Om de week een beetje goed te beginnen.
Scott Prior
Vanmorgen om zeven uur zat ik op het bankje in onze badkamer mijn sportschoenen aan te trekken, toen Wim in de deuropening kwam staan en mij opnam. 'Het is nog wel vroeg he?' zei hij. Inderdaad, mijn wekker was om half zeven afgegaan en ik had net ontbeten en stond nog niet te springen van de energie om naar de sportschool te vertrekken.
'Raar he, gisteren heb ik zoveel gedaan: gewerkt, gezwommen, gewandeld, naar de kapper geweest, geblogd, gebreid, de was gedaan, gekookt en nu lijkt het even op. Ik heb ook een tijdje wakker gelegen vannacht. En ik voel die kies die pas gevuld is nog steeds en mijn maag is ook niet helemaal rustig. En de adrenaline van de goede uitslag van de mammografie is nu ook wat weggestroomd. Ik was bijna high van opluchting en nu voel ik me weer een beetje dippen naar een normaal niveau'.
Dat vond ik zo'n grappige vergelijking dat ik grinnikend mijn sleutels pakte en toch maar gewoon op pad ging.
Toen ik weer thuis kwam hebben we koffie gedronken en onze agenda's vergeleken en al onze dagen van dit jaar naast elkaar gelegd om te kijken wat we allemaal nog konden inplannen aan leuke en of nuttige bezigheden. En nu gaan we zo naar de markt voor wat najaar/winterplanten op ons balkon. En dan gaan we ook ergens samen lunchen. Zo, die dip is weer weggewerkt!
Vanmorgen om 10.15 uur werd ik verwacht in het ziekenhuis voor een mammografie. De uitslag zou ik telefonisch krijgen van Dinie van de mammapoli rond 11.15 uur.
Ik heb er niet veel aan gedacht de afgelopen dagen, maar de spanning in mijn lijf liep wel op. Wim ging mee en reed ons er naar toe in de auto. We liepen de trap op vanaf het parkeerdeck naar de entree en bovengekomen was ik een beetje duizelig. Dat heb ik anders nooit, misschien toch wat hyperventilatie?
De mammografie zelf was snel klaar. Ik zie daar niet tegenop. Het is pijnlijk, maar ook snel weer voorbij. Maar het wachten op de uitslag vind ik lastiger. Wim en ik haalden herinneringen op:
Een keer eerder werd ik pas drie kwartier later gebeld dan afgesproken. Ja, toen ging ik me van alles in mijn hoofd halen: 'Je zult het zien, ze moeten er over vergaderen, dan kan geen goed teken zijn'... Ik hoopte dat ze me vandaag niet zo lang zouden laten wachten.
Twee onderzoeken geleden belde een onbekende arts met het verhaal dat ze 'iets' gevonden hadden wat na een half jaar weer opnieuw bekeken moest worden met een stereotactische echografie en -punctie. Wat een onrustig half jaar werd dat. Afgesloten met een mammografie waarop alles gelukkig toch in orde bleek.
Zo'n gesprek zou het nu ook weer kunnen worden. Of dat ze iets gevonden hebben wat nu direct verder onderzoek behoeft. En hoe we daar dan weer mee om zouden gaan.. Nou ja, we hebben ons ingesteld op de mogelijkheid van niet direct alleen maar goed nieuws.
Thuisgekomen ging Wim aan tafel de krant zitten lezen en ik zat op de bank in de voorkamer en ging 'Notting Hill' kijken. Altijd goed als je wat afleiding nodig hebt.
Precies om 11.15 ging de telefoon. Dinie. Ze vertelde gelijk dat de uitslag goed was. Er waren geen bijzonderheden. En als ik verder geen klachten had ging ik weer terug naar de borstenbus. Daar zou ze me een brief over sturen en de huisarts kreeg ook een brief.
Ik bedankte haar; Dinie wenste me het beste en groette me en nog voor ik de telefoon neerlegde schoot ik vol. Wim kwam naar me toe en omhelsde me heel stevig. 'Ik ben zo blij voor je' zei hij. Toen ik merkte dat hij ook moest huilen hield het bij mij eigenlijk snel op. Zo verbaasd was ik dat Wim, mijn altijd rustige rots in de branding, het ook zo spannend had gevonden.
Zelf begon ik onze kinderen, familie en mijn vriendinnen het goede nieuws te appen en daardoor kon ik zelf ook een beetje rustig tot mijzelf komen. En de dankbaarheid voelen dat ik weer ontspannen vooruit kan kijken.
Het is gewoon wennen dat ik nu weer 'normaal' aan de 'gewone' onderzoeken mee ga doen. Het moet nog indalen dat ik de borstkanker nu achter me kan laten. Ook wel weer een beetje eng... Maar ondertussen kunnen we de slingers ophangen, de vlag uitsteken en het leven vieren.
Om de week een beetje goed te beginnen.
Begrijp het goed:
Deze week had ik verschillende dingen die minder leuk waren zoals de corona prik die ik woensdag moest gaan halen en een bezoek aan de tandarts voor een nieuwe vulling na dagen kiespijn, de behandeling was niet fijn, maar het was vooral ook minder dat ik daardoor mijn yoga les miste. Ik heb een afspraak gemaakt bij de podotherapeut, omdat ik zag dat de schroeven in mijn linkervoet langzaam maar zeker zichtbaar worden bovenop mijn voet. Misschien kan zij er wat aan doen? Ik maakte een afspraak met de dermatoloog vanwege een verdacht plekje op mijn schouder. En ik heb aanstaande dinsdag mijn mammografie, wat ook altijd weer stress oplevert, maar ja het wordt vanzelf weer woensdag en ik hoop er het beste van. Ik moest voor een vervelende administratieve kwestie naar de Regiobank in mijn rol als penningmeester van onze vereniging 'De Naobers'. En Wim en ik gingen een nieuwe PC voor mij uitzoeken, want die van mij is na 13 jaar heel traag geworden en hij is ook niet geschikt voor de nieuwe versie van Windows. Dus dat had ook onze aandacht. En dat is niet helemaal mijn hobby, en dat is een understatement.
Maar er waren ook heel veel fijne dingen.
Ik ben voor het eerst sinds de zomer weer gaan zwemmen. Het was heerlijk ontspannen, al was het maar een half uurtje, gevolgd door wat dobberen in het warme bad.
Met drie leden van onze leefstijlgroep hebben we woensdag een avondwandeling gemaakt waarbij we een mooie zonsondergang zagen.
Ik ging met Wim op een morgen naar de film, in een klein zaaltje in het filmhuis, dat we ook nog eens helemaal voor onszelf hadden. Dat was zo intiem en gezellig. We konden daardoor hardop commentaar leveren op de film zonder dat iemand er last van had. Het was de film: 'De heldin'. Prachtig en aangrijpend! We hebben een paar keer elkaars hand vastgehouden omdat het heftig was.
Op donderdag stond ik na een week afwezigheid weer om half acht al op de loopband bij de Medisch Fit sport. En het was zelfs weer fijn om te doen. Het moet niet gekker worden...
Ik was een week niet naar koor geweest vanwege onze feestweek, en het was heerlijk deze keer om weer aan te sluiten. We hadden twee nieuwe liedjes om te zingen: 'Jij maakt het verschil' van de Poema's en 'Don't stop me now' van Queen
En ik heb dit hele mooie boek gelezen:
