Alweer zelf gemaakt voor een prikkie!

In ons vorige huis maakten we zelf 

deze twee kolom boekenkastjes,

links en rechts van de schoorsteen.

Dat vonden we mooi omdat het  

niet allemaal losse meubels waren 

maar een geheel werd met die schoorsteen.

Ik vond het leuk om vakjes te maken waar 

boeken qua hoogte precies in zouden passen, 

zodat er weinig verloren ruimte zou zijn.

Ik had er een tekeningetje voor gemaakt. 

Aan de hand daarvan hadden we het mdf 

op maat laten zagen bij de bouwmarkt.

Wim heeft de plankjes en de staanders in elkaar geschroefd,

en ik heb het geheel in de grondverf gezet en afgelakt.

klosjes eronder, zo hoog als de plinten. 

Aan de bovenkant lampjes er op. 

Zo'n 25 jaar waren we er blij mee.  

Ik weet niet meer precies 

wat de materialen gekost hebben,

maar het zal echt niet veel meer 

dan 100 euro zijn geweest

inclusief verf en lampjes...

In ons nieuwe appartementje hebben we de kastjes meegenomen.

Ze pasten er qua hoogte precies als of ze er voor gemaakt waren.

We hebben er een paar plankjes, die we over hadden 

van een ander kast - op maat gezaagd, er tussen gezet.

Et voila, 

een boekenwandje in een verloren hoekje 

precies passend achter de deur.

En dat kostte ons niets extra!!

Zelf gemaakt voor een prikkie!

Nog een voorbeeld van zelf maken voor een prikkie:

In ons oude huis had ik een werkkamer in wat eigenlijk de oorspronkelijke ouderslaapkamer was. Met balkondeuren en een vaste wastafel.

Die wastafel hebben we weg gehaald.

Op die plek heb ik toen een grote ladekast geplaatst en daarop kwam een zelfgemaakt een kastje - op maat - waar ik tijdschriften in kon bergen en een ikea ladekastje met tekenmateriaal.

Achter dat kastje werden de afgedopte leidingen van de wastafel verstopt.

Toen we gingen verhuizen heb ik het kastje in gebruik genomen als vensterbank. Wim heeft er wielen onder gezet.

En toevallig heeft het zelfgemaakte televisiekastje dat er naast staat en dat we al jaren hadden dezelfde kleur. 

Niets meer aan doen.

Zonwering zelf maken!

Eigenlijk hebben we er nooit goede foto's van gemaakt, maar in ons vorige huis hebben we zelf een markies gemaakt. Die dingen waren onbetaalbaar als je ze wilde laten maken.
Dat konden we zelf wel: We wisten helemaal niet hoe dat moest, maar zijn gewoon begonnen:

Eerst maakte Wim van houten latten het frame. Daarna gingen we de passende en de enige juiste scharnieren uitzoeken en kopen. Er ging een wereld voor ons open in de doe-het-zelf-zaak, weet ik nog. Het hele spul werd in de blanke lak gezet. 

Toen gingen we naar de markt om canvas te kopen. Gewoon gebroken wit. Dat hebben we eerst in kleinere stukken geknipt, zodat we het in de wasmachine konden behandelen om het meer waterdicht te maken. Daarna hebben we de kamer deels leeggemaakt om alle stukken stof op de vloer uit te leggen en aan elkaar te naaien. Wim is wiskunde leraar, die kon de schuinte van de hoeken die weggeknipt moesten worden uitrekenen. 

Toen hebben we met mooi band en kopspijkertjes de heleboel in elkaar gezet. Dat was leuk om te doen. We wilden ook wel dat het echt mooi werd. Een ophijs- touw er aan met een 'katrolletje'. En we hingen hem zo op zijn plaats op haken in het kozijn. 

Niemand heeft ooit gezegd dat het er 'zelf gemaakt' uitzag.
Zeker 25 jaar plezier van gehad! 

En toen ons parasoldoek - na jaren trouwe dienst - boven de buitentafel was versleten heb ik er zelf nieuwe stof op gemaakt, en gelijk opbergzakjes voor de batterijhouders van de lampjes die we er in wilden hangen.  

Stof 22 euro en de lampjes van de Hema waren 2 strengen van 10 euro.
Daar hebben we heel wat zomeravonden gezelligheid aan beleefd.

Leuk, met oude meuk!!

