Ja, wij zouden dus op 16 november voor twee weken op vakantie zijn gegaan naar Vlieland.
En wat waren we er aan toe!
Ik ben namelijk vanaf juli heel druk geweest met de verhuizing van mijn moeder.
Ze woont niet naast de deur, dus in al die maanden er wekelijks heen gaan om spullen te sorteren en wat niet mee kon op een goede manier af te voeren kwam er reistijd boven op.
De mensen van het goede doel kwamen en hebben drie vrachtwagens vol meegenomen.
Twee grote aanhangers gingen richting stort en dan heb ik het nog niet over
alle bruikbare spullen die in vrienden- en familiekring al eerder waren verdeeld.
Bovendien maakte mijn moeder het ons heus niet gemakkelijk door over bijna alles
de discussie aan te gaan en het overzicht te missen over wat er in een klein flatje past!
Op 2 november hadden mijn broer en ik met een diepe zucht van opluchting
de sleuteloverdracht van het oude huis gehad, de papierboel was zowat afgehandeld
en mijn moeder was inmiddels goed op haar plek in haar zorgappartementje.
Daarna had ik twee weken om mijn werk zo goed mogelijk af te ronden.
Alle ontwerpopdrachten waren zo ver als kon klaar en naar de opdrachtgevers,
opruimklussen waren geklaard, al het opruimhuiswerk van cursisten was nagekeken,
en gelukkig stond een aantal afspraken al netjes in de agenda voor in december.
Ik had maar liefst 14 blogberichten in concept klaar staan om tijdens de vakantie
een voor een elke dag te publiceren, de nota's voor november waren al klaar en geprint,
en ik had al wat plannetjes voor de winterrondbrief...
Kortom op zaterdagmorgen zei ik tegen mijn man dat ik er helemaal klaar voor was:
De boottickets had ik besteld via internet, ik had bedacht hoe ik de koelkast leeg kon eten,
ik moest alleen nog even naar de bieb en de videotheek en had dan alle tijd om te pakken.
Zo goed voorbereid op een vakantie was ik nog nooit geweest.
En toen viel ik met een arm vol wasgoed van de trap.
In dacht nog aan een kneuzing, want ik kon er nog wel op staan,
maar op de eerste hulp bleek mijn enkel in het gewricht toch te zijn gebroken.
Ik kreeg een gipsspalk en moest vrijdag terug komen voor loopgips.
Eerst dacht ik dat we dan nog wel naar Vlieland zouden kunnen,
desnoods dan pas zaterdag of de tweede week.
Maar dat gestuntel met krukken viel vies tegen en ik had superveel pijn en ongemak.
Bij het ziekenhuisbezoek bleek het loopgips ook nog eens te hoog gegrepen,
er was nog veel te veel zwelling. Dus Niet Belasten! Zitten Met Het Been Omhoog!
Mijn teleurstelling maar ook mijn schuldgevoel naar mijn man was moeilijk te slikken.
Dit had niet gehoeven. Ik had helemaal niet met los wasgoed de trap af hoeven lopen.
Ik had de wasmand even moeten pakken of ik had er drie of vier keer over kunnen doen.
Ik dacht nog vlak voor ik viel: 'Dit is eigenlijk best gevaarlijk...'
Ik had er zo'n erge spijt van.
Mijn Wim - die vrijdag de 13e al wat last van zijn keel had - voelde zich zieker worden.
Hij ontwikkelde een fikse keelontsteking. Koorts, pijn, ellendig, doodmoe, slap!
Ondanks dat hij zich echt ziek voelde en moest mij toch ook helpen met van alles.
Ik kon mij echt niet alleen redden en eigenlijk nog steeds niet.
Ondertussen kwamen alle nare dingen in het wereldnieuws recht onze ziekenboeg binnen.
Wat hadden we - juist nu - behoefte aan alle rust en stilte van het eiland.
Maar ik tel mijn zegeningen:
- Het gaat uiteindelijk helemaal goed komen met mijn enkel.
- Mijn Wim en ik hebben al die dagen nog geen een keer ruzie of woorden gehad.
- We baden in een zee (echt waar) van hulp, troost en aandacht.
- We krijgen cadeautjes, bloemen, kaartjes, berichtjes, tijdschriften, lekkere thee en chocola.
- Bijna elke dag schuift iemand een lekkere, gezonde maaltijd om de deur.
- Er worden boodschappen gedaan, de was (ja die was dus...) wordt gestreken, ons bed verschoond, het huis gestofzuigd en we worden van en naar huisarts /ziekenhuis gereden.
- Ik kreeg de goeie tip van een vriendin / fysiotherapeut om met mijn aandacht en adem
naar mijn zielepootje te gaan en de zwelling mindfull & positief 'weg te denken'.
- Ook kreeg ik van diezelfde vriendin de simpele tip om geen pyama's meer te dragen,
omdat pyamabroeken en een gebroken enkel gewoon geen gelukkige combinatie zijn.
Prompt kreeg ik van iemand van onze woongroep twee van haar nachtponnen te leen.
- Naast alle hulp, adviezen en tips komen mensen ook gewoon even langs voor de afleiding;
zo dronk ik met mijn vriendinnen gezellig een glaasje wijn samen in het echtelijk bed.
- Mijn broer kwam zijn verjaardag bij ons vieren, bakte zijn eigen verjaardagstaart, kookte
en heeft alle televisiegemist app's op mijn tablet gezet, zodat ik kan kijken wanneer ik wil.
- Toen ik op een ochtend bij het bezoek van twee vriendinnen niet meer
kon stoppen met huilen deden ze of dat de gewoonste zaak van de wereld was.
- Dat we ons geld voor de huur van de Botter kwijt zijn (geen annuleringsverzekering)
is heel jammer, maar dat zijn we - als we ons best doen - al bijna (!) vergeten....
- Ik had het geld voor ons (vrijwillig) eigen risico (zorg) gelukkig gewoon gereserveerd.
- Ik heb een arbeidsongeschiktheidsverzekering, met een maand eigen risico, maar toch...
- Het was helemaal geen weer voor Vlieland de laatste weken, met storm, regen en kou.
- En we mogen in januari het geplande gezinsweekend - midden in onze vakantie op
Vlieland - met onze dochters en aanhang overdoen in een leuk huis in de buurt.
Ik ben blij en dankbaar.
PS Laat nou niemand meer met losse handen en losse was de trap af lopen.
Ik beloof plechtig om nooit meer de trap op of af te lopen zonder de leuning vast te houden.
Wim is vanaf vandaag weer beter, hoewel nog wel erg moe.
Morgen hopelijk loopgips!
PS Wie er nog een weekendje naar Vlieland wil kan zich bij mij melden...
