuwe plek, die er vast en zeker komt,
gaan jullie vast weer opnieuw zo mooi maken!
Heel veel geluk samen!
Abonneren op:
Posts (Atom)