Nog even over het inrichten voor een habbekrats:

In onze keuken in ons oude huis, 

hingen deze zelfgemaakte lampjes,

gezellig met die leuke Juul en Bernhard 

(die hadden we gekregen) er tussenin.

Het 'rare' keukenraam hadden we opgeleukt

met allemaal oude en meest gekregen kannen.

Op de keukenplank maakte Wim zelf

een 'houder' voor deze oude glazen voorraadbakken.

Onze rode bekers hingen aan een overbodig geworden hark.

De plafond lamp kwam van de kringloop.

Een oude houten strijkplank hebben 

we opgehangen boven de keukendeur.

Heel handig en het stond ook gezellig.

De gordijnen heb ik zelf gemaakt van stokoude

jaren-50 gordijnen uit het huis van familie.

Ik wilde het voor niets ruilen...

'Als het maar gezellig is' schortjes!

Bij het van niets 'iets' maken, 

het scheppen van spullen van restmateriaal,

past heel goed de Binnenkant 'schortjes actie'.

Tijdens de Olympische Spelen in Londen

ben ik begonnen met het maken van schortjes,

vooral ook omdat ik dan met een half oog ook 

alle wedstrijden kon zien en toch iets nuttigs doen.   

Al snel waren er mensen die ze wel wilden hebben.

Ze waren bijna allemaal aan twee kanten draagbaar 

en ik gebruikte er van alles voor:

theedoeken, handdoeken, overhemden, stofrestjes,

bandjes, randjes, knoopjes, borduursels.

Als het maar gezellig was!

Ik heb er wel minstens 100 gemaakt. 

Niet overal foto's van natuurlijk, 

hieronder een greep!

  

 

Met weinig inkomen je toch rijk voelen!

Na mijn blogje van gisteren over het artikel in de NRC van Mariët Meester die heel herkenbaar schreef over creatief omgaan met spullen en je rijk kunnen voelen met weinig inkomen, heb ik eens nagedacht of ik niet met wat voorbeelden van mijzelf op de proppen kon komen.

En toen dacht ik aan het blogje wat ik eerder schreef (om precies te zijn op 5 mei 2013) en wat ik hier onder zal 'plakken':

Dat vind ik nou lekker!

Een praktisch lege fles shampoo vullen met wat warm water nog een laatste keer volop schuimend je haar wassen en daarna die fles met een gerust hart weg mikken in de wetenschap dat hij écht helemaal leeg is. Dat vind ik nou lekker!

Of een saladedressing maken door in een bijna leeg potje pesto de andere ingrediënten te mengen; even schudden en achteloos complimentjes in ontvangst nemen. Heerlijk!

Dingen opmaken, leegmaken, wegwerken is een prettig en onschuldig genoegen dat niet alleen niets kost maar mijn - toch al zonnige natuur - puur ten goede komt.

Mijn hele dag was goed toen ik laatst ontdekte dat een dure tube zonnebrandcrème - die al een jaar of wat stond te niksen in de linnenkast - boven verwachting voldoet als handcrème. Niet alleen om het geld dat ik bespaar door even geen handcrème te hoeven kopen of om het milieu dat ik ontlast doordat ik niets ongebruikt weg mik.

Het gaat puur om het plezier van het opmaken van iets, en dat gecombineerd met mijn inval om iets te gebruiken voor een ander doel dan het bedoeld was.

Zo maakte ik van te klein geworden kinderkleertjes een vrolijke lappendeken.

Letters van een incompleet scrabblespel gebruikte ik met veel plezier om naambordjes bij een kapstok mee te maken en een grote landkaart heb ik omgetoverd tot behang voor ons kleinste kamertje.

Een ander staaltje van vrolijk hergebruik passeerde toen onze dochters ieder - via markplaats - een tweepersoonsbed op de kop tikten en ze vervolgens ook het bijpassende 2-persoons dekbed wilden hebben.


Dat ging me aan mijn hart want wat had ik dan nog aan die prachtige, wollen 1-persoons dekbedden in mijn dekenkist?

Toen heb ik een list verzonnen.
Ik knipte een 1-persoons dekbed in de lengte doormidden en werkte die met de naaimachine met de zigzagsteek af. Deze twee helften stikte ik ieder aan eenzelfde 1-persoons dekbed.

Zo toverde ik in een half uurtje van drie 1-persoons, twee 2-persoons dekbedden. De meiden sliepen heerlijk en de dekenkist puilde niet meer uit.

Ik besmet graag anderen met het simpele genoegen van: 'het vindingrijk opmaken!' Omgekeerd, als iemand van u een tip voor mij heeft houd ik me graag aanbevolen.

Hoe je met weinig geld heel rijk kan zijn

Kintsugi, een Japanse techniek waarbij aardewerk 

gerepareerd wordt met goud- of zilverkleurige lak.

Ondanks beperkte inkomsten hebben scheppend kunstenaars vaak een rijk leven. 
Ze kunnen anderen tot voorbeeld dienen, vindt Mariët Meester. 

Zo begint haar artikel in de NRC, waarvan ik een deel hieronder deel, omdat ik een enorm gevoel van herkenning had bij wat ze schrijft. Ook ik heb me ondanks een kleine beurs nooit anders dan rijk gevoeld en vind het juist een uitdaging om van 'niets' 'iets' te maken.  Dat lukt vaak omdat ik allerlei mogelijkheden zie en me niet zoveel aantrek van wat 'hoort'...

Veel kunstenaars hebben een klein inkomen rond de 20.000 euro per jaar. Toch weten ze een goed leven in te richten. Dankzij hun fantasie maken kunstenaars van weinig veel, met als resultaat een niet zozeer luxe als wel rijk bestaan.

Mariët Meester: 'In mijn huishouden ligt het gezamenlijke inkomen zo’n beetje rond de eerdergenoemde lijn. Ik ben er trots op dat we ons eigen geld verdienen. Boeken schrijven, tentoonstellingen maken: we leven van de dingen die we het liefste doen. Dat geeft een kick. Soms stel ik me voor hoe de belastinginspecteur die onze aangiftes verwerkt zit te piekeren: hoe kán dit nou? Er komt bij deze mensen weinig binnen, tenminste naar Nederlandse maatstaven. 
Toch verblijven ze soms in het buitenland en ze hebben zelfs spaargeld. Hoe is dat mogelijk?'

De rest van dit verhaal is bedoeld voor die belastinginspecteur, en ook voor anderen die willen weten hoe kunstenaars het dagelijks leven aanpakken. Hoe ze wonen, werken en consumeren. Daarom heb ik eerst eens rondgekeken in onze eigen woonkamer. Aha, ja, de bank en de bijpassende fauteuil. Vintage spullen uit de jaren 50, het is alweer zesentwintig jaar geleden dat iemand ze wilde weggooien. Zelf ben ik niet handig genoeg, maar de beeldend kunstenaar in huis heeft ze al zevenmaal bekleed. De ene keer waren de meubels wollig, de volgende keer waren ze bedekt met skai, en op dit moment zit er een fuchsia rood stofje op dat alcantara heet. Naast de bank staat een vorm tegen de muur die op een kast lijkt, maar die ’s avonds verandert in een tweepersoonsbed, een vinding om ruimte te besparen. De houten stoelen rond de eettafel zijn stuk voor stuk meegenomen van het grofvuil en glanzend roomwit gelakt. In feite is alles in onze woonkamer opgescharreld of zelf in elkaar geknutseld, op het grote ronde vloerkleed na. 

Het is er altijd schoon en opgeruimd, een klassieke tip om chique eenvoud te bereiken. 

En hij werkt, mensen die voor het eerst komen, roepen vaak hoe mooi ze het interieur vinden.'

Een pianist uit mijn vriendenkring heeft vergelijkbare bestedingsmogelijkheden. Op zijn vleugel na, een tweedehandse, is er in zijn woonkamer niets te vinden waarvoor hij meer dan een paar euro heeft neergeteld. Overal en nergens diept hij de gekste voorwerpen op, die hij zo smaakvol opstelt dat ik tijdens bezoekjes altijd spontaan begin te fotograferen. Kleurige flesjes, vreemdsoortige theepotten; het is een feest voor het oog. Laatst stond voor zijn raam ineens een heel jazzorkest van kleine trompettisten.

Het credo van deze pianist luidt: wat je niet uitgeeft, hoef je ook niet te verdienen. 

Dat geeft een hoop vrijheid. 

Zeker voor kunstenaars die meer voor de inhoud dan voor de commercie gaan, is het een heel gedoe om telkens aan geld te komen. Je zou dan wel gek zijn om het uit te geven aan onnodige zaken terwijl er in Nederland gratis of bijna gratis zoveel fraais te vinden valt.

Creativiteit is het belangrijkste wapen van mijn beroepsgroep. Andere machtsmiddelen hebben wij niet. We kunnen niet staken, we vallen niet onder een cao. Jarenlang regeringsbeleid heeft ons in een wankele positie geplaatst. Soms zie ik op Facebook berichten van collega’s voorbijkomen waarin ze hun verbijstering uiten over de zoveelste rijkaard die een bonus in de wacht heeft gesleept, soms zelfs na wanbeleid, en die dus kennelijk nog steeds niet tevreden was. Meestal zijn het ook nog oude mannen, wat moeten die met al dat geld? 

Voor scheppende kunstenaars tellen vooral ervaringen, en ervaringen hoeven niet veel te kosten. De wereld is voor hen één grote speeltuin, geen supermarkt.

Grenzeloze inventiviteit Als ik samenvat waarnaar ik zelf streef, komt dat toch weer neer op de twee woorden ‘chique eenvoud’. Zorgvuldig omgaan met schaarse middelen en daar een eer in scheppen. Dat geldt ook voor mijn kleren, want ik ga natuurlijk niet in vodden rondlopen. Als een dierbaar kledingstuk versleten raakt, probeer ik het onzichtbaar te herstellen. Ik ben blij met mijn tweedehands winterjas van namaakbont, die me zelfs een keer de woede van een dierenactivist heeft opgeleverd doordat hij zo echt leek. Een of twee keer per jaar koop ik iets nieuws, dat dan meestal wel een decennium meegaat. Mijn grote voorbeeld daarbij is mijn oma. Met haar is het allemaal begonnen, zij was voor mij de echte koningin van Nederland. Mijn opa verdiende weinig, het zal niet veel meer dan het minimumloon zijn geweest. Aan mijn oma was dat bepaald niet te merken, haar inventiviteit was grenzeloos. Ze tornde labels uit oude bloesjes en zette ze over in zelfgemaakte, lege parfumflesjes vulde ze met eau de cologne. Zo voedde ze vooral haar zelfrespect, want de merkjes zaten aan de binnenkant en de parfumflesjes stonden in haar badkamer. Toen ze een keer was uitgenodigd voor een deftig diner, wikkelde ze een oude metalen ketting om haar pols. De dame die tijdens het etentje naast haar zat, informeerde of het soms een antieke schaarketting was? 'Jazeker', zei mijn oma geheimzinnig glimlachend, al had ze geen idee wat een schaarketting dan wel zou moeten wezen.

Van mijn oma heb ik geleerd dat je jezelf nooit naar beneden moet halen. Als iemand je een compliment geeft, bedank je gracieus en voeg je er niets relativerends aan toe. 
Arm arm zijn is een lot, zo vond mijn oma, en rijk arm zijn is een keuze. Veel kunstenaars hebben haar levenshouding van nature. Maar wie zou er niet zijn voordeel mee kunnen doen?

bron

PS Jacquelien: Dit is overigens niet bedoeld als een prekerig lesje voor mensen die in grote geldproblemen verkeren en door alle stress al helemaal geen creativiteit meer kunnen opbrengen om hun eigen situatie te verlichten. Ik begrijp heus dat je wel een zekere mate van basis vertrouwen en ontspanning moet hebben om je gelukkig te voelen met weinig inkomen.

Als je zowel op je vader als op je moeder lijkt!

Aanschouwelijke biologieles!

Prachtige natuurfoto's!

Op sociale media is vaak veel lelijks te lezen en te zien.

Maar soms ook juist zoveel moois!

Deze foto's werden gedeeld op Facebook, 

door een Franse pagina: Le Monde Invisible.

Genieten!

Dit vind ik nu gezellig!

Bij mijn oma!

Mijn oma had nog een kolenkachel.

Ik logeerde soms bij haar en lag dan voor de kachel op de grond op haar Perzische tapijt te lezen. 

En dan omdraaien als het te warm werd in je gezicht of op je rug. Heerlijk!

Zo'n kleed als hier op de schoorsteenmantel had oma ook aan de muur, maar dan boven de divan.

En alle planten overwinterden in de serre.

En als oma cake bakte mochten we de garde aflikken.

En als ik ging slapen werd ik helemaal strak ingestopt met stijve witte lakens en warme wollen dekens. Zo fijn!